บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 899

บทที่ 899 องค์รัชทายาทตามตัวอักษร

ฮ่องเต้ต้าเหลียงไม่ใช่คนที่จะยอมรับความผิดพลาดง่าย ๆ เหตุผลที่เขากลายเป็นคนเข้าอกเข้าใจเช่นนี้ก็เพื่อใช้ปากจางซิวเย่ส่งต่อทัศนคติของเขาไปยังฉินเฟิง บอกให้ฉินเฟิงรู้ว่า เขาจะร่วมมือกับฉินเฟิงทั้งภายในและภายนอก สร้างพันธมิตรที่มั่นคง

ภายใต้การสนับสนุนของฮ่องเต้ต้าเหลียง สถานการณ์ทางการเมืองของแคว้นต้าเหลียงจะมั่นคง แนวหลังของฉินเฟิงก็จะไม่ลุกเป็นไฟ

ทำนองเดียวกัน ภายใต้การสนับสนุนของฉินเฟิง ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็จะสามารถมั่นใจและต่อสู้กับผู้ใดก็ตามที่กล้าท้าทายอำนาจของเขา

ฮ่องเต้กับขุนนางเกื้อหนุนกัน ย่อมกลายเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่ง

ภายใต้การนำทางของจางซิวเย่ ฮ่องเต้ต้าเหลียงมายังวัดกวนอิม เตรียมจะเข้าไปหารือกับฮองเฮาอย่างจริงจัง

ขณะเดียวกัน คุกของสำนักขุนนางฝ่ายใน หลี่ยงนั่งอยู่บนพื้น เงยหน้ามองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ดวงตาว่างเปล่า

ด้านนอกมีสตรีสองนางยืนอยู่ ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กับฉีหยางจวิ้นจู่

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มองแผ่นหลังของหลี่ยงที่ราวกับไร้วิญญาณ สายตาไม่มีความเวทนาสงสาร ด้วยทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นผลจากการกระทำของเขาเอง

“องค์ชายเจ็ด ฝ่าบาทเสด็จกลับเมืองหลวงแล้วเพคะ”

หลี่ยงไม่มีปฏิกิริยาใด ยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่ได้บังคับ เพียงแต่พูดต่อไปว่า “ตามกฎแล้ว สิ่งแรกที่ฝ่าบาทควรทำหลังเสด็จกลับเมืองหลวงคือการไต่สวนพระองค์”

“แต่ฝ่าบาทเหมือนจะไม่มีอารมณ์ทำเช่นนั้น ตอนนี้ไม่ไต่สวน เกรงว่าต่อไปก็คงไม่มีการไต่สวน”

“อนาคตที่รอองค์ชายอยู่มีเพียงสองทาง หนึ่ง ใช้ชีวิตที่เหลือในคุกนี้ เน่าเปื่อยผุพัง ถูกผู้คนลืมเลือนไป”

“หรือสอง ข้าใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวช่วยองค์ชายออกจากคุก กักบริเวณไว้ในวัง อย่างน้อยชีวิตความเป็นอยู่ก็จะสบายกว่ามาก”

ในที่สุดหลี่ยงก็มีปฏิกิริยาบ้างแล้ว เขาค่อย ๆ หันกลับมามองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่อยู่นอกคุก แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “คำพูดเหล่านี้ เป็นฉินเฟิงสั่งให้เจ้ามาบอกกับข้ากระมัง?”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่ปิดบัง “เมื่อเป่ยตี๋อยู่ห่างไกล ข้าจะพบเขาตามใจชอบได้อย่างไร? คำพูดเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่องครักษ์เสื้อแพรนำมาบอกต่อเท่านั้น”

“แต่ความประสงค์ขององครักษ์เสื้อแพรก็ย่อมเป็นความประสงค์ของเขา”

“องค์ชายไม่จำเป็นต้องคิดมาก ฉินเฟิงไม่ใช่คนคนดีมีเมตตา เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู เขาไม่เคยเหลือช่องว่างให้รอดไปได้”

“ความเมตตาที่แสดงต่อท่านมีเหตุผล ท่านเป็นองค์ชายองค์สุดท้ายของราชวงศ์หลี่ ข้าหมายถึง องค์ชายที่มีความสามารถ ส่วนพวกองค์ชายที่ใช้ชีวิตอิสระเสรีคนอื่น ๆ ไม่นับ”

“หากท่านตาย อนาคตแคว้นต้าเหลียงย่อมตกอยู่ในมือของคนไร้ความสามารถ แล้วแผ่นดินนี้ที่อยู่ภายใต้การปกครองของผู้ไร้ความสามารถก็ย่อมจะถูกทำลายจนย่อยยับ ประชาชนไม่อาจกินอิ่มนอนอุ่น สิ่งนี้ล้วนไม่ใช่สิ่งที่ฉินเฟิงหรือผู้ใดอยากเห็น”

แท้จริงแล้วหลี่ยงเฉลียวฉลาด หากไม่ใช่ต้องเผชิญหน้ากับฉินเฟิง ใต้หล้านี้คงไม่มีผู้ใดบีบให้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้

หลี่ยงจะไม่เข้าใจความหมายลึกซึ้งของฉินเฟิงได้อย่างไร

ฉินเฟิงตั้งใจจะให้เขาเป็นองค์รัชทายาทตามความหมายตัวอักษร เก็บเขาไว้ก่อน เตรียมพร้อมสำหรับยามฉุกเฉิน

หากวันหนึ่งเกิดเหตุฮ่องเต้ต้าเหลียงสวรรคตกะทันหัน หรือสละบัลลังก์เพราะปัจจัยภายนอก หลี่ยงก็จะได้ขึ้นสืบทอดบัลลังก์ต่อได้ ส่วนองค์ชายคนอื่น ๆ ฉินเฟิงไม่เห็นว่าผู้ใดจะมีค่าพอ หากได้นั่งบัลลังก์ ย่อมเป็นได้แค่ทรราช ไม่มีประโยชน์อันใดต่อบ้านเมือง มีแต่จะนำหายนะมาเยือน

หลี่ยงสูดหายใจลึก ดวงตาเริ่มมีประกายขึ้นมาบ้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน