บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 914

บทที่ 914 รับเป็นบุตรบุญธรรม

“เด็กคนนี้ชื่ออะไรหรือ?” หลี่เซียวหลานถาม น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างยิ่ง

มารดาทารกตอบ “นามต่ำต้อยว่า หนิวเอ้อร์”

หนิวเอ้อร์? หลี่เซียวหลานยิ้มบาง “เป็นบุตรชายคนที่สองของเจ้าหรือ? แล้วบุตรชายคนโตเล่า?”

ดวงตาของหญิงวูบไหวขมขื่น “ครอบครัวลำบาก ทั้งไม่มีเงินซื้อยา ทั้งหิว ทั้งป่วย ลูกชายคนโตของข้าเสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก…”

เมื่อทราบว่าบุตรชายคนโตของหญิงสาวเสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก ความเศร้าปรากฏในสายตาของหลี่เซียวหลาน นางถามต่อ “แล้วสามีของเจ้าเล่า?”

หญฺงสาวส่ายหน้าพลางถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า “ออกไปหาอาหาร แต่ถูกอันธพาลในเมืองทำร้าย เสียชีวิตแล้ว”

แม้ความเห็นอกเห็นใจจะชัดเจนในดวงตาของหลี่เซียวหลาน แต่นางก็ไม่ได้ครุ่นคิดนานนัก เพราะชาวบ้านทั่วหล้าต่างก็มีชีวิตยากลำบาก สตรีตรงหน้าสูญเสียครอบครัวไปยังไม่ถือว่าน่าสงสารที่สุด

นับตั้งแต่ที่หลี่เซียวหลานได้ร่วมหมอนกับฉินเฟิง คงวามรู้สึกนางก็ไวต่อคำว่า ‘มารดา’ เป็นพิเศษ

ในฐานะภรรยาของฉินเฟิง การสืบทอดตระกูลฉินถือเป็นหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ยิ่งไปกว่านั้น มังกรย่อมให้กำเนิดมังกร หงส์ให้กำเนิดหงส์ หากสามารถให้กำเนิดบุตรชายหญิงแก่ฉินเฟิงได้ก็จะช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้ตระกูลฉินได้ น่าเสียดาย ตอนนี้เผชิญกับวิกฤติที่มาอย่างกะทันหัน นางคงไม่มีโอกาสได้เป็นมารดาแล้ว

มองดูทารกชายตรงหน้า หลี่เซียวหลานไม่ปิดบังความรักใคร่ในดวงตา และเพื่อปลอบใจตนเองและปมารดาทารกน้อย นางยิ้มบางพลางกล่าวว่า “พวกเรามีวาสนาต่อกัน”

“หากคืนนี้เกิดปาฏิหาริย์ พวกเราสามารถรอดพ้นจากความตายได้ ข้าจะรับเด็กคนนี้เป็นบุตรบุญธรรม เจ้าว่าอย่างไร?”

ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของสตรีผู้นั้นเปล่งประกาย บุตรของนางได้พบกับผู้สูงศักดิ์ เด็กคนนี้คงได้รับพรจากสวรรค์แน่แล้ว

แต่ว่า…

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนี้น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน อีกทั้งองครักษ์ค่ายเทียนจีอยู่รอบตัวหลี่เซียวหลานก็ดูดุร้ายน่ากลัว มารดาทารกเลยยังกลัวว่า พวกหลี่เซียวหลานอาจเป็นขุนนางกบฏ ทำให้นางลังเลอยู่บ้าง

ผ่านไปครู่หนึ่ง มารดาทารกจึงรวบรวมความกล้าถาม “ไม่ทราบว่า คุณ คุณหนู…”

ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ มารดาทารกก็สังเกตเห็นมวยผมที่ถูกเกล้าสูงของหลี่เซียวหลาน นางเข้าใจบางอย่างจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ไม่ทราบว่าฮูหยิน มาจากที่ใด?”

ฮูหยิน?

หลี่เซียวหลานตกตะลึงไปชั่วครู่ แก้มค่อย ๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อ

หลี่เซียวหลานชอบคำเรียกนี้นัก เพียงแต่นางมีท่าทีสูงส่งเย็นชา จึงไม่ได้แสดงออก

“วางใจเถิด ข้าไม่ใช่ขุนนางที่ทำผิดหรือกบฏ ทว่าข้าไม่ใช่คนของแคว้นเป่ยตี๋เจ้าด้วย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หญิงสาวยิ่งงุนงงสงสัย

หลี่เซียวหลานแย้มยิ้มพลางอธิบาย “ข้าคือองค์หญิงหมิ่งเยว่แห่งแคว้นต้าเหลียง บุตรีคนที่สามของตระกูลฉิน และเป็นคู่หมั้นของฉินเฟิง”

แม้จะได้ยินตำแหน่งมากมายของหลี่เซียวหลาน สีหน้างุนงงของหญิงสาวก็ยังไม่หายไป ในฐานะหญิงชาวบ้านจะรู้จักอะไรเกี่ยวกับฉินเฟิงหรือตระกูลฉินเล่า

อย่างไรก็ตาม ความหมายของคำว่า ‘องค์หญิง’ ต่อให้เป็นชาวบ้านไม่รู้ความก็ยังเข้าใจ

นางอ้าปากค้างด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะพูดผิดพูดถูก “เจ้า ท่าน ท่านคือองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเหลียงหรือ?! สวรรค์ ไยคนสูงศักดิ์จึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้?”

ชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่อยู่ในศาลบรรพชนด้วยกันต่างเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

องค์หญิงแห่งต้าเหลียง?

สำหรับชาวบ้าน ต่อให้เจอชาวบ้านต้าเหลียงก็ยังเป็นเรื่องแปลก คาดว่าชั่วชีวิตคงไม่มีโอกาสได้พบเห็น ทว่าตอนนี้ถึงกับได้เจอองค์หญิงต้าเหลียง พวกเขาจะไม่ตกตะลึงได้อย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน