บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 838

บทที่ 838 ทุกอย่างพร้อมแล้ว รอเพียงโอกาส

คำพูดของหนิงหู่ชี้ให้เห็นถึงความยากลำบากของผู้ทรยศอย่างชัดเจน ในฐานะทหาร สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดก็คือการเป็นคนทรยศ แม้ว่าหลู่ฉือกับหลี่โฉวจะทุ่มเทรับใช้ฉินเฟิงอย่างสุดความสามารถ พวกเขาก็จะยังคงถูกผู้คนรอบข้างฉินเฟิงสงสัย

ด้วยทั้งสองคนนี้มีประวัติมาก่อน

เมื่อครั้งหนึ่งเคยแปดเปื้อนมลทิน การจะล้างให้สะอาดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ฉินเฟิงไม่ได้รีบตอบหนิงหู่ แต่กลับมองไปทางหลิ่วหมิงแล้วถามว่า “เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

หลิ่วหมิงก้มหน้าลงครุ่นคิด หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มวิเคราะห์เสียงเบา “ต้องขออภัยหากข้ากล่าวไม่สุภาพ ความจงรักภักดีของฉือโฉว…จริง ๆ แล้วไม่สำคัญนัก หากทั้งสองรู้จักประพฤติตนให้เหมาะสม เมื่อสำเร็จการใหญ่แล้วก็ปล่อยให้พวกเขากลับบ้านเกิดอย่างมีเกียรติก็พอ แต่หากพวกเขาอยากตาย เราก็สามารถกำจัดพวกเขาได้ทุกเมื่อ”

เมื่อได้ฟังการวิเคราะห์ของหลิ่วหมิง ฉินเฟิงก็ค่อนข้างพอใจ แล้วเขาก็หันมองหนิงหู่ สายตาเต็มไปด้วยความผิดหวังที่ไม่หลอกเหล็กให้เป็นเหล็กกล้า

“ท่านโหวน้อย เจ้าจงเรียนรู้ให้มากกว่านี้ วิธีการใช้คนไม่ใช่เรื่องขาวหรือดำ”

“ตอนนี้นอกจากหลู่ฉือกับหลี่โฉวพวกเรายังไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่า แม้จะมีความสงสัยอยู่ในใจก็จำเป็นต้องใช้พวกเขาไปก่อน”

“ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเก่งแต่เรื่องการทหารไม่ได้เก่งเรื่องการเมือง”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง คุณค่าเพียงอย่างเดียวของพวกเขาก็คือ การบุกเมืองและยึดครองดินแดน ส่วนดินแดนที่ยึดมาได้ ข้าจะให้คนสนิทของเราจากชายแดนเหนือต้าเหลียงเป็นผู้จัดการ แม้จะไม่มีคนทั้งสองคนแล้วก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อภาพรวมนัก”

หนิงหู่รู้ดีว่าทุกการจัดการของฉินเฟิงล้วนแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง แต่ยิ่งได้สัมผัสใกล้ชิดก็ยิ่งรู้สึกว่าฉินเฟิงช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ก่อนจะทำสิ่งใด เขาคำนวณทุกอย่าง คิดถึงทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นไว้หมดแล้ว

วิสัยทัศน์ฉินเฟิงกว้างไกลเพียงใดไม่อาจหยั่งรู้

หนิงหู่ถอนหายใจ เขาคงไม่มีวันจะไล่ตามทันในชาตินี้

“เทียบกับซางโจว ความแข็งแกร่งโดยรวมของจัวโจวมากกว่า อีกทั้งยังได้รับอิทธิพลจากฮ่องเต้เป่ยตี๋อย่างลึกซึ้ง หากต้องการยึดจัวโจวย่อมต้องทำศึกดุเดือด”

หนิงหู่กดล่าว ก่อนจะถอนหายใจ เขาติดตามฉินเฟิงมานาน สิ่งสำคัญที่สุดที่ได้เรียนรู้ คือ ต้องไม่ประมาทศัตรูเด็ดขาด

แต่ฉินเฟิงกลับหัวเราะ “โหวน้อย เจ้าคงไม่คิดว่าข้าอยากยึดจัวโจวจริง ๆ กระมัง?”

ได้ยินคำพูดนี้ หนิงหู่ตกตะลึง สายตาที่มองฉินเฟิงเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? พวกเราทุ่มเททั้งกำลังคนและทรัพยากรมากมายไปที่จัวโจว อย่าบอกนะว่า ทั้งหมดเป็นเพียงการแสดง? แต่ แต่ถ้าเป็นเพียงการแสร้งทำ ต้นทุนไม่มากเกินไปหน่อยหรือ?”

ฉินเฟิงยิ้มกว้างขึ้น “มากหรือ? ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะ”

“หากไม่โจมตีจัวโจวเต็มกำลัง สนามรบจะย้ายไปยังซางโจว หากเป็นเช่นนั้น ความพยายามที่พวกเราทุ่มเทไปในช่วงแรกอาจสูญเปล่าไปพร้อมกับสงคราม”

“ก่อนจะพัฒนาเมืองซางโจวให้ถึงขีดสุด ทำให้กลายเป็นดินแดนของพวกเราอย่างสมบูรณ์ พวกเราจำเป็นต้องแสดงท่าทีให้ทุกคนเชื่อว่า เป้าหมายของพวกเราคือจัวโจวที่อุดมสมบูรณ์กว่า”

“ฝ่ายเป่ยตี๋ตกอยู่ในวิกฤติ อย่างไรก็จำเป็นต้องมาเจรจากับพวกเรา ถึงตอนนั้น เราสามารถใช้การโจมตีเป็นการป้องกัน แสร้งทำเรื่องที่เมืองจัวโจว แต่ยึดครองเมืองซางโจวอย่างสมบูรณ์ นี่คือทฤษฎีหน้าต่างแตก หากเรียกร้องเมืองซางโจวโดยตรงเป่ยตี๋ย่อมไม่ยอมง่าย ๆ แล้วก็จะเกิดสงครามที่ไม่มีวันสิ้นสุด”

“แต่หากยึดครองทั้งเมืองซางโจวและเมืองจัวโจวในคราวเดียว เป่ยตี๋ต้องเลือกเอาความเสียหายที่น้อยกว่า สุดท้ายก็ใช้เมืองซางโจวแลกจัวโจว ฮึฮึ”

“ข้าต้องการเปิดหน้าต่าง เจ้าของบ้านไม่ยอมให้เปิด ทว่าพอข้าจะทุบบ้านทิ้ง เจ้าของบ้านจะมาอ้อนวอนให้ข้าเปิดหน้าต่างเพื่อรักษาบ้านไว้”

ฉินเฟิงยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ แต่หนิงหู่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง เขามองฉินเฟิง สายตาเหมือนกำลังมองสิ่งประหลาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน