บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 822

บทที่ 822 ฮ่องเต้ที่แท้จริง

“ฝ่าบาท ทหารประจำการณ์ในเมืองหลวงไม่มีการเคลื่อนไหวใด หมายความว่า กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ไม่ได้กำลังมาช่วยเหลือมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่วนกองทัพของฉินเฟิงก็ล้วนอยู่ชายแดนเหนือ น้ำไกลดับไฟใกล้ไม่ได้”

จางซิวเย่เตือน ฮ่องเต้ต้าเหลียงกลับไม่ได้ใส่ใจ ทั้งยังหัวเราะออกมา “จางซิวเย่ เรื่องที่เจ้าเข้าร่วมกับพลพรรคเถาหลินเจิ้นรู้นานแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดเจิ้นไม่พูดถึงและยังคงให้เจ้าอยู่ข้างกาย?”

จางซิวเย่ชะงักไปครู่หนึ่ง เหงื่อเย็น ๆ ผุดเต็มแผ่นหลัง

พึงรู้ไว้ว่า สิ่งที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงรังเกียจที่สุดก็คือการทรยศ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด หากไม่จงรักภักดีก็จะถูกกำจัดทิ้งโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

บางทีตอนนี้ฮ่องเต้ต้าเหลียงอาจถูกบีบให้จนมุมเลยไม่ลงมือกับจางซิวเย่ แต่ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็สามารถกำจัดเขาได้ราวกับบี้มดไม่ใช่หรือ?

จางซิวเย่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ในใจหวาดกลัวอย่างที่สุด แต่ก็ได้แต่ฝืนถามกล้า ๆ กลัว ๆ “ฝ่าบาท เหตุใดสั่งไม่ประหารกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้ต้าเหลียงตบบ่าของจางซิวเย่สองที “เพราะเจ้าโง่เขลา!”

ได้ยินคำพูดนี้ จางซิวเย่ตกตะลึง

ฮ่องเต้ต้าเหลียงพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่ปิดบัง “เจิ้นชอบคนฉลาด แต่ไม่ชอบคนที่ฉลาดเกินไป และคนที่เจิ้นให้อยู่ข้างกาย ไม่เพียงแต่ต้องไม่ฉลาด ยังต้องโง่เขลา”

“เจ้าก็แค่สุนัขตัวหนึ่ง เปลี่ยนหน้าได้อย่างสิ้นเชิง แต่ก่อนเกลียดฉินเฟิงจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พอเห็นว่าฉินเฟิงมีอำนาจที่ไม่อาจต้านทานก็รีบเข้าร่วมและแสดงความจงรักภักดี”

“เจ้าเป็นคนประเภทที่เอาแต่ได้ ไร้วิสัยทัศน์ เป็นคนตัวเล็กที่รังแกคนอ่อนแอ เกรงกลัวคนแข็งแกร่ง ทว่าคนแบบเจ้าไม่เป็นภัยคุกคามต่อเจิ้น”

“สิ่งเดียวที่เจิ้นไม่ชอบในตัวเจ้า ไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นคนโง่เขลา ชอบทำตัวฉลาด แต่เป็นเพราะเจ้าชอบไปไกล่เกลี่ยเรื่องขัดแย้งในวังหลังบ่อย ๆ จนเคยชินกับการเป็นคนดี”

“เจ้ารู้หรือไม่ สตรีในวังหลังนั้น ก็เปรียบเสมือนภาพสะท้อนของราชสำนัก? แม้เจิ้นจะไม่ได้กลับไปวังหลังนานแล้ว แต่ใครจะได้รับความโปรดปราน ใครจะถูกส่งไปวังเย็น ล้วนต้องได้รับคำสั่งจากเจิ้น คนโง่อย่างเจ้าคงไม่มีวันเข้าใจว่า ทำไมเจิ้นที่รักใคร่กุ้ยเฟยมากนัก ปล่อยให้นางกลับไปเจียงหนานและก่อกบฏ”

“หากนางไม่กลับไป แค่พวกไร้ความสามารถตระกูลหลินก็คงดีแต่พลิกลิ้นและหลบซ่อน อยากกำจัดพวกมันไม่อาจหาข้ออ้าง ต้องให้ตระกูลหลินก่อกบฏเจิ้นจึงจะมีหลักฐาน แล้วเจิ้นก็จะส่งฉินเฟิงไปปราบปราม ฮึ! เจ้าเจ็ดสั่งฉินเฟิงไม่ได้ แต่เจิ้นทำได้!”

“เจ้าจงจำไว้ให้ดี การเป็นคนดีไม่ใช่เรื่องง่าย เจิ้นต้องการให้บางคนในวังหลังตาย แต่เจ้ากลับแอบปกป้อง ถ้าเจิ้นไม่บดขยี้เจ้าที่เป็นตัวกีดขวาง แล้วเจิ้นต้องรออะไร?”

จางซิวเย่กลัวจนตัวสั่น เหงื่อเย็นไหลไม่หยุด เขาทิ้งตัวคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะ

ตึง!

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ชี้แนะ กระหม่อมจะจดจำให้ขึ้นใจพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ต้าเหลียงถอนหายใจเบา ๆ “เจิ้นปล่อยให้เจ้าสบตากับฉินเฟิงก็เท่ากับยอมรับโดยปริยาย ให้เจ้าที่ปากว่าตาขยิบเป็นคนกลางส่งข่าว ก็ช่วยให้เจิ้นประหยัดเวลาได้มาก”

“ฮ่า ๆ บางครั้งแม้แต่จเิ้นก็ยังเกรงกลัวความบ้าคลั่งของเจ้าหนูฉินเฟิง ไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาอยู่ตลอด”

เมื่อตระหนักว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงไม่โกรธ ทั้งยังเห็นคุณค่าของเขา จางซิวเย่ก็ซาบซึ้งนัก

ขณะนั้นเอง เสียงของฮ่องเต้ต้าเหลียงที่เหมือนควบคุมสถานการณ์ไว้ทั้งหมดก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าไม่สงสัยหรอกหรือว่า เหตุใดเจิ้นมั่นใจเช่นนี้?”

“เจิ้นจะบอกให้ ตั้งแต่ฉินเฟิงได้เป็นเทียนลู่โหวและสนิทสนมกับจ้าวอวี้หลงราวกับพี่น้อง กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ก็ไม่ใช่กองทัพของเจิ้นอีกต่อไป”

“กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ที่ประจำการอยู่ในเมืองหลวง แท้จริงแล้วคุ้มครองเจิ้นหรือคุ้มครองฉินเฟิงและญาติพี่น้องของพวกเขากันแน่ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

“แต่เจ้าเด็กตัวเหม็นฉินเฟิงก็ต่อกรกับองค์ชายเจ็ดมานาน เขาย่อมรู้จักองค์ชายเจ็ดดี”

“ตอนที่เขาส่งองครักษ์เสื้อแพรมาเตือนเจิ้นให้ระวังตัว เจิ้นยังหลงคิดว่าเขากังวลเกินเหตุ องค์ชายเจ็ดยังเคารพเจิ้นผู้เป็นบิดาอยู่ในใจ”

“แต่ความจริงพิสูจน์แล้ว ฉินเฟิงเข้าใจเจ้าลูกทรยศของเจิ้นคนนี้ดีกว่าตัวเจิ้นเสียอีก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน