บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 586

บทที่ 586 ความลับถูกเปิดเผย

ฉีหยางจวิ้นจู่ผู้นั่งอยู่ตรงข้ามมีปฏิกิริยารุนแรงยิ่งกว่า อดไม่ได้ที่จะขยับร่างกายไปด้านหลังเล็กน้อย

มองไปยังรองเสนาบดีกรมยุติธรรมที่ล้มลงกับพื้น ทุกข์ทรมานอย่างที่สุด และฉินเฟิงยังมีแววตาเย็นชา เพื่อปกป้องเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว เขาจึงลงมือโดยไม่ลังเล

ความรู้สึกของฉีหยางจวิ้นจู่กลายเป็นสิ่งที่ยากจะอธิบายได้

ทั้งโกรธในฐานะสมาชิกราชวงศ์ ทั้งอวยพรให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ได้พบคู่ครองที่ดี แม้กระทั่งความอิจฉาเล็กน้อย

ชีวิตนี้ของนาง จะมีโอกาสได้พบชายผู้ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อนางหรือไม่

หลี่ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังคงสงบนิ่ง แต่แววตาก็แฝงไปด้วยความประหลาดใจเป็นระยะ

หลี่เฉียนไม่ได้ห้ามปรามการกระทำที่เกินเลยของฉินเฟิง กลับจ้องมองฉากที่น่าตกใจตรงหน้าอย่างใจเย็น

เห็นหลี่เฉียนไม่สนใจความตายของรองเสนาบดีกรมยุติธรรมแม้แต่น้อย ขุนนางที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ยิ่งหมดกำลังใจ

การออกปากช่วยรองเสนาบดีกรมยุติธรรมในเวลานี้ ก็เหมือนกับการรนหาที่ตายชัด ๆ

เฉินเฟิงไพล่มือไว้ด้านหลัง จ้องมองไปยังรองเสนาบดีกรมยุติธรรมอย่างเงียบ ๆ

หนิงหู่เห็นเฉินเฟิงไม่มีท่าทีบอกให้หยุด ก็ไม่รีรออีกต่อไป ก้าวเดินเข้าไปลากตัวรองเสนาบดีกรมยุติธรรมขึ้นมาจากพื้น

“แม้แต่ภรรยาของเฉินเฟิง เจ้ายังกล้าดูหมิ่น ข้าว่าชายชราเช่นเจ้าคงเบื่อชีวิตแล้วสินะ!”

เมื่อเผชิญหน้ากับหนิงหู่ผู้โกรธเกรี้ยว รองเสนาบดีกรมยุติธรรมจะมีกำลังใจเหมือนก่อนหน้าได้อย่างไร

ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

เขาออกแรงอย่างหนัก ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างอู้อี้ได้ประโยคหนึ่ง “ไว้ชีวิตข้าด้วย”

“ไว้ชีวิตข้าด้วย?”

ฉินเฟิงหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ราชสำนักก็เปรียบเสมือนสนามรบ หากเจ้าเมตตาต่อศัตรู ก็เท่ากับทารุณต่อตัวเจ้าเอง”

“หากข้าไว้ชีวิตเจ้าในวันนี้ เจ้าก็จะตอบแทนด้วยการแก้แค้นอย่างหนักหน่วงในวันหน้า”

เมื่อฉินเฟิงกล่าวจบ หนิงหู่ก็ไม่จำเป็นต้องรอคำสั่ง ทันใดนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างคว้ารองเสนาบดีกรมยุติธรรมไว้ทั้งซ้ายขวา

แล้วยกรองเสนาบดีกรมยุติธรรมขึ้นเหนือศีรษะ ตั้งท่าจะฟาดให้ร่างนั้นแหลกคามือ ณ ที่แห่งนั้นเลย

เบื้องหน้าเหตุการณ์น่าตกตะลึงที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนนี้ ทั่วทั้งลานพลันเงียบสนิท

ไม่มีผู้ใดกล้าออกหน้าวิงวอนแทนรองเสนาบดีกรมยุติธรรมสักคน

แต่ในจังหวะนั้นเอง ประตูลานก็ถูกผลักออกอีกครั้ง เสียงตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยวดังก้อง

“บังอาจนัก!”

“ฉินเฟิง เจ้ากล้าดียิ่งนักถึงขนาดวางแผนสังหารรองเสนาบดีกรมยุติธรรมผู้จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ ข้าว่าเจ้าคงเบื่อชีวิตแล้วสินะ!”

เสนาบดีกรมยุติธรรมสีหน้าเต็มไปด้วยโทสะ ก้าวเข้ามาในลาน สายตาเย็นชาจ้องมองฉินเฟิงอย่างเอาเรื่อง

หลินไท่าเป่าซึ่งเดินตามหลังมาติด ๆ แม้จะตกใจกับภาพที่เห็นอยู่บ้าง แต่ก็ปรับสีหน้าให้นิ่งเฉยได้อย่างรวดเร็ว

“หนิงหู่ เจ้ายังไม่รีบปล่อยรองเสนาบดีกรมยุติธรรมอีกรึ!”

หนิงหู่ย่อมไม่สนใจคำพูดของทั้งสอง หันไปมองฉินเฟิงเพียงชั่วครู่

ในเมื่อตัวการสำคัญมาถึงแล้ว ฉินเฟิงก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับรองเสนาบดีกรมยุติธรรมอีกต่อไป

เพียงแค่โบกมือ หนิงหู่ก็โยนรองเสนาบดีกรมยุติธรรมลงพื้นโดยตรง

ในตอนนี้รองเสนาบดีกรมยุติธรรม ทั้งถูกตีและถูกข่มขู่ ทั้งตัวนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

เสนาบดีกรมยุติธรรมเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งโกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ อยากจะระเบิดอารมณ์หลายครั้ง แต่ก็ถูกหลินไท่เป่าขวางไว้

“ใต้เท้า โปรดสงบโทสะเถิด ฉินเฟิงก่อเรื่องร้ายใหญ่หลวงเช่นนี้ ย่อมต้องถูกศาลต้าหลี่ลงโทษตามกฎหมายอยู่แล้ว ทุกอย่างยังต้องให้ความสำคัญกับแผนการใหญ่ขององค์ชายรองเป็นหลัก”

เสียงของหลินไท่เป่าดังพอสมควร ตั้งใจพูดให้ฉินเฟิงได้ยิน

เสนาบดีกรมยุติธรรมกลั้นโทสะเอาไว้ สั่งให้ทหารรักษาพระราชวังนำตัวรองเสนาบดีกรมยุติธรรมที่เกือบตายไปรักษา

หลี่เฉียนที่เฝ้ามองอยู่ด้วยสายตาเย็นชา สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสในทันใด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

หลี่เฉียนรู้ดีในใจว่า เมื่อการปรากฏตัวของหลินไท่เป่าและเสนาบดีกรมยุติธรรม หมายความว่าฉินเฟิงใกล้ถึงวาระสุดท้ายแล้ว!

“หลินไท่เป่า เจ้ามาช้าไปหน่อย พลาดเรื่องสนุก ๆ ไปหมดแล้ว”

หลินไท่เป่าคำนับด้วยท่าทางสบาย ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน