บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 715
บทที่ 715 ขุนนางจากสามัญชน
พอสั่งการทุกอย่างเรียบร้อย ฉินเฟิงก็เดินไปตามถนน ท่าทีสบายใจ ไพล่มือไว้ด้านหลัง
ผู้คนที่รวมกันอยู่ข้างถนนมองเขาเดินผ่านไป ดวงตาเป็นประกาย พลางหันกระซิบกระซาบกัน
“นั่นไม่ใช่ท่านโหวฉินหรอกหรือ?”
“ท่านโหวฉิน? นั่นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว ตอนนี้ท่านเป็นจ่างเล่อป๋อต่างหาก”
“อะไร? ถูกลดตำแหน่งหรือ?”
“ลดตำแหน่งอะไร ไม่ใช่เลื่อนขั้นหรือ!”
“เดิมทีถูกลดตำแหน่งเป็นเพียงสามัญชน ต่อมาเพราะการเจรจาสันติภาพเลยได้รับตำแหน่งจ่างเล่อป๋อ”
“โอ้ ถ้าไม่ระวังให้ดี นายน้อยฉินจะได้ยศทั้งหมดของแคว้นต้าเหลียงเราแล้ว”
“ฮึ นายน้อยฉินของเราถูกลดตำแหน่งบ้าง ได้เลื่อนขั้นบ้าง ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?”
“ข้าไม่แปลกใจสักนิดถ้าวันนี้แต่งตั้งเขาเป็นกั๋วกง วันพรุ่งลดตำแหน่งเป็นสามัญชน”
“ยศถาบรรดาศักดิ์ สำหรับนายน้อยฉินก็เป็นเพียงชื่อที่ตั้งให้ดูดี อย่าว่าเป็นป๋อเลย แม้แต่ยศต่ำสุดอย่างหนานก็ไม่เห็นเป็นปัญหา เพราะแค่คำพูดของนายน้อยฉินคำเดียว ก็มีอำนาจกว่าขุนนางขั้นสูง ๆ เสียอีก”
ข่าวของชาวเมืองหลวงเร็วที่สุดแล้ว พวกเขารู้เรื่องราว ‘วีรกรรมอันยิ่งใหญ่’ ของฉินเฟิงในช่วงนี้ดี
อีกทั้งฉินเฟิงยังมักเดินเล่นในเมืองหลวงอยู่บ่อย ๆ ชาวบ้านได้เห็นหน้าอยู่เรื่อย ๆ เรื่องของฉินเฟิงเลยเป็นหัวข้อสนทนาที่น่าสนยิ่ง
พ่อค้าต่างเมืองที่เพิ่งมาถึงเมืองหลวงได้ไม่กี่วันมองชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาตรงหน้าอย่างงงงวย
“เขา… เขาคือนายน้อยฉินหรือ?”
“แม้แต่ในบ้านเกิดของข้า ก็ยังได้ยินชื่อเสียงนายน้อยฉิน ใต้เท้าผู้ทรงอิทธิพลเหนือราชสำนักและบ้านเมือง เหตุใดเดินเล่นอยู่ข้างนอกตามลำพัง?”
“ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูดคุย ข้าคงไม่รู้ว่าเขาคือนายน้อยฉินในตำนาน”
พ่อค้าเมืองหลวงที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะออกมา “เพียงลำพัง? เจ้าไม่เห็นหรือว่ามีบ่าวรับใช้ติดตามนายน้อยฉินอยู่คนหนึ่ง”
พ่อค้าต่างถิ่นเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก ฝืนยิ้มพลางกล่าว “แค่บ่าวรับใช้คนเดียว จะมีประโยชน์หรือ?”
“นายอำเภอบ้านข้า ออกจากศาลาว่าการทีไรก็ต้องมีคนติดตามเป็นสิบ ๆ คน”
“ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงยิ่งต้องรักษาหน้าตา ใช้เกี้ยวแปดคนหาม มีผู้ติดตามนับไม่ถ้วนไม่ใช่หรือไร”
“อย่างก่อนหน้านี้ข้าเคยได้พบขุนนางกรมคลังผู้หนึ่ง ท่านก็นั่งเกี้ยว ทั้งยังมีองครักษ์ติดตามกว่าสิบคน”
“ขบวนของนายน้อยฉินอย่างน้อยก็ควรยิ่งใหญ่ระดับซื่อจื่อไม่ใช่หรือ?”
ชายชราที่มาซื้อผักได้ยินก็หัวเราะลั่น
“ฮ่า ๆๆ ขบวนเกียรติยศหรือ? นายน้อยฉินยังต้องการขบวนเกียรติยศ?”
“นี่เป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่ข้าเคยได้ยินในปีนี้เลย”
พ่อค้าต่างถิ่นขมวดคิ้วแน่น ไม่เข้าใจว่าชายชายชราหัวเราะเรื่องอะไร
ยิ่งไม่เข้าใจว่าคำพูดของตนมีอะไรให้น่าขำขัน
ผู้มีตำแหน่งสูงและมากอำนาจล้วนต้องมีองครักษ์ติดตาม นี่คือหลักการที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่โบราณ
โดยเฉพาะบุคคลเช่นฉินเฟิง ความปลอดภัยของเขาสำคัญนัก
ไม่รอให้คนขายผักอธิบาย ชายหนุ่มที่แบกคานหาบอยู่ด้านหลังก็สอดปากขึ้นว่า
“เพื่อปลอดภัย? ฮ่า ๆ ที่นี่คือเมืองหลวงยังจะมีคนสิ้นคิดกล้าคุกคามความปลอดภัยนายน้อยฉินหรือ?”
“ในเมืองหลวงนี้ ผู้ที่อันตรายที่สุดก็คือคนในพระราชวัง”
“และคนของพระราชวังที่ปรากฏตัวบ่อย ๆ ก็ไม่พ้นทหารรักษาพระราชวัง แต่เจ้ารู้หรือไม่ ยามนี้ทหารรักษาพระราชวังเห็นนายน้อยฉินก็ยังต้องเดินอ้อม”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ