บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 90

บทที่ 90 ลงมือปฏิบัติ

นับตั้งแต่ที่หลิวหงเหยียนได้เห็นวิธีการผลิตน้ำตาลของฉินเฟิง และกลยุทธ์การประชาสัมพันธ์แบบไม่ทันตั้งตัวที่จวนจี้อ๋อง นางก็เลื่อมใสในความเฉียบแหลมทางธุรกิจของเจ้าเด็กนี่โดยสมบูรณ์

แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา นางก็ยังอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “ขาดเงิน? ฉินเฟิง เจ้าโลภเกินไปหน่อยหรือไม่? น้ำตาลทรายขาวนี้ขายส่ง ๆ ก็ได้เงินหลายหมื่นตำลึง บวกกับเงินที่เจ้าได้จากการหลอกลวงบุตรหลานขุนนางในเมืองหลวงตลอดหลายวันมานี้ ยังไม่เพียงพออีกหรือ? เจ้าต้องการเงินมากมายไปทำอะไรกัน?”

ครั้งนี้ฉินเฟิงไม่ได้อมพะนำ ชายหนุ่มเริ่มจริงจังขึ้นมา “พี่หญิงรอง ท่านอยากรู้จริงหรือ?”

หลิ่วหงเหยียนยักไหล่ แสร้งเล่นตัว “ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าอยากพูดหรือไม่”

ฉินเฟิงหายใจเข้าลึก ๆ อย่างไรก็ตามบนโลกใบนี้หากแม้แต่หลิ่วหงเหยียนยังไม่สามารถไว้วางใจได้ ก็คงไม่มีใครคู่ควรแก่ความไว้วางใจของฉินเฟิงแล้ว เขาโพล่งออกมาทันที “ซื้อเข็มขัดทองคำ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิ่วหงเหยียนทั้งประหลาดใจและสับสน “เข็มขัดทองคำฝ่าบาทก็ประทานให้เจ้าแล้ว เหตุใดยังต้องใช้เงินซื้ออีก? นอกจากนี้ นี่เป็นเครื่องทรงพระราชทานจากราชวงศ์จะหาซื้อด้วยเงินได้อย่างไร?”

ฉินเฟิงโบกมือ และถอนหายใจ “ใต้หล้านี้ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถโอ้อวดได้ยกเว้นฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องเด็ดขาดจึงจะสามารถปกครองแว่นแคว้นขนาดใหญ่ได้ เข็มขัดทองคำนี้ฝ่าบาทมิได้ประทานให้ข้าเปล่า ๆ แต่เป็นข้าที่ซื้อมันมาด้วยเงินต่างหาก สงครามในเป่ยตี๋ใกล้เข้ามาแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่เงินสำคัญและจำเป็นที่สุด ในเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อ ฝ่าบาททรงวางข้าไว้ในตำแหน่งที่ชัดเจนที่สุด จุดประสงค์ของเขามองออกง่ายดายจะตาย เขาต้องการให้ข้ารับเข็มขัดเส้นนี้ไว้แล้วหาเงินไว้มาก ๆ สำหรับการศึก”

หลิ่วหงเหยียนตกตะลึงเมื่อได้ยินความคิดเห็นของฉินเฟิง

นางไม่เคยคิดว่าฉินเฟิงซึ่งเป็นคนบ้า ๆ บอ ๆ มาโดยตลอดจะคิดเรื่องภายในราชสำนักได้ลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพื่อช่วยท่านพ่อขจัดปัญหา หลิ่วหงเหยียนทุ่มเทความคิดศึกษาเรื่องราชสำนักอย่างหนัก แต่เมื่อเทียบกับฉินเฟิง นางกลับดูไร้เดียงสายิ่งนัก

นอกจากประหลาดใจแล้วหลิ่วหงเหยียนยังปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่ง อย่างน้อยคำพูดเหล่านี้ก็พิสูจน์ความสามารถของฉินเฟิง ซึ่งเป็นสิ่งที่บุตรชายเสนาบดีกลาโหมควรมีได้เป็นอย่างดี

หลิ่วหงเหยียนกัดริมฝีปากบาง สายตาที่ใช้มองฉินเฟิงไม่ใช่สายตาที่ใช้มองน้องชายตัวแสบอีกต่อไป กลับกลายเป็นสายตาที่สตรีใช้มองบุรุษซึ่งพึ่งพาได้ “เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่?”

ฉินเฟิงไม่ได้ตอบทันที แต่คำนวณด้วยนิ้วมือของเขาก่อน “น้ำตาลทรายขาวแปดหมื่นตำลึงเงิน บวกกับทรัพย์สินที่รีดไถจากหลี่รุ่ยและคนอื่น ๆ กับอีกสองแสนตำลึงเงินที่เกาซ่งกำลังจะส่งมา จากนั้นก็หักค่าใช้จ่ายของหอสุราธารหยก เมื่อคำนวณอย่างครบถ้วนแล้ว มีเงินอยู่ในมือห้าแสนตำลึงเงิน… “

“ห๋า?! เจ้ามีเงินมากมายขนาดนี้เชียว!” หลิ่วหงเหยียนอดไม่ได้ที่จะอุทาน

แม้ว่ารายได้ประจำปีของท่านพ่อจะมากกว่าสามแสนตำลึงเงิน แต่การเลี้ยงดูตระกูลขนาดใหญ่เช่นนี้ บวกกับค่าสึกหรอของรถม้าต่าง ๆ เขาจะมีเงินเหลือมากที่สุดเพียงหนึ่งหมื่นตำลึงเงินต่อปีเท่านั้น

หลังจากหลิ่วหงเหยียนคำนวณอย่างรอบคอบก็พบว่า บัญชีทั้งหมดของตระกูลฉินในปัจจุบันยังมีเงินไม่ถึงสี่แสนตำลึงเงินด้วยซ้ำ

ฉินเฟิงใช้เวลาไม่กี่วันในการเดินไปรอบ ๆ เมืองหลวง ก็ได้รับเงินมามากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลฉินถึงหนึ่งแสนตำลึงเงินแล้ว…

สวรรค์!

เด็กตัวเหม็นคนนี้เกิดมาเพื่อหาเงินหรือ? ความมั่งคั่งนี้เติบโตเร็วเกินไปแล้วกระมัง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาอันใหญ่โตของหลิ่วหงเหยียน ฉินเฟิงก็ยักไหล่ และทำท่าทีเหมือนตนเองยังยากจนมาก “แค่ห้าแสนตำลึงเงินเท่านั้นเอง พี่หญิงรอง ท่านตื่นเต้นอะไรกัน?”

หลิ่วหงเหยียนถูกทำให้โกรธจนหัวเราะ “แค่ห้าแสนตำลึงเงินเท่านั้นเอง?!”

ฉินเฟิงกางมือออก และค่อย ๆ คำนวณให้หลิ่วหงเหยียนฟัง “เมื่อเปิดฉากสงครามนอกแคว้น คาดการณ์ได้เลยว่าสงครามครั้งนี้จะต้องรุนแรงมาก แม้ว่าจะคำนวณแบบครึ่งปี จำนวนเงินที่ต้องใช้ในสนามรบก็ยังสูงถึงห้าสิบล้านตำลึงเงิน ซึ่งนี่เป็นเพียงการกะประเมินอย่างประหยัดที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน