บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 585

บทที่ 585 ข้าราชการที่ได้รับพระบรมราชโองการจากราชสำนักจะทำอะไรได้

รองเสนาบดีกรมยุติธรรมใจหายวาบ สายตาของฉินเฟิงในขณะนี้ดูเหมือนสงบนิ่ง แต่แท้จริงแล้วกลับแฝงด้วยเจตนาฆ่าฟันอย่างรุนแรง

นั่นคือสายตาที่ผ่านการฝึกฝนมาจากสนามรบที่เต็มไปด้วยเลือดและความตายเท่านั้น!

เมื่อพิจารณาถึงอำนาจและพื้นเพของฉินเฟิงในปัจจุบัน การบอกว่าไม่กลัวนั้นเป็นเรื่องโกหก

หากเป็นที่อื่นก็คงช่างมันไป

แต่ที่นี่คืองานเลี้ยงขององค์ชายรอง ต่อให้ฉินเฟิงจะมีอำนาจมากเพียงใด ก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว!

รองเสนาบดีกรมยุติธรรมข่มความหวาดกลัวในใจ แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง

“ช่างไร้เหตุผล!”

“ข้าคือขุนนางที่ได้รับพระบรมราชโองการจากราชสำนัก แม้จะอยู่ในราชสำนัก เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ก็ยังพูดได้ตามใจปรารถนา”

“ฉินเฟิง เจ้าเป็นอะไรกัน? คิดว่าจะสั่งให้ข้าเงียบได้ด้วยหรือ?”

“เจ้ากับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริง ๆ”

“คนหนึ่งเป็นพวกบ้าคลั่งไร้กฎเกณฑ์ อีกคนเป็นหญิงชั่วไร้ยางอายที่ทำลายศีลธรรม”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นทั่วงาน ขุนนางทั้งหลายต่างพากันเหยียดหยามฉินเฟิง

ต่อให้ฉินเฟิงจะปากเก่งแค่ไหน ในตอนนี้ก็ไม่อาจแก้ตัวได้

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าฉินเฟิงจะกลับไปนั่งอย่างหงอยเหงา เหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็เกิดขึ้น

ฉินเฟิงกลับไม่ลังเลเลย ก้าวเท้าเข้าไปหารองเสนาบดีกรมยุติธรรม และชกหมัดใส่เขาทันที

กระดูกจมูกหักดังกรอบ!

เสียงดังกังวานไปทั่วลาน บรรยากาศที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะ พลันกลับมาตึงเครียดและเงียบกริบภายในพริบตา

ไม่มีใครคาดคิดว่าฉินเฟิงจะกล้าลงมือต่อหน้าหลี่เฉียน ยิ่งไม่นึกว่าจะกล้าทำร้ายขุนนางใหญ่ในราชสำนักเช่นนี้

รองเสนาบดีกรมยุติธรรมเซถอยหลังไปสองสามก้าว กุมจมูกที่เลือดไหลนองเต็มมือ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“ฉิน…ฉินเฟิง!”

เนื่องจากกระดูกจมูกหัก เลือดไหลย้อนกลับเข้าปาก รองเสนาบดีกรมยุติธรรมผู้เก่งในการพูดจึงไม่อาจเอ่ยวาจาใดออกมาได้ชัดเจน

มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอดังออกมาเป็นระยะ

ใบหน้าของหลี่เฉียนซีดเผือด แต่ยังไม่แสดงความโกรธออกมา เพราะยังไม่ถึงเวลาอันควร

ฉินเฟิงไม่สนใจสายตาเกรี้ยวกราดของผู้คน เพียงจ้องมองรองเสนาบดีกรมยุติธรรมอย่างเย็นชา

“เมื่อครู่เจ้ายังเห่าได้เก่งนัก ตอนนี้เป็นใบ้ไปเสียแล้วหรือ?”

“อย่าว่าแต่รองเสนาบดีกรมยุติธรรมอย่างเจ้าเลย ต่อให้เสนาบดีกรมยุติธรรมมาเอง ข้าก็จะตบเขาเช่นกัน!”

“กองทัพเป่ยตี๋ที่มีทหารหลายหมื่นนาย พอเห็นข้ายังต้องตัวสั่นอยู่หลายครั้ง พวกเจ้าไม่มีความสามารถอะไรนอกจากจับกลุ่มกัน และข่มขู่ข้างั้นหรือ?”

“ข้าว่าพวกเจ้ายังไม่ตื่นดีกระมัง!”

ได้ยินถ้อยคำเย็นชาของฉินเฟิง แม้ขุนนางทั้งหลายจะมองด้วยสายตาเกลียดชัง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยวาจาใส่ร้ายอีก

ท้ายที่สุดแล้ว…

ฉินเฟิงถึงกับตบหน้ารองเสนาบดีกรมยุติธรรมไปแล้ว นับว่าไร้ความเกรงใจโดยสิ้นเชิง ไม่มีผู้ใดอยากจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงในยามนี้

ฉินเฟิงหรี่ตาลง ไม่ปล่อยให้รองเสนาบดีกรมยุติธรรมหลุดพ้นไปได้แม้แต่น้อย

ตะโกนเสียงต่ำ “หนิงเชียนฮู่ อยู่ที่ใด?”

เพียงเอ่ยจบ ประตูก็ถูกหนิงหู่ ผู้ชายร่างกายสูงใหญ่กำยำผลักเปิดออกโดยตรง

ทุกคนต่างพากันตะลึง ทหารรักษาพระราชวังที่อยู่ ณ ที่นั้นรีบเข้าไปขวางกั้น

หนิงหู่ที่ปราศจากอาวุธ สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดา เผชิญหน้ากับทหารรักษาพระราชวังที่ถืออาวุธครบมือนับสิบคน โดยไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“หลีกไป!”

รับรู้ถึงบุคลิกอันดุดันที่หนิงหู่แสดงออกมา ทหารรักษาพระราชวังทั้งหลายต่างรู้สึกหวั่นใจ

ท้ายที่สุดแล้ว นี่คือนักรบผู้เคยต่อสู้เลือดอาบในสนามรบ ย่อมแตกต่างจากทหารธรรมดาโดยสิ้นเชิง

แต่ด้วยหน้าที่ทหารรักษาพระราชวัง จึงไม่ถอยหนี

จังหวะนั้นเอง เสียงของหลี่เฉียนดังขึ้น “ปล่อยให้เขาเข้ามา”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทหารรักษาพระราชวังทั้งหลายราวกับได้รับการอภัยโทษ รีบถอยออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน