บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 716

บทที่ 716 ชักกระบี่ขึ้นสายธนู

อย่างน้อยตอนนี้ตระกูลฉินกับราชวงศ์หลี่ก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้

ส่วนศัตรูที่แข็งแกร่งภายนอกของต้าเหลียงก็เหลือเพียงเป่ยตี๋เท่านั้น

ฉินเฟิงเพิ่งทำให้คณะทูตเป่ยตี๋พ่ายแพ้ยับเยินบนโต๊ะเจรจา แต่กลับต้องเป็นผู้นำคณะทูตเยือนถิ่นเป่ยตี๋ เป่ยตี๋ย่อมอยากจะแล่เนื้อเถือหนังเขา

โดยเฉพาะหลู่หลีผู้ต้องสูญเสียบุตรชายแท้ ๆ ไป เป็นไปได้หรือที่เขาจะไม่คิดแก้แค้น?

ภาระหนักหนา ความกดดันมหาศาล ถ้าเป็นคนอื่น ถึงไม่ล้มเลิกก็ต้องขมวดคิ้วกังวล

แต่ดูเถิด ฉินเฟิงเฝ้าวนเวียนอยู่กับถังสุรา หลิ่วหงเหยียนถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

ฉินเฟิงไม่ใส่ใจสักนิด

เขาเอาแต่ยุ่งอยู่กับการผลิตสุรา ช่างใจเย็นเหลือเกิน

……

ช่วงเวลาเดียวกัน ณ พระราชวังต้องห้าม

ขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊มารวมตัวกันอยู่ที่ท้องพระโรง

เหล่าขุนนางพลพรรคเถาหลินโดยมีฉินเทียนหู่เป็นผู้นำ ผู้บัญชาการสำนักไท่ฉาง เสนาบดีสำนักศึกษาหลวง เสนาบดีกรมคลังหลี่ซวี่ พวกเขามองไปยังบัลลังก์มังกรที่ว่างเปล่าเงียบ ๆ

วันนี้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่ได้เรียกประชุม ขุนนางพลพรรคเถาหลินมารวมตัวกันโดยไม่ได้รับเชิญ

พวกเขายืนอยู่ภายในท้องพระโรง เฝ้ารออยู่อย่างนั้น

ส่วนฝ่ายฮ่องเต้และขุนนางผู้เป็นกลางทางการเมืองบางคน พอทราบเรื่องนี้ก็มาที่ท้องพระโรงด้วยเช่นกัน

สำหรับขุนนางผู้ซื่อสัตย์และเป็นกลาง พวกเขาไม่สนใจการแย่งชิงอำนาจทางการเมือง เพียงแต่ถึงเวลาประชุม ก็เข้าร่วมเท่านั้น

ส่วนขุนนางฝ่ายฮ่องเต้ พวกเขาล้วนมาเพื่อสนับสนุนฮ่องเต้ต้าเหลียง ร่วมต่อต้านพลพรรคเถาหลิน

กระนั้น…

ขุนนางฝ่ายฮ่องเต้ทั้งหมดต่างก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า ถายในราชสำนักตอนนี้ ไม่มีผู้ใดหรืออำนาจใดต่อกรกับพลพรรคเถาหลินได้แล้ว

จางซิวเย่เองก็ยืนอยู่หน้าบัลลังก์มังกรอย่างเงียบ ๆ

วันนี้ฮ่องเต้ต้าเหลียงจะเสด็จหรือไม่ไม่มีผู้ใดรู้แน่ เพียงแต่ขุนนางมารวมตัวกันที่ท้องพระโรง จางซิวเย่ผู้เป็นหัวหน้าขันทีย่อมต้องอยู่ข้างบัลลังก์

ทว่าเหล่าขุนนางเฝ้ารอตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ยังไม่เสด็จ

จางซิวเย่ทนไม่ไหวแล้ว ขาทั้งสองข้างสั่นระริก เขาหันมากล่าวเสียงเบากับฉินเทียนหู่ว่า “ใต้เท้าฉิน ฝ่าบาททรงประชวร วันนี้คงไม่อาจเสด็จออกว่าราชการได้แล้ว ไม่สู้เลื่อนไปวันอื่น…”

ยังไม่ทันพูดจบ ฉินเทียนหู่ก็ตัดบทอย่างไม่อ้อมค้อม

“ไม่จำเป็น!”

“ถ้าวันนี้ฝ่าบาทไม่เสด็จออกว่าราชการ พวกข้าก็จะรออยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันพรุ่ง”

“หากวันพรุ่งยังไม่เสด็จ ก็รอจนถึงมะรืน รอกันไป วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทจะไม่เสด็จออกว่าราชการอีกเลยเสียเมื่อไหร่”

“ครอบครัวไม่อาจขาดหัวหน้าตระกูลได้แม้แต่วันเดียวเช่นไร แคว้นก็ไม่อาจขาดฮ่องเต้ได้เช่นนั้น ตั้งแต่ก่อตั้งต้าเหลียงก็ยังไม่เคยมีฝ่าบาทพระองค์ใดไม่เสด็จออกว่าราชการนานนัก ทอดทิ้งบ้านเมืองและประชาชน”

“พวกข้าเหล่าขุนนางแห่งราชสำนักเจ็บปวดและโศกเศร้านักที่จำต้องใช้วิธีนี้โน้มน้าวให้ให้ฝ่าบาททรงเปลี่ยนพระทัย”

คำกล่าวของฉินเทียนหู่ชัดเจน

ตำแหน่งมหาเสนากับไท่เป่าที่ว่างเว้น จะเร็วจะช้าก็ยังต้องหารือ หลีกเลี่ยงไม่ได้

หัวหน้าฝ่ายฮ่องเต้ เถียนหยวนโซ่วผู้เป็นกั๋วซือเอ่ยเสียงทุ้ม “ใต้เท้าฉินกล่าวเช่นนี้ไม่ถูกต้อง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน