บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 65

บทที่ 65 เซียนเหาะขึ้นฟ้า

ฉินเฟิงแซงหน้าหนิงหู่ได้ในชั่วพริบตา เสียงตะโกนของเขากังวานทั่วทั้งจวนจี้อ๋อง “เซียนเหาะขึ้นฟ้า!”

ขุนนางทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับฝ่าย ‘ต่อต้านสงคราม’ สีหน้าย่ำแย่ไปตาม ๆ กัน …อีกครั้ง

หนิงหู่มองดูฉินเฟิงกำลัง ‘บิน’ ผ่านไปด้วยสายตาที่ทั้งกลัวทั้งโกรธ หลังจากรอให้บุตรชายปีนขึ้นไปบนยอดหอคอย เสนาบดีกรมกลาโหมก็เห็นฉินเฟิงยืนอยู่บนยอดหอคอยด้วยเท้าข้างเดียว ส่วนเท้าอีกข้างกลับยกค้างอยู่กลางอากาศ เห็นได้ชัดว่าจงใจยืดเวลา พอเห็นร่างของหนิงหู่ถึงยอดหอคอยแล้วครึ่งหนึ่ง นายน้อยฉินถึงค่อย ๆ วางเท้าซ้ายลงแล้วยกธงขึ้น

ชายหนุ่มให้ความหวังที่ไม่มีทางเป็นจริงแก่ท่านโหวน้อย จากนั้นก็ขยี้เขาให้ตายทันที!

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เคยเห็นคนเลว แต่ไม่เคยเห็นใครเลวร้ายชั่วช้าเท่าฉินเฟิงมาก่อน นางสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะควรโกรธ รังเกียจ หรือกลัวดี…

หนิงหู่มองไปยังธงที่ฉินเฟิงจับไว้แน่นในมือ ดวงตาของเขามึนงงอยู่สักพัก นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเขาที่จะล้มฉินเฟิงได้ แต่ชัยชนะที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมกลับถูกอีกฝ่ายแย่งไปอย่างง่ายดาย ความไม่เต็มใจในอกหนิงหู่เปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น ท่านโหวน้อยเหลือบมองไปยังด้านล่างของหอคอย พลันดวงตาฉายแววดุร้ายอย่างปิดไม่มิด

“ฉินเฟิง ข้าจะฆ่าเจ้า! คนนอกคอกเช่นเจ้าไม่ควรอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะกำจัดภัยอันตรายให้กับบุตรหลานขุนนางในเมืองหลวงเอง!”

เมื่อมองดูท่าทางเหมือนคนบ้าและสีหน้าบิดเบี้ยวของหนิงหู่ นายน้อยฉินไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแค่ขู่เล่น ๆ ถ้าผู้ชายคนนี้เอาจริงขึ้นมา แค่กระชากเชือกบนตัวเขาออก แล้วผลักให้ตกลงไปง่าย ๆ ฉินเฟิงก็ตายโดยไม่ทันจะอ้าปากพูดแล้ว!

เมื่อเผชิญหน้ากับท่านโหวน้อยที่โกรธจนแทบไร้สติ ฉินเฟิงก็แสร้งทำเป็นสงบแล้วฝืนยิ้ม “จะฆ่ากันต่อหน้าฮ่องเต้และขุนนางบุ๋นบู๊เชียวหรือ? ตระกูลหนิงมีศีรษะให้ตัดกี่ศีรษะเล่า ท่านโหวน้อยข้าขอแนะนำท่านสักหนึ่งประโยค ความหุนหันพลันแล่นเป็นมารร้าย หนุ่มสาวไม่ควรก้าวเท้ายาวเกินไป*[1] ไม่เช่นนั้น เดี๋ยวขาจะฉีกเอาได้”

หนิงหู่กำหมัดแน่น ตอนนี้เพียงพุ่งไปข้างหน้าเขาก็สามารถสังหารนายน้อยเจ้าสำราญผู้นี้ได้แล้ว แต่ท้ายที่สุดเหตุผลก็อยู่เหนือกว่าอารมณ์ เป็นจริงดังที่ฉินเฟิงกล่าว หากเขาลงมือกับอีกฝ่ายที่นี่ ทั้งตระกูลหนิงต้องถูกฝังไปพร้อมกับฉินเฟิงเป็นแน่ ย่อมไม่คุ้มที่จะแลก!

ดวงตาเคร่งขรึมของฉินเฟิงวูบวาบ ก่อนจะเปลี่ยนท่าทางเป็นมั่นหน้าและภาคภูมิใจ ฉินเฟิงชอบท่าทางอัดอั้นตันใจของหนิงหู่ ที่กำลังรู้ขัดหูขัดตาแต่กลับไม่อาจทำอะไรเขาได้จริง ๆ

การประลองสิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการแล้ว แต่บรรยากาศในจวนจี้อ๋องกลับตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ ฝ่ายต่อต้านสงครามพลาดโอกาสทองที่จะโค่นฉินเฟิง สีหน้าของพวกเขาหดหู่อย่างเห็นได้ชัด

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังยังคงไม่ยอมแพ้ กดเสียงลง “ใต้เท้าหลี่ พวกเรายังมีโอกาส! ครั้งนี้ฉินเฟิงยังคงเล่นตุกติก ตราบใดที่…”

ก่อนที่ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังจะพูดจบ เสนาบดีกรมคลังก็โบกมือขัดจังหวะ และฝืนยกยิ้ม “ถ้าเรายังพัวพันกับเรื่องนี้ต่อไป เกรงว่าพวกจะไม่ได้มีปัญหากับฉินเฟิง แต่เป็นฮ่องเต้แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าขุนนางกรมคลังที่อยู่รอบ ๆ ก็เงียบเสียงลง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเกษมสำราญเป็นอย่างยิ่ง ชัยชนะของฉินเฟิง หมายถึงการยืนยันเรื่องการทำศึกกับเป่ยตี๋ คิดไม่ถึงว่าเรื่องยุ่งยากที่หารือมาอย่างยาวนานในราชสำนักจะได้รับการแก้ไขโดยนายน้อยฉินด้วยวิธีนี้

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเหลือบมองบรรดาขุนนาง “การประลองจบแล้ว ฉินเฟิงเป็นผู้ชนะ พวกเจ้ามีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”

เหล่าขุนนางมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง แม้แต่กรมคลังก็ยังนิ่งเงียบ ดังนั้นขุนนางคนอื่น ๆ ย่อมไม่อยากออกหน้า ขณะที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกำลังจะประกาศผลการประลองอย่างเป็นทางการ เสียงตะโกนหนึ่งก็ดังขึ้น

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมไม่ยอม!”

ทุกสายตาจับจ้องไปบนร่างของหนิงชิงเฉวียนทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน