บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 895

บทที่ 895 ความอ่อนโยนพันลี้กลั่นเป็นหนึ่งจุมพิต

ใบหน้าฉินเฟิงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ทว่าหัวใจหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ยกมือขึ้นมาป้องกันส่วนสำคัญโดยไม่รู้ตัว เพราะครั้งแรกที่เจอกับหลี่เซียวหลานที่อำเภอเป่ยซี หลี่เซียวหลานเกือบทำให้เขาต้องกลายเป็นขันทีแล้ว และครั้งนี้ฉินเฟิงกทำเกินกว่าครั้งก่อนมาก หากทำให้หลี่เซียวหลานโกรธ คงกลายเป็นคนไร้ค่าไปตลอดชีวิตเป็นแน่

แต่โชคยังดี…

ความกังวลของฉินเฟิงเหมือนจะเกินไป แม้สายตาของหลี่เซียวหลานจะโกรธมาก และเต็มไปด้วยการข่มขู่คุกคาม แต่นางกลับไม่ขัดขืนใด ๆ เลย

ฉินเฟิงเริ่มใจ กอดหลี่เซียวหลานแน่น แสดงความรักที่มีต่อพี่หญฺงสามด้วยการกระทำที่ชัดเจนที่สุด

ร่างกายของหลี่เซียวหลานร้อนผ่าว หายใจหอบถี่ นางไม่เคยรู้สึกสับสนเช่นนี้ นางถึงกับเวียนหัวไปหมด แต่ไม่เหตุใด นางไม่ได้เกลียดชัง

ด้วยเหตุการณ์ในอดีต หลี่เซียวหลานจึงปิดกั้นหัวใจ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถสัมผัสถึงจิตใจของนางได้ แต่ยามนี้ เผชิญหน้ากับการรุกคืบอย่างอาจหาญของฉินเฟิง กำแพงป้องกันที่แข็งแกร่งดุจถังเหล็กของนางก็เริ่มพังทลาย

แม้แต่หลี่เซียวหลานเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่า นางเริ่มตอบสนองฉินเฟิงเสียแล้ว

การตอบสนองของหลี่เซียวหลาน ทำให้ฉินเฟิงได้ยินเสียงแตรมงคลแล้ว คิดไปคิดมา ด้วยพลังและสถานะของเขาตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีกแล้ว

ริมฝีปากผละออกจากกัน หลี่เซียวหลานสูดลมหายใจเข้าปอด ทว่านางกลับต้องตกตะลึง เมื่อพบว่ามือข้างหนึ่งของฉินเฟิงสอดเข้ามาใต้ข้อพับ นางยังไม่ทันได้ตอบสนอง ร่างทั้งร่างก็ถูกฉินเฟิงอุ้มขึ้นแล้ว

หลี่เซียวหลานผวากอดคอฉินเฟิงอย่างลืมตัว แก้มขาวผ่องดุจหิมะแดงก่ำด้วยความประหม่า นางมองดวงตาที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยวของฉินเฟิง ตอนนี้นางเพิ่งตระหนักจริง ๆ ว่า ฉินเฟิงไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ชอบปีนหลังคาเราะกระเบื้องอีกแล้ว เขากลายเป็นบุรุษอย่างแท้จริงแล้ว

สายตาสอดประสาน สัมผัสได้ถึงเปลวเพลิงลุกโชนในแววตาของฉินเฟิง ความรู้สึกแปลกประหลาดผุดพรายภายในใจของหลี่เซียวหลาน นางคล้อยตามราวกับภรรยาตัวน้อยที่เชื่อฟังสามี

หลี่เซียวหลานเม้มริมฝีปากบาง แววตาที่เคยเย็นชาและดูแคลนทุกสิ่ง ตอนนี้อ่อนโยนและพร่าเลือน

การได้เป็นคนสำคัญในใจของฉินเฟิงทำให้หลี่เซียวหลานปลื้มปีติและเป็นสุข ใต้หล้านี้มีเพียงตอนอยู่ต่อหน้าฉินเฟิงที่นางรู้สึกว่า นางคือหญิงสาวคนหนึ่ง

แม้ไม่มีพันธะต่อกัน แม้ฉินเฟิงไม่เคยให้คำมั่นใด ๆ แต่นางก็ไม่เคยเสียใจหรือเสียดาย เพราะนางเชื่อมั่นว่า ฉินเฟิงจะต้องรับผิดชอบต่อนางแน่นอน

“เฟิงเอ๋อร์…”

“ยี่สิบปีที่ผ่านมาข้ามีชีวิตอยู่เพื่อตนเอง ส่วนชีวิตที่เหลือ ข้าปรารถนาที่จะหายใจเพื่อเจ้า…”

คำพูดนี้อุ่ยวาบเข้าไปในหัวใจของฉินเฟิง ฉินเฟิงสูดหายเข้าลึก สาบานกับตัวเองอย่างแน่วแน่…เขาจะไม่มีวันทำให้หลี่เซียวหลานเสียใจ ชีวิตที่เหลือจะไม่ยอมให้นางต้องทุกข์ทรมานแม้แต่น้อย

ฉินเฟิงโอบกอดหลี่เซียวหลาน หันหลังเดินเข้าไปในห้องนอน…

หารู้ไม่ว่าภายในห้องไม่ไกลนัก เสิ่นชิงฉือกับสาวใช้สองคนกำลังมองลอดช่องประตู เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น

พอเห็นฉินเฟิงอุ้มหลี่เซียวหลานจากไป เสี่ยวเซียงเซียงกับชูเฟิงย่อมรู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของพวกนางแดงก่ำ มองหน้ากันโดยไม่ได้พูดอะไร

ส่วนเสิ่นชิงฉือ นางยินดีกับน้องหญิงสามจากใจ หลี่เซียวหลานโหยหาความรักและที่พึ่งพิงมั่นคงมาตลอด ทว่า… แววตาของเสิ่นชิงฉือกลับหม่นเศร้า

ริษยาหรือ? น้อยใจหรือ? ผิดหวังหรือ? อาจไม่ใช่อะไรเหล่านั้นเลย หรืออาจจะเป็นทั้งหมด แม้แต่เสิ่นชิงฉือก็ไม่อาจแน่ใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน