บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 911

บทที่ 911 เคราะห์ซ้ำกรรมซัด

ขณะที่ฉินเฟิงกับหลู่หลีกำลังเผชิญหน้ากัน เฉินซือที่ยืนอยู่ตรงประตูเมืองหลวงเป่ยตี๋มองถนนนอกเมืองหลวงที่มืดมิดด้วยความกระวนกระวายใจ

ตามการคำนวณ ฉินเฟิงสมควรมาถึงเมืองหลวงแล้ว ทว่าตอนนี้จนท้องฟ้ามืดสนิท ก็ยังไม่เห็นร่องรอยของฉินเฟิง

ฉินเฟิงเปลี่ยนใจ ไม่อยากเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วหรือ?

หรือเขาวางแผนจะทำเรื่องใหญ่ในอำเภอฉางสุ่ย?

สมองของเฉินซือผุดคำถามมากมาย ภายในใจเต็มไปด้วยความกังวล แคว้นเป่ยตี๋กำลังตกอยู่ในอันตราย ภัยหิมะที่เกิดขึ้นในรอบร้อยปี สถานการณ์ที่รุนแรงในเขตจัวโจว ไหนจะความไม่พอใจที่สะสมของประชาชนในทุกพื้นที่ ช่วงเวลาวิกฤตินี้ หากฉินเฟิงก่อความวุ่นวาย เป่ยตี๋ย่อมถูกทำลายได้ง่าย ๆ

ความอดทนของเฉินซือถูกบั่นทอนจนหมดสิ้น เขาเรียกทหารส่งสารมาและถามเสียงดัง “ฉินเฟิงถึงไหนแล้ว?”

เมื่อเผชิญกับคำถามของเฉินซือ ทหารส่งสารอ้ำอึ้ง ลังเล

พอเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เฉินซือยิ่งไม่สบายใจ สายตาเปลี่ยนเป็นดุดันอย่างยิ่ง เขาตวาดเสียงต่ำว่า

“รีบพูดมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?! หากทำให้เรื่องใหญ่เสียหาย โทษประหารเก้าชั่วโคตรก็ยังไม่อาจชดใช้!”

ได้ยินคำพูดนี้ ทหารส่งสารขาอ่อน ทรุดตัวคุกเข่า ละล้ำละลักตอบ

“เรียน…เรียนท่านแม่ทัพ ฉิน ฉินเฟิงได้มาถึงอำเภอชิงซานตั้งแต่เที่ยงแล้วขอรับ”

ได้ยินคำพูดนี้ ตาขวาของเฉินซือกระตุก อำเภอชิงซานอยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงก้าวเดียว ตามปกติแล้วใช้เวลาเพียงชั่วยามกว่า ๆ ก็ถึงเมืองหลวงแล้ว

แม้หิมะจะตกหนักปิดถนน ทำให้การเดินทางยากลำบาก แต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดที่ยังไม่ปรากฏตัวจนป่านนี้ ระหว่างนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่!

แม้เฉินซือจะไม่ใช่ขุนนางฝ่ายบุ๋น แต่ด้วยสัญชาตญาณ สมองผุดความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา

ขุนนางผู้มีอำนาจในราชสำนักไม่ต้องการให้ฉินเฟิงได้พบฝ่าบาท

และนอกจากพรรคเหยี่ยวที่นำโดยหลู่หลีจะเป็นใครไปได้อีก? แม้พรรคเหยี่ยวจะถูกยุบไปแล้ว แต่สมาชิกพรรคยังคงเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนัก หากพวกเขาตั้งใจจะสังหารฉินเฟิงระหว่างทาง พวกเขาย่อมสามารถปิดกั้นข่าวสารได้

แต่ไม่ว่าจะปิดกั้นอย่างไรก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาของหน่วยนกฮูกราตรี เว้นแต่ว่า…หน่วยนกฮูกราตรีจะมีส่วนร่วมด้วย

แย่แล้ว! แย่แล้ว! แย่แล้ว!

เฉินซืออึดอัดนัก หลู่หลีบ้าไปแล้ว แม้มีความแค้นฝังลึกกับฉินเฟิงก็ไม่น่าละเลยสถานการณ์อันยากลำบากของเป่ยตี๋เช่นนี้ เมื่อเขาลงมือ ไม่ว่าเขาจะสังหารฉินเฟิงได้หรือไม่ ย่อมก่อให้เกิดความเสียหายอย่างประเมินค่าไม่ได้ต่อเป่ยตี๋เอง

คิดถึงตรงนี้ เฉินซือจ้องมองทหารส่งสารอย่างดุดัน แล้วถามคาดคั้น

“คงไม่ใช่ว่าจู้กั๋วคิดสังหารฉินเฟิงระหว่างทางกระมัง?!”

ได้ยินคำพูดนี้ ทหารส่งสารตกใจจนหน้าซีดเผือด ไม่กล้าตอบ ได้แต่พยักหน้า

เฉินซือโกรธจัด เขาโบกมือพลางตวาดลั่น

“ทหาร ลากเจ้าชาติสุนัขไปตัดหัว แล้วกราบทูลรายงานฝ่าบาท ให้ล้างสามตระกูลของมันเสียด้วย!”

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้รู้แล้วกลับไม่รายงาน สมควรตาย!”

เฉินซือไม่สนใจคำวิงวอนของทหารส่งสาร หันไปกวาดตามองทหารและขุนนางคนอื่น ๆ แล้วตวาดเสียงดุ

“ยามบ้านเมืองเดือดร้อน หากผู้ใดหลงอยู่กับความแค้นส่วนตัว จนทำให้งานใหญ่เสียหาย ไม่ต้องรอฝ่าบาทมีพระบัญชา เพราะข้าจะสับหัวสุนัขของมัน แล้วล้างตระกูลให้สิ้นซากเอง!”

เผชิญกับคำดุด่าของเฉินซือ ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เฉินซือไม่อยากเสียเวลากับพวกคนโง่ เขาตะคอกใส่ทหารส่งสารอีกคนที่ยืนตัวลีบอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน