บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 888

บทที่ 888 ผู้ใดกล้ามาฟ้องร้อง?

หัวหน้าโจวเหงื่อท่วมตัว สตรีเหล่านี้เป็นญาติของโหวฉิน พวกนางย่อมต้องมีอิทธิพลในแคว้นต้าเหลียง แต่พวกนางกลับมาอำเภอฉางสุ่ยเงียบ ๆ มีความเป็นไปได้สองข้อ

หนึ่ง มาปรึกษาเรื่องลับ หรือสอง มาทำให้ท่านโหวฉินประหลาดใจ

และหากเป็นกรณีแรก พวกจางต้าหู่คงไม่มีโอกาสรอดชัวิตไปได้แล้ว

ด้วยการมาเงียบ ๆ ย่อมต้องมีเรื่องใหญ่ที่จะสั่นสะเทือนฟ้าดิน หากล่าช้าผลที่ตามมาย่อมคาดเดาได้

หากเป็นกรณีหลัง…

ฮ่า ๆ เกรงว่าทั้งอำเภอฉางสุ่ยคงจะถูกพลิกคว่ำ…ก็ด้วยผู้ใดเล่าที่กล้าจะทำให้ท่านโหวฉินประหลาดใจ?

ย่อมเป็นสตรีในครอบครัวแน่นอน!

โหวฉินขึ้นชื่อว่ารักครอบครัว ปกป้องคนใกล้ชิด ผู้ใดกล้ารังแกสตรีในครอบครัวของเขาย่อมต้องถูกแก้แค้นอย่างโหดร้ายและเด็ดขาด นึกย้อนไปเมื่อครั้งที่สาวใช้ข้างกายเขาถูกหน่วยนกฮูกราตรีลอบทำร้ายบาดเจ็บเถิด ตอนนั้นโหวฉินสังหารผู้คนของเป่ยตี๋ไปมากมาย แก้แค้นอย่างบ้าคลั่ง…

สตรีทั้งสี่คนในรถม้า นอกจากสองคนที่แต่งกายเป็นสาวใช้ อีกสองคนแค่ดูก็รู้ได้ว่าเป็นระดับ…ภรรยาเอก

แย่แล้ว คราวนี้แย่แน่แล้ว

หัวหน้าโจวตื่นตระหนกจนนิ้วเท้าจิกพื้น รีบนำมือปราบคอยระมัดระวังคุ้มกันรถม้าไปยังศาลาว่าการอำเภอ ขณะเดียวกัน ที่ลานหลังศาลาว่าการอำเภอ ฉินเฟิงกำลังเอนกายพิงเก้าอี้ มือหนึ่งถือกาน้ำชาร้อน ๆ อีกมือหนึ่งกำลังถือรายงาน ดวงตากวาดมอง อ่านรายงานข่าวกรองจากทั่วทุกสารทิศที่องครักษ์เสื้อแพรส่งมาให้

หลิ่วหมิงยืนอยู่ข้าง ๆ รายงานเสียงเบา “นายน้อย คุณหนูใหญ่กับคุณหนูสาม รวมถึงชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียงเดินทางถึงอำเภอฉางสุ่ยแล้วขอรับ”

“และเมื่อครู่อันธพาลท้องถิ่น จางต้าหู หวังกัง และอีกสี่คนจงใจขวางรถม้าของพวกคุณหนู หวังรีดไถเงิน”

“แต่หัวหน้าโจวได้ไปจัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ”

หูตาขององครักษ์เสื้อแพรกว้างไกลทั่วทิศ สอดส่องทุกแคว้น ยิ่งในแคว้นต้าเหลียงและแคว้นเป่ยตี๋ยิ่งมีนับไม่ถ้วน รถม้าของคุณหนูตระกูลฉินออกจากเมืองหลวงย่อมมีองครักษ์เสื้อแพรมากมายคอยติดตามคุ้มกันอยู่อย่างลับ ๆ

ทว่าพวกนางเดินทางมาถึงเป่ยตี๋ก็เพื่อสร้างความประหลาดใจให้ฉินเฟิง ฉินเฟิงจึงไม่ได้เปิดโปงแผนเล็ก ๆ ของพวกนาง เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ

ระหว่างทางที่ผ่านมา พวกนางได้เจอกับโจรภูเขา เผชิญหน้ากับอันธพาลที่พยายามรีบไถ แต่ก็ผ่านมาได้อย่างปลอดภัย พวกนางโยนเงินให้ไปบ้าง ลงมือหนักบ้าง แล้วก็เดินทางต่อเงียบ ๆ

แต่ด้วยวิธีการขององครักษ์เสื้อแพร โดยไม่ต้องรอคำสั่งจากฉินเฟิง พวกที่ขวางทางรถม้าระหว่างทาง ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด หลังรถม้าผ่านเลย พวกเขาล้วนถูกสังหาร

กล่าวได้ว่า ตลอดการเดินทางของพวกนางสี่คนอยู่ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดของฉินเฟิงทั้งสิ้น ด้วยพวกนางล้วนสำคัญต่อเขามาก ไม่อาจให้เกิดข้อผิดพลาดใด ๆ ได้

ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉินเฟิงทำแค่รับฟังโดยไม่เข้าไปยุ่ง อย่างไรพวกนางก็มาถึงแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก อีกอย่างผู้ที่ตื่นเต้นแค่พวกนางสี่คนก็พอแล้ว พวกนางเตรียมมาทำให้เขาประหลาดใจ พอได้เห็นสีหน้าตกใจของเขา ก็จะยืนกอดอกด้วยความภูมิใจ ต่อว่าเขาว่าไร้น้ำใจ ไม่ยอมกลับไปหาพวกนางเสียที เป็นเช่นนี้ ฉินเฟิงจะกล้าทำลายความตื่นเต้นของพวกนางได้อย่างไรกัน?

ความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเพียงเท่านี้ ฉินเฟิงยังพอมีอยู่บ้าง

หลิ่วหมิงถามเบา ๆ นายน้อย แล้วปิ่นทองของคุณหนูสามจะทำอย่างไรขอรับ?”

ฉินเฟิงยักไหล่ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็มีคนส่งกลับคืนเอง”

หลิ่วหมิงลังเลเล็กน้อย แล้วถาม “ผู้ใดหรือขอรับ?”

ฉินเฟิงลูบคางครุ่นคิด “เฉินเปียว เจ้าของหอหย่งอัน เขาเหมือนเหมือนจะเป็นคนโสดนะ? มีผู้หญฺงที่เลี้ยงดูไว้ไม่กี่คนในท้องถิ่นและอำเภอใกล้เคียง อืม ปล่อยไปก่อนเถิด บางทีเขาอาจกลับใจทัน อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยตรง ฆ่าไปอาจไม่ดีนัก”

“ส่วนพวกอันธพาลปลายแถวพวกนั้น…”

ก่อนที่ฉินเฟิงจะพูดจบ เฉินเถียนก็วิ่งหอบแฮ่กเข้ามา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน