บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 712

บทที่ 712 ข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องทุกข์อีกแล้ว

แม้ใบหน้าเล็ก ๆ ของสาวใช้ทั้งสองคนจะแดงระเรื่อด้วยความอาย แต่พวกนางก็พร้อมใจกันพยักราวกับลูกไก่จิกข้าว

เสี่ยวเซียงเซียงรวบรวมความกล้า ส่งเสียงครางตอบรับเบา ๆ “อืม”

ชูเฟิงหน้าแดงก่ำราวกับเลือดจะหยดออกมาแล้ว แต่นางก็ไม่หลบเลี่ยง ทั้งยังช้อนตาสบตาฉินเฟิงด้วย

หลังต้องแยกจากกันนาน นิสัยของสองสาวก็เปลี่ยนไปไม่น้อย

ฉินเฟิงลูบศีรษะสาวน้อยทั้งสองคน หัวใจเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“พวกเด็กโง่ คิดก็คือคิด ไม่คิดก็ช่างปะไร มีอะไรให้ต้องอาย ที่นี่หาได้มีคนนอก!”

เดิมสาวใช้ทั้งสองคนยังลังเลอยู่บ้าง

แต่พอได้ยินคำพูดของฉินเฟิง พวกนางก็กล้าขึ้นมา

ใช่แล้ว!

ภายในห้องมีคนเพียงสี่คน ไม่มีคนนอกสักเดียว มีอะไรให้ต้องลังเลอีกหรือ?

เสี่ยวเซียงเซียงพลันกอดแขนของฉินเฟิง แล้วเขย่าเบา ๆ

“นายน้อย ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“นับแต่ท่านกลับมาเมืองหลวง ข้าแทบไม่ได้อยู่กับท่านเลย แม้ได้พบกันบ้างก็เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ไม่ทันได้พูดคุยก็ต้องจากกันแล้ว”

“นายน้อย เมื่อไรข้าจะได้อยู่เคียงข้างท่านตลอดเหมือนแต่ก่อนเจ้าคะ”

ฉินเฟิงถอนหายใจเบา ๆ ลูบศีรษะเสี่ยวเซียงเซียงด้วยความเอ็นดู

เสี่ยวเซียงเซียงพูดไม่เกินจริงสักนิด นับแต่จากอำเภอเป่ยซีมายังเมืองหลวง ฉินเฟิงพัวพันอยู่กับเรื่องวุ่นวายสารพัด ไม่อาจหลีกหนี

เมื่อไม่กี่วันก่อน พี่หญิงสามพาสาวใช้ทั้งสองคนกลับบ้าน แต่พบหน้ากัน นั่งก้นยังไม่ทันอุ่น พวกนางก็ต้องกลับเข้าพระราชวังแล้ว

พอเห็นสายตาน่าสงสารราวกับถูกทอดทิ้งของเสี่ยวเซียงเซียง ฉินเฟิงอยากจะปลอบประโลมสักสองสามคำ แต่ก็ไม่อยากพูดเลื่อนลอย

สุดท้ายเขาเลยพูดออกมาตรง ๆ ว่า “รอให้ข้าได้แต่งงานกับพี่หญิงสาม เจ้ากับชูเฟิงก็จะได้กลับมาอยู่ตระกูลฉินในฐานะสาวใช้สินเดิม”

“และวันนั้นก็คงอีกไม่นานแล้ว”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเซียงเซียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางพยักหน้า “นายน้อย บ่าวเชื่อใจนายน้อยเจ้าค่ะ”

ชูเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ พอรู้ว่าจะได้กลับไปตระกูลฉินเร็ว ๆ นี้ก็ดีใจจนน้ำตาคลอ

นางติดตามคุณหนูสี่มาตั้งแต่เด็ก ท่องไปทั่วหล้า เป็นคนอยู่ไม่ติดที่ อยู่นิ่งไม่ได้

ตอนนี้ต้องอยู่แต่ในวังหลังทั้งวัน ทั้งกระวนกระวายใจและยิ่งทรมาน แต่เพื่อคุณหนูสาม นางก็จำต้องกัดฟันทน

พอรู้ว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับบ้าน ชูเฟิงปลาบปลื้มยินดีนัก

“นายน้อย พอท่านกับคุณหนูสามแต่งงานกัน พวกข้าก็ไม่ต้องกลับมาพระราชวังต้องห้ามอีกแล้วใช่หรือไม่?”

ฉินเฟิงพยักหน้า ชูเฟิงพลันตื่นเต้นนัก ใบหน้าเล็ก ๆ แดงระเรื่อ

สำหรับผู้อื่น พระราชวังต้องห้ามอาจเป็นตัวแทนของความหรูหรา ฟุ้งเฟ้อ มีเสน่ห์ดึงดูด

แต่สำหรับหลี่เซียวหลานกับสาวใช้ทั้งสองนาง พระราชวังต้องห้ามเป็นเพียงคุกที่ขังพวกนาง

สิ่งเดียวที่ทำให้ที่นี่ต่างจากคุกอยู่บ้าง เห็นจะมีแต่เรื่องอาหารเท่านั้น

หลังปลอบประโลมสาวน้อยสองนางแล้ว ฉินเฟิงก็หันมองพี่หญิงสาม พระราชวังต้องห้ามมีระเบียบกฎเกณฑ์ แม้แต่ในที่รโหฐาน หลี่เซียวหลานก็ยังต้องแต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศ

ชุดเฟิ่งผาวสีดำแดง ด้านบนเป็นสีแดง ด้านล่างเป็นสีดำ ลายหงส์สง่างามยิ่ง

ยิ่งหลี่เซียวหลานเกิดมาพร้อมบุคลิกมั่นคงสงบนิ่ง ราวกับไท่ซานถล่มตรงหน้าก็ไม่สะทกสะท้าน ยามอยู่ในชุดเฟิ่งผาว เพียงแค่นั่งอยู่ก็สมกับคำว่า ‘ราชวงศ์’ แล้ว

แต่พอนึกถึงความทุกข์ที่หลี่เซียวหลานต้องเผชิญ หัวใจของฉินเฟิงเจ็บปวดนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน