บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 583

บทที่ 583 เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถูกดูหมิ่น

ถึงเวลานี้แล้ว รองเสนาบดีกรมยุติธรรมจึงแสดงความโกรธออกมาอย่างไม่ปิดบัง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ถึงฟ้าจะถล่ม ก็ยังมีหลี่เฉียนคอยรับไว้ จึงไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป

รองเสนาบดีกรมยุติธรรมจ้องมองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ระบายความอัดอั้นตันใจที่ขุนนางกรมยุติธรรมทั้งหลายต้องทนมาตลอดออกมาจนหมด

คำด่าทอนี้ ไม่เพียงแต่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังเพื่อเสนาบดีกรมยุติธรรมและราชองครักษ์อีกด้วย!

“เจ้าเป็นเพียงผู้ที่มีชื่อเสียงเลวร้ายเท่านั้น แล้วมาทำเป็นวีรบุรุษผู้พิทักษ์แผ่นดินได้อย่างไร?”

“หากไร้ซึ่งคุณธรรมขั้นพื้นฐาน ต่อให้ได้รับแต่งตั้งเป็นโหว หรือแม้แต่ได้เป็นกง เจ้าก็ยังคงเป็นเพียงคนไร้เหตุผลอยู่ดี!”

“การกระทำของเจ้าครั้งนี้ที่กลับมาเมืองหลวง ทุกคนล้วนเห็นกันหมดแล้ว”

รองเสนาบดีกรมยุติธรรมยิ่งอารมณ์ร้อนรุ่ม ตั้งใจจะประณามฉินเฟิงให้ไร้ค่า

“เจ้าได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากฝ่าบาท จึงได้มีวันนี้ แต่ผลลัพธ์เล่า? ไม่เพียงแต่ยึดกองทัพที่ชายแดนเหนือไว้กับตัว หลังจากกลับมาเมืองหลวง ยังกล้าทำตัวเป็นเจ้าถิ่นอีก”

“หากไม่ใช่เพราะฝ่าบาทคำนึงถึงความเห็นของประชาชน ป่านนี้คงกำจัดเจ้าผู้เป็นโจรปล้นชาติไปนานแล้ว!”

“ข้าว่า ควรจะร่วมกันเขียนฎีกา ถือโอกาสกำจัดเจ้าผู้เป็นภัยแผ่นดินให้สิ้นซากไปตั้งแต่ยามนี้!”

งานเลี้ยงที่เมื่อครู่ยังดำเนินไปอย่างกลมกลืน ในพริบตากลับกลายเป็นการประณามร่วมกันเสียแล้ว

ขุนนางที่อยู่ในงานต่างมองฉินเฟิงอย่างไม่เป็นมิตรมานานแล้ว พอได้ยินคำพูดของรองเสนาบดีกรมยุติธรรมก็รู้สึกสะใจยิ่งนัก

ไม่ต้องพูดถึงการช่วยฉินเฟิง ทุกคนกลับพากันต่อต้านเขา ต่างพากันพูดจาประณามฉินเฟิง

“ใต้เท้ากล่าวถูกต้องยิ่ง โจรผู้นี้ช่างเป็นพวกลืมบุญคุณจริง ๆ!”

“โจร? ชัดเจนว่าเป็นโจรปล้นแผ่นดิน! ตอนนี้ทั้งราชสำนักถูกเขาทำให้วุ่นวายไปหมด”

“ถูกต้อง! ก่อนที่สงครามระหว่างแคว้นจะเริ่มขึ้น แม้ว่าในราชสำนักจะมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก แต่ทุกคนก็คิดถึงแต่สิ่งนี้มาโดยตลอด จะเหมือนตอนนี้ได้อย่างไร?”

“ขุนนางในราชสำนักรวมพรรครวมพวกเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว การมีพรรคพวกมากมาย ทั้งหมดนี้เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ของตนเอง ใครเล่าจะใส่ใจความปลอดภัยของต้าเหลียง?”

“ฉินเฟิง เจ้าน่ารังเกียจที่สุด! อาศัยเรื่องการเจรจาสันติภาพคอยขู่เข็ญฝ่าบาททุกที่ทุกเวลา ข้ามองดูแล้ว ชัดเจนว่าเจ้าเป็นภัยร้ายที่สุดของต้าเหลียง!”

บรรดาขุนนางที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างลุกฮือกันขึ้นมาด้วยความโกรธแค้น อยากจะกระโจนเข้าไปกัดกินฉินเฟิงทั้งเป็น

หลี่เฉียนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีท่าทีจะห้ามปรามแม้แต่น้อย กลับหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ทำท่าทางที่ใจเย็นและสบายใจ

หลี่ยงก็เพียงแต่ยืนมองดูอย่างเงียบ ๆ คืนนี้อยากจะดูว่า เมื่อฉินเฟิงเผชิญกับสถานการณ์ที่ถูกขุนนางล้อมโจมตี จะแก้ต่างอย่างไร

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น

หากเป็นแต่ก่อน นางคงจะลุกขึ้นห้ามปรามฉินเฟิงเพื่อให้ทุกอย่างสงบลงไปแล้ว

แต่ครั้งนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กลับไม่ได้ทำเช่นนั้น ความโกรธที่ยากจะสงบลงค่อย ๆ แผ่ซ่านออกมาในใจ

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน สายตาคมกริบกวาดไปที่ทุกคน ตวาดเสียงดังอย่างน่ากลัว “ช่างเป็นการลืมบุญคุณอย่างไม่ยำเกรงจริง ๆ!”

“แท้จริงแล้วใครกันที่ลืมบุญคุณ พวกท่านไม่ใช่เข้าใจดีอยู่แล้วหรือ?”

“ขุนนางทั้งหลาย อ้างตนเป็นเสาหลักของแผ่นดิน วันนี้ช่างทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ”

พูดถึงตรงนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ชี้นิ้วไปที่ฉินเฟิง ไม่เพียงแต่โกรธเคือง แต่ยังรู้สึกน้อยใจอีกด้วย

“นับตั้งแต่ต้าเหลียงของพวกเราก่อตั้งมา ก็ได้รับความเดือดร้อนจากการรุกรานของเป่ยตี๋มาโดยตลอด ถึงแม้จะมีการทำสงครามใหญ่อยู่บ่อยครั้ง แต่ก็แพ้มากกว่าชนะ”

“ไม่ต้องพูดถึงดินแดนที่ถูกยึดครอง เพียงแค่เงินชดเชยสงครามประเภทต่าง ๆ ก็ไม่ใช่แค่หมื่นตำลึง แต่กลับเป็นล้านตำลึงเงิน!”

“ในสงครามครั้งนี้ เป่ยตี๋ยิ่งตั้งใจจะชี้ดาบมุ่งสู่แผ่นดินจงหยวน หากไม่ใช่เพราะท่านฉินโหวนำทัพชายแดนเหนือ ต่อสู้เลือดท่วมตัว จนเอาชนะศัตรูได้สำเร็จ”

“แล้วพวกท่านยังจะมาเห่าหอนอีกหรือ?!”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์โมโหจนสุดขีด ใบหน้าเล็ก ๆ แดงก่ำ

ฉินเฟิงอ้าปากค้าง มองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ด้วยสายตางุนงง ในใจรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก

ตลอดมา เขาทุ่มเทสุดกำลังเพื่อปกป้องคนรอบข้าง

บัดนี้ ในที่สุดก็ได้สัมผัสความรู้สึกที่มีคนคอยปกป้องบ้างแล้ว

มองเสือตัวเมียที่ถูกยั่วโมโหตรงหน้า ฉินเฟิงกลับรู้สึกเปี่ยมสุขอย่างประหลาด ใครว่าสตรีต้องอ่อนโยนเสมอไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน