บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 82

บทที่ 82 คุมตัวสู่เรือนจำ

เถี่ยเฟยอิงทำได้เพียงกัดฟัน และทำท่าทาง ‘เชื้อเชิญ’ ให้สวีโม่ดำเนินการ

เมื่อเห็นว่าเถี่ยเฟยอิงไม่เพียงไม่ไปไหน แต่กลับกระตุ้นให้เขาจับกุมคนโดยเร็ว ใบหน้าของสวีโม่ก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจทันที เขาเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “นี่ไม่เกี่ยวกับเจ้า รีบไปซะ!”

เถี่ยเฟยอิงรู้สึกหวาดหวั่น การเร่งเร้าให้ผู้บัญชาการหน่วยลาดตระเวนจับกุมบุตรชายของเสนาบดีกรมกลาโหม เรื่องแบบนี้เขาเองก็ไม่เคยแม้แต่จะกล้าคิดมาก่อน

แต่ท่านเจ้ากรมเมืองมีคำสั่งลงมาแล้วว่า ให้พาคนกลับไปให้ได้ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตาม

แม้ท่านเจ้ากรมเมืองจะไม่ได้ระบุว่าเป็นฉินเฟิง แต่ความหมายระหว่างบรรทัดก็ชัดเจนแล้ว

“ผู้บัญชาการสวีโปรดบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง และจับกุมผู้ก่อความวุ่นวายด้วยเถิดขอรับ” เถี่ยเฟยอิงยอมทุ่มสุดตัว เขาวางท่าดื้อดึงเป็นอย่างยิ่ง

ทุกคนในที่เกิดเหตุล้วนรู้สึกประหลาดใจกับอากัปกิริยาของเขา

โดยเฉพาะเกาซง ซึ่งเดิมทีไม่ได้คาดหวังกับหัวหน้ามือปราบตัวน้อยคนนี้มากนัก นายน้อยเกาไม่คาดคิดว่าผีรับใช้จะรับมือยากยิ่งกว่าพญายม!

ทันใดนั้น เกาซงพลันฟื้นคืนความหวัง และตะโกนอย่างรวดเร็ว

“ฉินเฟิงรวบรวมฝูงชนเพื่อก่อเหตุทะเลาะวิวาท และยุยงให้ชาวบ้านกบฏ ท่านเจ้ากรมเมืองเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัว จึงส่งคนมาจับกุมผู้ก่อความวุ่นวาย ข้าน้อยชื่นชมยิ่งนัก เถี่ยเฟยอิงไยเจ้ายังไม่รีบจับกุมฉินเฟิงอีกเล่า!”

เดิมทีหากกรมเมืองและองครักษ์หน่วยลาดตระเวนดำเนินการพร้อมกัน เจ้าหน้าที่สามกองปราบควรจะช่วยเหลือองครักษ์หน่วยลาดตระเวน โดยมีหน่วยลาดตระเวนเป็นผู้รับผิดชอบหลัก

ทว่าเห็นได้ชัดว่าสวีโม่ไม่มีเจตนาจะจับกุมฉินเฟิง เมื่อได้ฟังคำพูดของเกาซงแล้ว เถี่ยเฟยอิงก็เข้าใจสถานการณ์ทันที เขาออกคำสั่งให้เจ้าหน้าที่สามกองปราบเข้าจับกุมโดยตรง

เนื่องจากเป็นคำสั่งของท่านเจ้ากรมเมือง เจ้าหน้าที่สามกองปราบจึงไม่กล้าลังเล และเบียดเข้ามาด้านหน้าอย่างแข็งขัน

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินเสี่ยวฝูซึ่งปกป้องอยู่ข้างกายฉินเฟิงจึงตะโกนใส่เถี่ยเฟยอิง “เจ้าคิดจะจับกุมนายน้อยของข้า เถี่ยเฟยอิง เจ้าไม่ต้องการเป็นหัวหน้ามือปราบอีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่?”

ชูเฟิงก็อารักขาอยู่ข้างกายฉินเฟิงเช่นกัน บ่าวรับใช้ที่กำลังรื้อพรรคพยัคฆ์มังกรต่างก็พากันวิ่งกลับมา ถือไม้ไว้ในมือ และเข้าล้อมรอบปกป้องผู้เป็นนายที่อยู่ตรงกลางถึงสามชั้น ทำท่าทางราวกับจะสู้กันให้ตายไปข้างอย่างไรอย่างนั้น

เถี่ยเฟยอิงรู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก

ด้านหนึ่งเป็นนายน้อยผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลเสนาบดีกรมกลาโหม และอีกด้านหนึ่งเป็นคำสั่งจากท่านเจ้ากรมเมือง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลังจากเลือกเคราะห์ที่เบากว่า เถี่ยเฟยอิงก็ทำได้เพียงยึดมั่นในการตัดสินใจของเขาไว้ และบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง

“ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องทุกคนล่าถอยไปซะ ไม่เช่นนั้นจะถูกลงโทษเนื่องจากขัดขวางการดำเนินคดีของทางการ! เจ้าหน้าที่สามกองปราบทุกคนจงปฏิบัติตามคำสั่ง จับกุมฉินเฟิง! ใครก็ตามที่กล้าขัดขวางจะถูกลงโทษในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด และถูกคุมขัง!”

ด้วยคำพูดนี้ เจ้าหน้าที่ทั้งสามกองปราบจึงมีความมั่นใจมากขึ้น และทยอยชักดาบของพวกเขาออกมา

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกล้าใช้อาวุธ องครักษ์ของหน่วยลาดตระเวนก็ไม่ลังเล พวกเขาต่างก็ชักดาบ และยกขึ้นเช่นกัน

สวีโม่เห็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างเย็นชา “เถี่ยเฟยอิง เจ้าช่างมีความสามารถนัก กล้าดีอย่างไรมาใช้อาวุธต่อหน้าข้า? ช่างกล้ามากเสียจริง!”

สวีโม่พูดพลางก็เหลือบมองมือปราบ และตะโกนด้วยความโกรธว่า “คิดจับพี่น้องของข้า? พวกเจ้าควรจะพิจารณาตัวเองเสียก่อน!”

ไม่ต้องพูดถึงมือปราบธรรมดา ๆ แม้แต่เถี่ยเฟยอิงก็ตื่นตระหนกอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน