บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 798

บทที่ 798 ดอกไม้บานสะพรั่งในสวนหลังบ้าน

อำเภอเป่ยซีตั้งอยู่ในเขตชายแดน โดยทั่วไปแล้วไม่เหมาะสำหรับการค้าขาย แต่หลังจากการพัฒนาของฉินเฟิง อำเภอเป่ยซีได้กลายเป็นเมืองสำคัญอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่เพียงแต่มีพรมแดนติดกับเป่ยตี๋ แต่ยังเป็นจุดเชื่อมต่อสำคัญทางการค้ากับแคว้นเพื่อนบ้านอื่น ๆ อย่างแคว้นเกาชาน

การขยายช่องทางการค้าอย่างค่อยเป็นค่อยไปจะทำให้อำเภอเป่ยซีมีผู้คนหลากหลายมากขึ้น ทำให้แม้จะเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดก็ยังมีสายลับและผู้ไม่หวังดีแฝงตัวเข้ามา

แต่ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หากต้องการพัฒนาก็จำเป็นต้องค้าขายกับแคว้นอื่น ๆ

ตอนนี้แคว้นที่ทำการค้าโดยตรงกับอำเภอเป่ยซีมีแคว้นเกาชานกับแคว้นเยว่จ้าวทางทิศตะวันออก ส่วนการค้ากับเป่ยตี๋ แม้จะอยู่ในฃการเจรจา แต่ยังไม่ได้เริ่ม

กระนั้นพ่อค้าวาณิชทุกคนต่างเข้าใจดี หากเส้นทางการค้ากับเป่ยตี๋เปิด อำเภอเป่ยซีจะกลายเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญที่สุดในรัศมีหมื่นลี้

พ่อค้าที่เข้ามาตั้งรกรากในอำเภอเป่ยซีล่วงหน้าจะทำกำไรได้มหาศาล

แรกเริ่มหลินฉวีฉีตั้งใจแน่วแน่ที่จะสร้างเรือนให้ฉินเฉิงซื่อ แต่เมื่อดูการวางผังที่ดิน อารมณ์ก็พลันหนักอึ้ง

“ที่ดินในเขตเมืองชั้นในแพงเกินไป กระทั่งการสร้างเรือนธรรมดา ๆ แค่ซื้อที่ดินก็ต้องใช้เงินอย่างน้อยหนึ่งแสนตำลึงแล้ว แล้วยิ่งชาวอำเภอเป่ยซีหาเงินได้มาก ราคาสินค้าต่าง ๆ ก็สูงตาม เมื่อคำนวณค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ดแล้ว การสร้างเรือนจนเสร็จสมบูรณ์คงต้องใช้เงินไม่ต่ำกว่าสองแสนตำลึง”

“หากไม่ไหวจริง ๆ จะยืมที่ดินสาธารณะได้หรือไม่?”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา สวีโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ปฏิเสธอย่างหนักแน่นทันที “ไม่ได้!”

“พี่ฉินบอกแล้วว่า ที่ดินสาธารณะใครก็แตะต้องไม่ได้”

เห็นสวีโม่ทำตามคำสั่งทุกอย่างของฉินเฟิงอย่างแข็งขัน หลินฉวีฉีแย้มยิ้ม “ข้าแค่พูดเล่น เจ้าตระหนกไปไย? สมกับเป็นสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของฉินเฟิงจริง ๆ”

โดนหลินฉวีฉีเย้าแหย่ สวีโม่ไม่สนใจ “บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ เจ้าคิดหาวิธีอื่นเถิด ถ้าไม่ได้จริง ๆ เงินสองแสนตำลึง ถ้าต้องจ่ายก็จ่าย ถึงอย่างไรนี่ก็เพื่อฮูหยินฉิน”

หลินฉวีฉีส่ายหน้าซ้ำ ๆ “เจ้าก็รู้นิสัยของฮูหยินฉินดี ถ้ารู้ว่าเราใช้เงินมากมายสร้างเรือนให้ นางต้องโกรธมากเป็นแน่”

“อย่างไรก็ฟังคำฮูหยินฉินไว้ก่อนเถอะ ซื้อของที่มีอยู่แล้วดีกว่า”

หลินฉวีฉีเก็บความคิดที่จะสร้างเรือนให้ฉิรเฉิงซื่อไว้ก่อน แล้วพาสวีโม่ออกไปสอบถามตามท้องถนน เดินวนเวียนอยู่ราวหนึ่งชั่วยามก็ยังไม่ได้ยินว่าใครจะขายเรือน

ทุกคนต่างยึดแหล่งที่อยู่ของตนอย่างมั่นคง ยิ่งราคาที่ดินก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนจะยอมขายบ้านเรือนง่าย ๆ ได้อย่างไร

ทฤษฎีกับความเป็นจริงแตกต่างกัน

แม้แต่หลินฉวีฉีก็คิดไม่ถึงว่า การหาเรือนให้ฮูหยินฉินจะยากลำบากเพียงนี้

เห็นหลินฉวีฉีเดินเอามือไพล่หลัง สีหน้าเคร่งเครียด ชาวบ้านที่ยืนอยู่ข้างถนนคนหนึ่งรวบรวมความกล้าถามขึ้น “ท่านนายอำเภอทำไมดูกังวลใจนักเล่าขอรับ?”

หลินฉวีฉีถอนหายใจ “ก็เรื่องเรือนนั่นแหละ”

เรือน?

ชาวบ้านผู้นั้นสงสัย “ท่านนายอำเภอผู้สูงศักดิ์ เหตุใดต้องกังวลเรื่องบ้านเรือนด้วยเล่า?”

หลินฉวีฉีหน้าหม่น กล่าวอย่างจนปัญญา “แพงเหลือเกิน ข้าซื้อไม่ไหว”

ได้ยินเช่นนั้น พ่อค้าและชาวบ้านรอบข้างต่างหัวเราะลั่น…แปลกประหลาดนัก นายอำเภอผู้ควบคุมการคลังของอำเภอเป่ยซีซื้อบ้านไม่ไหว?

สวีโม่ที่อยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น “พูดถึงเรื่องนี้ ข้าเองก็ไม่มีที่อยู่ถาวรในอำเภอเป่ยซีเหมือนกัน ย้ายไปมาระหว่าง ศาลว่าการอำเภอ ค่ายเทียนจี และค่ายทหารอยู่เช่นนี้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน