บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 580

บทที่ 580 แขกผู้มีเกียรติที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ

ในเมื่อฉินเฟิงไม่ใช่หมา แล้วใครเป็นหมาล่ะ?

เมื่อรู้ตัวว่าฉินเฟิงกำลังพูดเป็นนัยว่าด่าตน ฉีหยางจวิ้นจู่ก็โมโหจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่ยอมจากไป

หึ ยิ่งอีกฝ่ายไล่ให้ข้าไป ข้าก็จะยิ่งนั่งอยู่ที่นี่ ให้มันหงุดหงิดตายไปเลย!

เห็นฉีหยางจวิ้นจู่ไม่ยอมจากไป แขกชุดขาวก็หันหลังจากไป ในใจถอนหายใจยาว

เดิมทีตั้งใจจะแยกฉินเฟิงออกมาอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวอยู่ที่ลานนอก เพื่อจะได้อับอายขายหน้าสักหน่อย

ผลปรากฏว่า ทั้งบุตรสาวของกั๋วกงและฉีหยางจวิ้นจู่ กลับอยู่ที่ลานนอกด้วยกันหมด

แผนการที่จะโดดเดี่ยวฉินเฟิงชัดเจนว่าล้มเหลวไปเอง

หากมีแค่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็พอไหว แต่ฉีหยางจวิ้นจู่ยังมาเพิ่มความวุ่นวายอีก

อ่า!

แขกชุดขาวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ในจังหวะนี้เอง ด้านหลังก็มีเสียงร้องประกาศขึ้นมาอีก

“องค์ชายเจ็ดเสด็จ!”

แขกชุดขาวหยุดฝีเท้ากะทันหัน หันกลับไปช้า ๆ สายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ก่อนหน้านี้ไม่ได้ส่งจดหมายเชิญไปถึงองค์ชายเจ็ดเลย พระองค์มาโดยไม่ได้รับเชิญ?!

บรรยากาศ ณ ที่นั้นเงียบสงัดราวกับความตาย

การมาถึงของฉีหยางจวิ้นจู่ก็น่าตกใจมากพออยู่แล้ว ไม่คิดว่าแม้แต่ องค์ชายเจ็ดก็เสด็จมาด้วย!

ต้องรู้ไว้ว่าองค์ชายเจ็ดนั้นมีชื่อเสียงเทียบเท่ากับองค์ชายรองซึ่งเป็นผู้ท้าชิงตำแหน่งรัชทายาทที่แข็งแกร่งมาก

ในอนาคต บางทีอาจจะได้เป็นฮ่องเต้!

เกิดเสียงฮือฮาภายในลาน…

แขกทุกคนลุกขึ้นยืน จ้องมองประตูจวนด้วยความเคารพยำเกรงอย่างที่สุด

แขกบางคนที่ขี้ขลาด ได้คุกเข่าลงไป

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง องค์ชายเจ็ดก็เดินเข้ามาพร้อมกับทหารรักษาพระราชวังที่แวดล้อมอยู่

ในเวลาเดียวกัน ภายในลาน ก็มีดังกึกก้อง

“ถวายบังคมองค์ชายเจ็ด!”

แขกทั้งหลายต่างคุกเข่าลงตามกัน ดูเหมือนจะเคารพนบนอบอย่างยิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะชะโงกหน้าขึ้นมององค์ชายเจ็ด

องค์ชายเจ็ดยืนกอดอกมองไปยังแขกที่คุกเข่าอยู่เต็มไปหมด อดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มด้วยความเมตตากรุณา

“วันนี้เป็นวันมงคลของพี่ชายข้า ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นมาเถิด”

ในงานก็มีเสียงตะโกนขอบคุณดังขึ้นอีกระลอก

องค์ชายเจ็ดทรงโบกมือเป็นสัญญาณให้ทหารรักษาพระราชวังออกไปได้ พลางทอดมองไปยังฉินเฟิง

โดยไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย เขาก้าวเท้ามาอย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันถึงโต๊ะ ก็หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น พูดว่า “ฉินโหว เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ ดีจริง ๆ”

ฉินเฟิงรีบลุกขึ้น กำลังจะคำนับ แต่ยังไม่ทันยกมือขึ้น ก็ถูกองค์ชายเจ็ดโอบกอดเอาไว้

การกระทำนี้ ทำให้ทุกคนในงานตกตะลึงในทันที

แขกทุกคนที่อยู่ในงาน ต่างก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความประหลาดใจ

แม้แต่ฉินเฟิงเองก็รู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะทรงทำเช่นนี้โดยไม่คำนึงถึงฐานะ

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และฉีหยางจวิ้นจู่สบตากัน ก่อนจะแสดงความประหลาดใจออกมาทางสายตา

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะสงสัย รีบกระซิบถามฉีหยางจวิ้นจู่ด้วยเสียงเบา ๆ

“ฉินเฟิงกับองค์ชายเจ็ดสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ข้าจำได้ว่าองค์ชายเจ็ดมักจะประทับอยู่ในวัง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราชสำนักหรือขุนนางฝ่ายต่าง ๆ และไม่ชอบการรวมกลุ่มเป็นพรรคพวก”

“วันนี้เหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปจากเดิมเช่นนี้”

ฉีหยางจวิ้นจู่เองก็งุนงงไม่แพ้กัน

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร องค์ชายเจ็ดไม่ค่อยเสด็จออกจากวัง แทบจะไม่มีโอกาสได้พบปะกับฉินเฟิงเลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน