บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 839

บทที่ 839 งานชิมสุรา

งานชิมสุราไม่นับว่าเป็นความคิดแปลกใหม่ ต้องรู้ว่า พวกขุนนาง คหบดี คนมีชื่อเสียง วัน ๆ ไม่ได้ทำการใด สมองคิดแต่เรื่องหาความสนุกสนานฆ่าเวลาอันยาวนานและน่าเบื่อ พวกงานสังสรรค์เขาล้วนจัดและเข้าร่วมมานับไม่ถ้วน

ไม่ว่าจะเป็นงานชมดอกไม้ งานชิมชา งานชมจันทร์ และงานสังสรรค์ขึ้นชื่อมากมาย

ส่วนเหตุผลที่จิ่งฉือลังเลก็เพราะชื่อเสียงของฉินเฟิงย่ำแย่ เขาจะจัดงานชิมสุรา ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีคนให้เกียรติเข้าร่วมหรือไม่? เกรงว่าคนที่มาก็คงตั้งใจมาเพื่อเหยียบย่ำดูแคลนเขาเท่านั้น ความคิดของฉินเฟิงคราวนี้ไม่ใช่เป็นการหาเรื่องให้ตนเองอับอายหรอกหรือ?

แต่เมื่อคิดอีกครั้งจิ่งฉือก็รู้สึกว่า ด้วยความฉลาดและความสามารถของฉินเฟิง เขาคงไม่ทำเรื่องโง่เขลา ยกหินทุบเท้าตัวเอง

งานชิมสุราครั้งใหญ่ แปดส่วนคงเป็นแค่การหลอกลวง

จิ่งฉืออยากจะเห็นนักว่า ฉินเฟิงจะเล่นพิเรนทร์ใดอีก แต่เพื่อความปลอดภัย นางก็ส่งผู้ติดตามไปรายงานเรื่องนี้ให้ฮ่องเต้เป่ยตี๋ทราบไว้ก่อน เมื่อได้รับอนุญาตจึงเริ่มช่วยฉินเฟิงเลือกสถานที่และเชิญแขก

ไม่นานข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวง

เหล่าบัณฑิตที่รวมตัวกันกลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่ในหอวรรณกรรม เมื่อทราบว่าฉินเฟิงจะจัดงานชิมสุราครั้งใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น

“ฮ่า ๆๆ เจ้าฉินเฟิงรู้จักคำว่าละอายใจบ้างหรือไม่?”

“เป็นแค่หนูข้างถนน โผล่หน้าออกมาก็มีแต่จะถูกชาวบ้านที่โกรธแค้นขว้างผักและไข่เน่าใส่ แต่เขาถึงกับกล้าจะจัดงานชิมสุรา ฮ่า ๆ น่าขันนัก”

“คนไม่รู้จักอายย่อมไร้คู่ต่อสู้ ข้าอยากรู้นัก ภายในเมืองหลวงเป่ยตี๋ผู้มีหน้ามีตาคนใดจะสนใจเขา?”

“ฮิ ๆ ข้ากลับหวังว่าจะมีคนไปร่วมงานมากกว่า ข้าอยากเห็นว่าความหยิ่งผยองของเขาจะไปได้สักกี่น้ำ”

“เฮ่อ ๆ เกรงว่าคงไม่มีโอกาสนั้นน่ะสิ”

ไม่นานข่าวก็แพร่ไปถึงกรมกลาโหม จางปิ่งกั๋วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

“แม่ทัพเฉิน ฉินเฟิงสงบอยู่ได้ไม่กี่วัน ท่านว่าไยถึงเริ่มก่อเรื่องอีกแล้ว? หรือว่าเขาจะอยู่เฉยไม่ได้แม้แต่อึดใจเดียว?”

แม้ก่อนหน้านี้ที่หอสุราหอมเหนือปัชชุนจางปิ่งกั๋วจะสนทนากับฉินเฟิงอย่างสนุกสนาน แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังนึกดูถูกฉินเฟิง

ฉินเฟิงไม่ได้มาเพื่อให้ผลประโยชน์แก่เป่ยตี๋ จางปิ่งกั๋วจึงไม่มีเหตุผลที่จะให้หน้า

เฉินซือยังคงใจเย็นเช่นเคย “ฮ่า ๆ ที่เรียกว่างานชิมสุราใหญ่ก็แค่นำเสนอสุราของเขา”

ได้ยินคำพูดนี้ จางปิ่งกั๋วนึกสนใจขึ้นมา “นำเสนอสุรา? หรือว่าฉินเฟิงคิดทำธุรกิจจริง ๆ?”

เฉินซือหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ฮ่า ๆ ข้าจะบอกให้สักหน่อย ตอนข้าไปยังเมืองหลวงของแคว้นต้าเหลียง ข้าได้เห็นโรงหมักสุราของฉินเฟิงกับตา เขาสนใจการค้าสุรามากจริง ๆ”

“ส่วนเรื่องการค้าขายเขาไม่เคยโกหกท่าน เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำการค้าแน่นอน”

“อย่างที่เขาว่ากันว่า ขุนนาง ชาวนา ช่างฝีมือ วาณิช สถานะของพ่อค้าวาณิชต่ำต้อยที่สุดก็ ด้วยเหตุนี้ฉินเฟิงถึงได้รับแต่งตั้งเป็นเพียงเทียนลู่โหว ไม่อย่างนั้นด้วยความสามารถของเขา ต่อให้ได้รับการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ชั้นกงก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ”

จางปิ่งกั๋วอดไม่ได้ที่จะลูบคางครุ่นคิด

หากฉินเฟิงตั้งใจจะทำการค้าจริงก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ท้ายที่สุดแล้วยิ่งฉินเฟิงมีผลประโยชน์ในเป่ยตี๋มากเท่าไร นโยบายในอนาคตของเขาก็จะยิ่งเอนเอียงมาทางเป่ยตี๋มากเท่านั้น

คิดได้แบบนี้ จางปิ่งกั๋วลดเสียงลง กระซิบเตือนเฉินซือว่า “แม่ทัพใหญ่เฉิน การกระทำของฉินเฟิงคราวนี้ถือเป็นผลดีต่อพวกเราชาวเป่ยตี๋ด้วย”

“หากสามารถผูกฉินเฟิงไว้กับเรือของเป่ยตี๋ได้…”

ไม่ทันที่จางปิ่งกั๋วจะพูดจบ เฉินซือก็ตัดบทอย่างตรงไปตรงมา “ใต้เท้าจาง ระวังคำพูดและการกระทำด้วย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน