บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 912

บทที่ 912 ต่อสู้จนตัวตาย

ฉินเฟิงโจมตีทำลายกองทัพศัตรูครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งสามารถสังหารทหารศัตรูได้หลายสิบคนถึงร้อยคน น่าเสียดายที่ความสูญเสียเพียงเท่านี้ เทียบกับกองทัพใหญ่ภายใต้การบังคับบัญชาของหลู่หลีก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว

อีกทั้งหลู่หลีมีประสบการณ์การรบจริงมากรชนัก เขารู้ว่าฉินเฟิงมีวิสัยทัศน์กว้างไกลและมีกลยุทธ์เหนือชั้น

เขาจึงใช้จุดแข็งหลีกเลี่ยงจุดอ่อน ไม่ให้โอกาสฉินเฟิงได้แสดงฝีมือ สร้างความได้เปรียบทางยุทธวิธี หลู่หลีสั่งการโดยตรง ให้ทุกคนโจมตีเต็มกำลัง อาศัยความได้เปรียบด้านจำนวนคน เพื่อ ‘ฝัง’ ฉินเฟิงให้ได้

ปฏิเสธไม่ได้ว่ายุทธวิธีที่เรียบง่ายและรุนแรงเช่นนี้ค่อนข้างได้ผล

นอกจากองครักษ์ส่วนตัวของหลู่หลี ยังมีทหารจากทุกสารทิศหลั่งไหลมารวมกันอย่างต่อเนื่อง ทั้งทหารที่ซุ่มอยู่ก่อนหน้านี้ และหน่วยนกฮูกราตรี

องครักษ์ค่ายเทียนจีและหน่วยอาวุธมืดที่ฉินเฟิงส่งออกไป แม้จะอาศัยความมืดของราตรี ใช้ยุทธวิธีกองโจร สังหารทหารศัตรูไปไม่ต่ำกว่าร้อยคน แต่สุดท้ายก็ถูกบีบให้ต้องถอยกลับมาป้องกันรอบตัวฉินเฟิง

ขณะนี้ กำลังทั้งหมดอยู่รอบตัวฉินเฟิง หลังผ่านการต่อสู้ดุเดือดหลายครั้งก็เหลือคนอยู่เพียงหนึ่งร้อยยี่สิบคน

องครักษ์ค่ายเทียนจีและหน่วยอาวุธมืดมีความสามารถในการต่อสู้เหนือชั้นจึงสูญเสียน้อยกว่าขณะที่ทหารเป่ยซีบาดเจ็บล้มตายไปมาก

ทหารเป่ยซีถนัดการต่อสู้ระยะประชิดในกองทัพใหญ่ แต่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีจากหลายคนเพียงลำพัง แม้จะกล้าหาญ ชำนาญศึก และมีอาวุธยุทโธปกรณ์ดีเลิศ ก็ยากจะต่อกรกับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่า

ฉินเฟิงจำต้องนำกำลังที่เหลืออยู่หนึ่งร้อยยี่สิบคนบุกเข้าหมู่บ้านหวังกั่ง และยึดบ้านเรือนของชาวบ้าน เพื่อทำการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

และเนื่องจากมีกองทัพจำนวนมากบุกเข้าหมู่บ้านอย่างกะทันหัน ชาวบ้านตกใจกลัวจนแทบสิ้นสติ เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังไม่ขาดสาย ฉินเฟิ รีบเรียกตัวองครักษ์ค่ายเทียนจีมาสิบคน ให้ติดตามหลี่เซียวหลานไปปลอบขวัญชาวบ้าน

แล้วเขาก็จัดวางกำลังป้องกันไว้ที่ทางเข้าหมู่บ้าน

“ทหารเป่ยซีฟังคำสั่ง ปลดลูกธนูทั้งหมดลง ส่งมอบให้กับองครักษ ค่ายเทียนจี และหน่วยอาวุธมืด”

“องครักษ์ค่ายเทียนจีและหน่วยอาวุธมืดรวบรวมลูกธนูทั้งหมด ขึ้นไปบนหลังคา ยึดจุดสูง ยิงอย่างแม่นยำ อย่าให้สิ้นเปลืองลูกธนูเป็นอันขาด!”

“ทหารเป่ยซีที่เหลือแบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละห้าคน ใช้แหลนและดาบเป็นอาวุธคุ้มกันทางเข้าหมู่บ้านทุกจุด หากข้าศึกบุกเข้ามา ให้หลอกล่อและต่อสู้ตามตรอกซอกซอย!”

“หลิ่วหมิง! หลิ่วหมิง! เจ้าไปตายที่ใดแล้ว?!”

หลิ่วหมิงรีบวิ่งเข้ามา หอบหายใจหนัก ช่วงเวลาแบบนี้เขาจะมีท่าทางองอาจเช่นยามปกติได้อย่างไร?

กล่าวว่า เขาดูน่าสงสารอย่างยิ่งก็ไม่เกินจริง ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล หากไม่ใช่เพราะเกราะที่ค่ายเทียนจีสร้างขึ้นอย่างประณีต หลิ่วหมิงคงถูกฟันตายไปนานแล้ว

“ท่านโหวฉิน ข้ามาแล้วขอรับ!”

ฉินเฟิงชี้มือไปที่หลังคา

“องครักษ์ค่ายเทียนจีและหน่วยอาวุธมืด ข้ามอบหมายให้เจ้ารับผิดชอบ แต่ละหลังคาต้องไม่เกินสามคน ภารกิจของพวกเจ้าคือใช้ธนูสังหารศัตรู และให้การคุ้มกันแก่พี่น้องที่ต่อสู้ตามตรอกซอกซอย”

หลิ่วหมิงพยักหน้ารับหนักแน่น แล้วหมุนตัวไปจัดการ แล้วฉินเฟิงก็หันไปเรียกจางเจิ้นไห่เข้ามา

“ทางเข้าหมู่บ้านต้องเป็นจุดที่ศัตรูโจมตีอย่างดุเดือดที่สุดแน่ ข้ามอบกำลังให้เจ้า องครักษ์ค่ายเทียนจีห้าคน หน่วยอาวุธมืดสองคน และทหารเป่ยซีอีกห้าคน รวมเป็นหน่วยพลีชีพสิบสองคน เจ้าต้องนำหน่วยพลีชีพด้วยตัวเอง ยึดมั่นอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านราวกับตะปูที่ตอกแน่น”

พอพูดถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็ใช้แขนเกี่ยวคอจางเจิ้นไห่เข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเสียงต่ำ “เราอาจเสียทางเข้าหมู่บ้านได้ แต่ต้องต่อสู้ให้สุดกำลังเพื่อแสดงความแข็งแกร่ง ให้ศัตรูรู้ว่าทุกก้าวที่พวกมันบุกเข้ามา จะต้องแลกด้วยเลือดเนื้อ ให้รู้จักประมาณตน การต่อสู้อย่างดุเดือดไม่ใช่การรบจนตาย หากทนไม่ไหวจริง ๆ ก็ให้ถอยกลับเข้าหมู่บ้าน แล้วเข้าร่วมกับพี่น้องคนอื่น ๆ ทำการรบตามตรอกซอกซอย”

จางเจิ้นไห่ตอบเสียงหนักแน่น “ท่านโหวฉินโปรดวางใจ ถึงต้องตาย ข้าก็จะตายอยู่เบื้องหน้าท่านและคุณหนูสามอย่างแน่นอน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน