บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 87

บทที่ 87 ทำความดีความชอบ

แต่ไหนแต่ไรก็เป็นฉินเฟิงเป็นที่หลอกผู้อื่น เขาจะยอมเสียเปรียบได้อย่างไร?

เงินสองร้อยตำลึงเงินเป็นจำนวนน้อย ๆ หรือ?

หากวันนี้ปล่อยให้คนขู่เอาเงินสองร้อยตำลึงเงิน พรุ่งนี้ปล่อยให้คนขู่เอาเงินสามร้อยตำลึงเงิน แม้ว่าจะมีภูเขาเงินภูเขาทองก็เกรงว่าจะไม่เพียงพอให้ใช้

พูดง่ายคือเขาจะไม่ยอมรับ!

ฉินเฟิงยกมือเท้าสะโพกจงใจเปิดเผยคำว่า ‘หลวง’ บนหัวเข็มขัดทองคำ บอกผู้คนริมถนนที่ไม่รู้ความว่านี่เป็นรางวัลพระราชทานจากฮ่องเต้

แต่พอออกจากศาลาว่าการกรมเมืองมาเดินได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหู เมื่อหันกลับมาก็พบหลิ่วหงเหยียนปรากฏตัวอยู่ข้าง ๆ

มาตั้งแต่ตอนไหน! อีกฝ่ายกำลังหอบหายใจพลางจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าฉินเฟิงหายไปทันที เขายกมือปิดหูพลางยกยิ้ม “พี่หญิงรอง ไยท่านถึงมาที่นี่? ปล่อยมือเถิด มีคนมองดูอยู่มากมาย”

หลิ่วหงเหยียนแทบจะบิดหูของฉินเฟิงให้หลุดออกมา เมื่อเห็นเขาทำตัวเอ้อระเหยลอยชาย นางก็ยิ่งโกรธมาก ผู้เป็นพี่ทุบหลังของฉินเฟิงอย่างแรง เอ่ยตำหนิที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้

“เจ้าเด็กสารเลว ต้องให้ฟ้าถล่มลงมาก่อนหรือเจ้าถึงจะพอใจ? ข้าว่าเจ้าต้องอยากทำให้ข้าโมโหจนตายแน่แล้ว!”

มือเรียวระหงขาวนุ่มของหลิ่วหงเหยียน ไม่ได้มีแรงอะไรมากมายเลย แต่ฉินเฟิงยังคงแสร้ง ‘เจ็บปวด’ และส่งเสียงร้องเหมือนสุกรถูกเชือด

“พี่หญิงรอง! หยุดตีข้าเถอะ ข้ารู้ว่าข้าผิดแล้ว”

หลิ่วหงเหยียนไม่พอใจ นางเตะก้นฉินเฟิงไปอีกทีจนเขากระโดดเหยง ๆ “พูดมา! ผิดตรงไหน!”

ฉินเฟิงดิ้นไปมาอย่างสิ้นหวังเพื่อหลีกเลี่ยงการประทุษร้ายของหลิ่วหงเหยียน เขาเอ่ยด้วยความตื่นตระหนก “ข้าไม่ควรออกจวนโดยไม่บอกท่าน พี่หญิง ละเว้นชีวิตข้าเถิด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิ่วหงเหยียนก็โกรธมากขึ้น แก้มของนางแดงก่ำ “เจ้าเด็กตัวดี! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังกล้าปิดบังความผิด เจ้าอยากโดนตีนักใช่ไหม!”

ภายใต้การจ้องมองที่ตกตะลึงของฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ ‘วายร้ายแห่งเมืองหลวง’ ที่เมื่อครู่เพิ่งปิดล้อมพรรคพยัคฆ์มังกร ทำให้เกาซงอับอาย และปะทะฝีปากกับเจ้ากรมเมืองอย่างไร้ความเกรงกลัว ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่เจ็บปวดเพราะถูกพี่หญิงที่ร่างเล็กกว่าตัวเองทุบตี ทั้งยังกรีดร้องโหยหวนไม่หยุด…

ทำให้ผู้พบเห็นทุกคนต่างประหลาดใจ

ทั่วทั้งเมืองหลวง นอกจากฮ่องเต้ในรัชศกนี้เกรงว่าคงมีเพียงคนในตระกูลฉินเท่านั้นที่สามารถจัดการกับตัวหายนะที่ไม่เกรงฟ้ากลัวดินผู้นี้ได้

ความจริงแล้วตอนอยู่หน้าพรรคพยัคฆ์มังกร ทันทีที่ฉินเฟิงถูกพวกมือปราบจากศาลาว่าการกรมเมืองพาไป ฉินเสี่ยวฝูก็วิ่งกลับไปยังจวนฉิน และบอกข่าวกับหลิ่วหงเหยียนอย่างรวดเร็ว

หลิ่วหงเหยียนกำลังดูแลการผลิตน้ำตาลทรายขาว หลังจากได้ยินข่าวนางไม่มีเวลาแม้แต่จะเตรียมรถม้าด้วยซ้ำ คุณหนูรองตระกูลฉินวิ่งไปทางศาลาว่าการกรมเมืองทันที ด้วยกลัวว่าถ้านางเดินช้ากว่านี้จะไม่ได้เห็นน้องชายของตนอีก

แต่ปรากฏว่านางตกใจไปเสียเปล่า เจ้าเด็กคนนี้ไม่เพียงแต่อยู่ในสภาพสมบูรณ์เท่านั้น แต่ยังเดินไปรอบถนนด้วยท่าทางหยิ่งผยองเหมือนอยากจะโดนคนซัดสักป้าบ หลิ่วหงเหยียนรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังโมโหอยู่มากเช่นกัน

เป็นเหตุให้นางลงมือสั่งสอนน้องชายด้วยความรักอีกครั้ง

ชาวบ้านที่เฝ้าดูเรื่องสนุกมีมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังมาจากทุกทิศทุกทาง

“ฮะฮ่าฮ่า! เจ้าฉินเฟิงคนนี้ประหลาดนัก เหล่าบุตรหลานในเมืองหลวงที่ไปทำให้คนใหญ่คนโตขุ่นเคืองจนถูกนำตัวไปศาลาว่าการกรมเมือง แม้จะเดินเข้าไปด้วยตัวเองได้ แต่ยามออกมาล้วนถูกหาม หากไม่ตายก็ต้องถูกถลกผิวหนัง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน