บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 582

บทที่ 582 ร่วมกันโจมตี

ยามพระอาทิตย์อัสดง ราตรีกาลก็แผ่คลุมมาอย่างเงียบงัน โคมไฟเริ่มส่องสว่าง

แขกในลานด้านนอก แม้แต่หน้าของหลี่เฉียนก็ไม่ได้พบ พวกเขารู้ดีว่าควรกล่าวลาจากงานเลี้ยงดีกว่า

มีขุนนางบางส่วนที่ค่อย ๆ ทยอยจากไป แขกที่เหลืออยู่ก็เป็นขุนนางชั้นห้าเป็นอย่างต่ำ

ลานด้านนอกถูกจัดการจนว่างเปล่า ครึ่งหนึ่งของที่นั่งในลานด้านในก็ถูกยกเลิกไป

โต๊ะกลมใหญ่ถูกเปลี่ยนเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมยาว แต่ละแถวประกอบด้วยโต๊ะสี่เหลี่ยมแปดตัว ซ้ายสามขวาสาม รวมหกแถว

ภายใต้การจัดการอย่างเร่งรีบของหญิงสาวผู้ดีดพิณ บรรดาผู้รับใช้ก็จัดวางโต๊ะเหล้าหนึ่งตัวไว้ที่ตำแหน่งทางเหนือ

แขกคนสำคัญที่เหลืออยู่ก็ทยอยเข้านั่งประจำที่

แม้แต่องค์ชายเจ็ด หลี่ยง ที่ไม่ได้อยู่ในแผนการ ก็ถูกจัดที่นั่งให้เช่นกัน

งานเลี้ยงอันครึกครื้น ค่อย ๆ กลายเป็นงานที่สง่างามขึ้น เมื่อความอึกทึกในตอนกลางวันจางหายไป

งานเลี้ยงที่เกี่ยวข้องกับอนาคตของต้าเหลียงในค่ำคืนนี้ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของทุกคน ประตูใหญ่ของห้องโถงค่อย ๆ เปิดออก หลี่เฉียนในชุดมังกรอันวิจิตรตระการตา ปรากฏกายต่อสายตาของทุกคน

“ถวายพระพรองค์ชาย เกิดมาในวันอันเป็นมงคล ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

บรรดาแขกลุกขึ้นคำนับ พร้อมกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน

คำอวยพรที่ว่า ‘ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี’ นี้ ก็เท่ากับเป็นการยื่น ‘หนังสือสวามิภักดิ์’ ให้แก่หลี่เฉียน

หลี่เฉียนหัวเราะเต็มใบหน้า ทอดมองไปทั่วงานเลี้ยง พลางโบกมือตอบรับอย่างต่อเนื่อง

“ข้าขอบคุณทุกคนสำหรับคำอวยพร ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งเถิด”

หลังจากที่หลี่เฉียนกล่าวกับบรรดาแขกเหรื่อก็กลับไปนั่งประจำที่ของตน

หลี่เฉียนนั่งลงแล้ว กำลังจะให้หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินนำบ่าวไพร่ยกสุราและอาหารเข้ามา แต่เสียงของหลี่ยงก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ถวายพระพรองค์ชายรอง ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี!”

หลี่ยงนั่งอยู่ถัดจากหลี่เฉียนลงมา ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าหลี่เฉียน มือทั้งสองประสานกันกล่าวคำอวยพร

หลี่เฉียนมองคู่แข่งที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ แน่นอนว่าไม่พอใจยิ่งนัก แต่ก็ฝืนหัวเราะออกมา

“น้องชายข้ามีน้ำใจจริง ๆ”

“ก่อนหน้านี้ข้ายุ่งอยู่กับงานจนไม่มีเวลา จนลืมส่งจดหมายเชิญให้เจ้า ขอให้น้องชายอภัยให้ด้วย”

ผู้ที่อยู่ในงานล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่คลุกคลีอยู่ในราชสำนักมานาน จะไม่รู้ความหมายแฝงในคำพูดของหลี่เฉียนได้อย่างไร?

ชัดเจนว่าเขากำลังเสียดสีหลี่ยงที่หน้าด้านมาโดยไม่ได้รับเชิญ

ทุกคนได้วางเดิมพันอนาคตบนเส้นทางราชการไว้ที่หลี่เฉียนทั้งหมดแล้ว

ในเมื่อตัดสินใจเดินบนเส้นทางสายนี้ ก็ไม่มีทางไว้หน้าหลี่ยงอย่างแน่นอน

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นเป็นระลอก

แต่หลี่ยงกลับไม่อายหรือตื่นตระหนก ยังคงหัวเราะอยู่ด้วย “พี่ชายพูดเกินไปแล้ว”

“ท่านพี่ก็เป็นเสมือนพี่ชายขององค์ชายทุกพระองค์อยู่แล้ว และยังช่วยแบ่งเบาภาระของฝ่าบาทไม่น้อยเลย”

“ท่านพี่ไม่เคยเกี่ยงงอนต่อความยากลำบาก ทุ่มเททั้งกายและใจ พวกข้าล้วนเห็นกับตา”

“ข้าเป็นห่วงท่านพี่ยังไม่ทันไรเลย จะไปโทษท่านได้อย่างไร?”

“อีกทั้งท่านพี่ยังเป็นผู้มักน้อยอยู่เสมอ แทบไม่เคยจัดงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพที่สิ้นเปลืองทรัพย์สินของราษฎร ปีนี้ในที่สุดก็จัดขึ้นสักครั้ง ข้าจะพลาดงานนี้ไปได้อย่างไร?”

เผชิญกับคำตอบที่ไม่มีช่องโหว่ของหลี่ยงเช่นนี้ ในใจหลี่เฉียนกำลังไม่พอใจ

ข่มอารมณ์ขุ่นมัวในใจลงอย่างยากเย็น

“น้ำใจของน้องเจ็ด ข้ารับรู้แล้ว เชิญนั่งเถิด”

หลี่ยงคารวะอีกครั้งจึงนั่งลง ทั้งการยกมือและวางเท้าล้วนแสดงความเคารพต่อหลี่เฉียน

น่าเสียดายที่ผู้ที่อยู่ในงานไม่มีใครโง่เขลา

หลี่ยงมาร่วมงานเลี้ยง ก็แค่เพื่อจับตาหลี่เฉียนเท่านั้น

ความรักใคร่ผูกพันฉันพี่น้องระหว่างเหล่าองค์ชายล้วนเป็นเพียงความหลอกลวง!

ฉินเฟิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง มองการแสดงระหว่างพี่น้องคู่นี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้

ในงานเดิมทีก็เงียบสงัดอยู่แล้ว ถึงแม้ฉินเฟิงจะพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดแล้ว แต่เสียงหัวเราะนี้ก็ยังแหลมเสียดหูอยู่ดี

ในพริบตา สายตาของทุกคนในงานต่างก็มองมาที่ฉินเฟิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน