บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 59

บทที่ 59 กฎแห่งฟิสิกส์

แม้ฉินเฟิงจะไม่ใช่นักคณิตศาสตร์และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนักฟิสิกส์เลย แต่ในฐานะนักศึกษาดีเด่นสาขาวิศวกรรมโยธาผู้มีความรู้ความสามารถ ฉินเฟิงจะไม่เข้าใจหลักการพื้นฐานที่แม้แต่ขุนนางชั้นสูงยุคโบราณเหล่านี้ยังรับรู้ได้อย่างไร?

โดยธรรมชาติแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่มนุษย์จะงัดหม้อสามขาขึ้นด้วยเสาไม้เพียงอย่างเดียว แต่ฉินเฟิงขอให้ทหารรักษาพระองค์นำเสาไม้มาต่อให้ยาวขึ้น ก่อนจะเชื่อมรอยต่อด้วยตะปูและเชือก ท้ายที่สุดเสาทั้งหมดจึงมีความยาวมากกว่าสามจั้ง ปลายอีกด้านหนึ่งของมันเกือบจะถึงยอดกำแพงจวนจี้อ๋อง

ฉินเฟิงหาบันไดมาปีนขึ้นไปบนกำแพงและนั่งลงบนปลายด้านหนึ่งของไม้ สองขาแยกออก ชายหนุ่มไม่ได้ออกแรงใด ๆ เขาเพียงอาศัยน้ำหนักตัวเองกดเสาไม้ลงเท่านั้น ในขณะเดียวกันหม้อที่อยู่อีกด้านก็ถูกยกขึ้นในอากาศ

ทั่วทั้งสนามประลองเงียบกริบ

แม้ขุนนางกรมโยธาจะเข้าใจหลักการของการใช้คานงัด แต่พวกเขาไม่คิดว่าฉินเฟิงจะเก่งกาจถึงขนาดสร้างเสางัดได้ยาวเพียงนี้!

ใบหน้าเขียวคล้ำของฉินเทียนหู่ผ่อนคลายลง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอดไม่ได้ที่จะสรวลออกมาเบา ๆ “เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้เล่นกลได้จริง ๆ”

ขุนนางฝ่ายกรมคลังเปลี่ยนสีหน้าไปมา

ฉินเฟิงเพียงนั่งบนเสางัดต่อไปเรื่อย ๆ มือทั้งสองข้างของเขากอดอก ชายหนุ่มแสยะยิ้มมองไปที่หนิงหู่ “ท่านโหวน้อย ข้าไม่จำเป็นต้องใช้มือเพื่อเอาชนะเจ้าด้วยซ้ำ”

เดิมทีฉินเฟิงสามารถนั่งแบบนี้ไปตลอดก็ได้ แต่เกิดรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งถ้วยชา ชายหนุ่มจึงกระโดดลงจากเสางัด จากนั้นหม้อหนักพันชั่งก็กระแทกลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังลั่น

ทั่วทั้งสนามเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงอวดดีของฉินเฟิง​​ “เป็นอย่างไรบ้าง? นี่เป็นการแข่งยกหม้อ คงมิได้แข่งว่าใครยกได้นานกว่ากระมัง? พอใจแล้วใช่หรือไม่? หากไม่พอใจข้าจะต่อให้เจ้าใช้สองมือสองเท้า ส่วนข้าจะเอาชนะเจ้าด้วยนิ้วเดียว ดีหรือไม่?”

เมื่อเห็นฉินเฟิงไหวไหล่พลางทำท่าทางอ้อนเท้า หนิงหู่ก็โกรธจัดจนตะโกน “นี่นับว่าเป็นการยกหม้อได้หรือ! ฉินเฟิงเจ้าล้อข้าเล่นแล้ว!”

หนิงชิงเฉวียนนั่งนิ่งไม่ได้อีกต่อไป เขารีบลุกขึ้นประท้วงต่อฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง “ฝ่าบาท เจ้าฉินเฟิงไม่ได้แค่ใช้กลวิธีมากเล่ห์ แต่เขากำลังหลอกลวงเบื้องสูงอย่างเห็นได้ชัด หากนี่คือผลลัพธ์ของการแข่งขัน เช่นนั้นใคร ๆ ก็สามารถยกหม้อสามขาขึ้นได้”

ก่อนที่ฝ่าบาทจะทันได้ตัดสินพระทัย นายน้อยฉินก็วางมือบนสะโพกและชิงตะโกนตัดหน้า “เป็นพวกแพ้ไม่เป็นใช่หรือไม่?”

“ในหมู่พวกเจ้าหากไม่ใช่ท่านโหว ก็เป็นขุนนางใหญ่ของราชสำนัก แต่กลับรวมกลุ่มกันรังแกเด็กตัวคนเดียว อย่างข้า!” ฉินเฟิงที่เพิ่งแสดงสีหน้าราว ‘ชายชราผ่านโลกมามาก’ แสดงความน้อยใจออกมาเหมือนเด็ก ๆ ในชั่วพริบตา ความสามารถในการตีสีหน้าของเขาทำเอาฝูงชนพากันตกตะลึง

ฉินเฟิงเอ่ยอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าจะแข่งยกหม้อ แต่ไม่ได้บอกว่าต้องยกแบบใด! ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็น ‘กฎแห่งฟิสิกส์’ ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา เหตุใดพวกท่านกลับตีความว่าข้าใช้กลวิธีมากเล่ห์? หากบอกว่านี่คือเล่ห์กล มิใช่ว่ากรมโยธาก็เล่นกลด้วยหรือ? อีกอย่างนี่จะเป็นการหลอกลวงเบื้องสูงหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการพิจารณาของฝ่าบาท ตอนนี้พวกท่านถึงขนาดช่วยฝ่าบาทตัดสินพระทัยแล้วหรือ?”

“หรือว่า…” ฉินเฟิงจงใจยืดคำสุดท้ายให้ยาวขึ้น มองทุกคนอย่างมีเลศนัย “พวกท่านกำลังสั่งสอนฝ่าบาท?”

สิ้นประโยคนั้น หนิงชิงเฉวียนที่ก่อนหน้านี้เพิ่งอับอายจนโกรธ กลายเป็นมะเขือยาวที่ถูกแช่แข็งจนเหี่ยวเฉาทันที

ตัดสินพระทัยแทนฝ่าบาท? แม้ให้ความกล้าหาญแก่หนิงชิงเฉวียนมาเต็มร้อย เขาก็ยังไม่กล้ายอมรับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน