บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 727

บทที่ 727 ป้องกันไว้ก่อน

เรื่องการปรองดองในท้องพระโรงถือเป็นความลับ นอกจากผู้ที่เกี่ยวข้องแล้วห้ามผู้ใดสืบเสาะ

ประการแรก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน้าตาของราชวงศ์ ประการที่สอง เกี่ยวข้องกับการวางแผนยุทธศาสตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงที่จะกำจัดตระกูลหลินในเจียงหนาน และตระกูลใหญ่ทางใต้

แต่เรื่องที่ฉินเฟิงได้รับการแต่งตั้งเป็น ‘เทียนลู่โหว’ แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว

ริมทะเลสาบแสงจันทร์ ใบไม้สีเหลืองส้มร่วงหล่นบนผิวน้ำ

ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนแล้ว

ภายใต้การร้องขออย่างหนักแน่นของหลิ่วหงเหยียนกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ฉินเฟิงจำต้องเปลี่ยนมาสวมชุดฤดูใบไม้ร่วง

ตอนนี้ ข้าง ๆ เขา นอกจากจ้าวอวี้หลงก็ยังมีชายหนุ่มหน้าใหม่อีกคน

ชายผู้สวมเสื้อบุผ้าผ้าลายค้างคาวสีดำ อายุราวยี่สิบกว่าปี รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรง ทุกการเคลื่อนไหวของมือและเท้าเต็มไปด้วยพลังดุดัน

“ท่านโหวฉิน บิดาของข้าให้มาสอบถามว่า วันนี้กองทัพค่ายเทียนจีนอกเมืองมีความเคลื่อนไหวผิดปกติบ่อยครั้ง ท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ฉินเฟิงมองผิวทะเลสาบ กำลังคิดถึงมารดา พี่หญิงใหญ่ และพี่หญิงสี่

นับแต่กลับเมืองหลวง ก็ได้ติดต่อกันทางจดหมายไม่กี่ฉบับ แล้วก็ไม่มีการติดต่อใด ๆ อีกเลย ไม่รู้ว่ามารดากับพวกพี่หญิงเป็นอย่างไรบ้าง

ครู่หนึ่งผ่านไป ฉินเฟิงจึงค่อย ๆ ตอบ “คุณชายหม่า ในเมืองหลวงต้องระวังวาจาและการกระทำให้มาก ถ้าไม่มีกำปั้นเหล็กที่จัดการศัตรูได้ในคราวเดียว เมื่อพูดคุยกับผู้ใดก็ต้องระวังให้ดี ถ้าแข็งกร้าวเกินไปจะถูกเข้าใจผิด นำมาซึ่งปัญหาที่ไม่จำเป็น”

หม่าอวี่ชะงัก ในฐานะบุตรชายของหม่าโม่ ผู้บัญชาการสูงสุดของค่ายตะวันออก เขามีตำแหน่งสำคัญในหมู่ขุนนางแห่งเมืองหลวง ตอนนี้เผชิญหน้ากับฉินเฟิง กลับรู้สึกเหมือนไม่อาจเงยหน้าขึ้นมองได้

ด้วยวัยเท่านี้ ฉินเฟิงได้เป็นเทียนลู่โหว ภายภาคหน้าจะมีคนทำได้เหมือนเขาหรือไม่ไม่อาจรู้ แต่แน่นอนว่าก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

ม้าอวี่เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เข้าใจว่าตนเองพูดผิดตรงไหน แต่ก็รีบประสานมือคำนับ

“ข้าไม่มีเจตนาไม่เคารพท่านโหวฉินแต่อย่างใด ข้าพูดผิดไป ขอท่านเทียนลู่โหวโปรดชี้แนะด้วย”

ฉินเฟิงพยักหน้าให้หม่าอวี่ท่าทีสบาย ๆ แล้วกล่าวว่า “คุณชายหม่า ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนจริงใจ ข้าจึงเตือนเจ้าตรง ๆ”

“คำว่า ‘ความเคลื่อนไหวผิดปกติ’ อย่าได้ใช้อย่างพร่ำเพรื่อ ภายในเมืองหลวงใต้ฝ่าพระบาทของโอรสสวรรค์ เป็นสถานที่รวมอำนาจสูงสุดของแคว้นต้าเหลียง ทุกคนประสาทไวเป็นพิเศษ”

“โดยเฉพาะตอนนี้ ทหารประจำกรณ์เมืองหลวงแบ่งออกเป็นสองฝ่าย”

“ค่ายตะวันออกและตะวันตกภายใต้การนำของฝ่ายจักรพรรดิกำลังจับตาดูกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์และค่ายเทียนจี ถ้าเกิดความเข้าใจผิดจากคำพูดเพียงประโยคเดียว จนนำไปสู่การสู้รบ เรื่องตลกนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว”

ได้ฟังแบบนี้ หม่าอวี่ถึงได้เข้าใจ สถานการณ์ในเมืองหลวงไม่เหมือนเดิม กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์กับค่ายเทียนจี และกองทัพค่ายตะวันออกกับตะวันตก แม้เหมือนจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ แต่แท้จริงแล้วคอยถ่วงดุลและระแวงกันอยู่

การอยู่ร่วมกันระหว่างสองฝ่ายจำเป็นต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง

หม่าอวี่รีบเปลี่ยนคำพูด “ไม่ทราบว่า ค่ายเทียนจีเคลื่อนพลในช่วงนี้มีเรื่องใดหรือ?”

ฉินเฟิงหัวเราะ แล้พูดสบาย ๆ “ข้ากำลังจะไปเป่ยตี๋ไม่ใช่หรือ? จำต้องระดมทหารบางส่วนไปด้วย จำนวนไม่มาก เพียงหนึ่งพันคนเท่านั้น”

“ถ้าบิดาของเจ้ามีสิ่งใดไม่สบายใจ ข้าจะส่งคนไปชี้แจงที่ค่ายตะวันออกให้ทราบก็ได้”

พอได้ยินแบบนี้ หม่าอวี่รีบขอโทษ “ท่านโหวฉินพูดหนักเกินไปแล้ว บิดาของข้าเพียงให้มาถามเป็นการส่วนตัว ไม่ได้รายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท เพื่อไม่ให้เสียไมตรีกัน”

“ความภักดีของท่านโหวฉินที่มีต่อฝ่าบาทใต้หล้าต่างรับรู้ การเคลื่อนพลย่อมเป็นไปเพื่อราชกิจ ที่ข้ามาสอบถามก็แค่ดำเนินการตามขั้นตอนเท่านั้น”

“ถ้าไม่มีธุระใด ข้าขอตัวกลับก่อน ท่านโหวฉินรักษาสุขภาพด้วย”

ขณะที่หม่าอวี่กำลังจะหมุนตัวกลับไป จ้าวอวี้หลงก็ขวางเอาไว้

หม่าอวี่ชะงักพลันตระหนักว่า การเข้าพบฉินเฟิงนั้นง่าย แต่การจากไปยากเหลือเกิน เขาจำหันกลับมามองฉินเฟิง แล้วถามเสียงเบา “ท่านโหวฉินยังมีธุระใดอีกหรือ?”

ฉินเฟิงไม่ได้รีบร้อนตอบ ยังคงมองใบไม้ที่ลอยเคว้งคว้างอยู่บนผิวน้ำ

แววตาที่เหมือนจะเรียบเฉยกลับทำให้หัวใจของหม่าอวี่สั่นระรัวด้วยความประหม่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน