บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 932

บทที่ 932 ปราบปรามฉินเฟิง

เจ้าหน้าที่กรมกลาโหมคว้าไหล่ของนายกองหวังด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง

“เจ้า เจ้าแน่ใจแล้วหรือ? เรื่องนี้สำคัญมาก หากเกิดความผิดพลาดจะเป็นเรื่องใหญ่ อาจถึงขั้นต้องสังเวยชีวิต”

สีหน้านายกองหวังหม่นหมอง หากไม่จำเป็นจริง ๆ ผู้ใดจะอยากรายงานข่าวร้าย?

เขารีบอธิบาย “นี่เป็นคำพูดของทหารตระกูลเฉินที่หนีกลับมาตอนนี้ควบคุมตัวอยู่ที่ประตูเมืองแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ เจ้าหน้าที่กรมกลาโหมรีบโบกมือ สั่งให้นายกองหวังรีบพาคนมา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ต้องสืบให้กระจ่าง ห้ามมีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย รายงานสถานการณ์เท็จ ไม่ใช่แค่จะถูกลดขั้น แต่อาจถึงขั้นต้องสังเวยชีวิต!

นายกองไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบกลับไปที่ประตูเมือง สั่งการให้นำทหารตระกูลเฉินไปยังกรมกลาโหม

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมได้รับข่าวและมาถึงแล้ว เนื่องจากยังไม่สามารถแยกแยะข้อจริงเท็จจึงยังไม่ได้แจ้งเสนาบดีกรมกลาโหม

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมจ้องมองทหารตระกูลเฉินเขม็ง แล้วตวาดเสียงดุดัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการรายงานข่าวทหารเท็จมีโทษสถานใด?”

เผชิญหน้ากับคำถามของผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหม ทหารตระกูลเฉินที่คุกเข่าอยู่บนพื้นร่ำไห้โฮ “หากมีคำเท็จแม้เพียงครึ่งคำ ถึงจะถูกประหารทั้งเก้าชั่วโคตรข้าน้อยก็ยินดี น่าเสียดาย แม่ทัพเฉินไว้ใจฉินเฟิง สุดท้ายกลับถูกล่อเข้าเมืองและสังหาร”

เห็นสภาพเช่นนี้ ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมก็เชื่อแล้ว รื่องนี้คงเป็นความจริงเมื่อนึกถึงว่าเฉินซือถูกฉินเฟิงหลอกล่อไปฆ่า ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดหัวใจ มองไปทั่วทั้งราชสำนัก ก็มีเพียงเฉินซือที่เป็นแม่ทัพเก่งกล้า สามารถควบคุมสถานการณ์ได้

เจ้าสารเลวฉินเฟิงกล้าลงมือโดยไม่ลังเลเช่นนี้…

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมโกรธจัด “เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?!”

“การเคลื่อนพลจำนวนมาก หากไม่ได้รับการยกเว้นจากกรมกลาโหมและฝ่าบาทย่อมถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้เมืองใด ๆ นี่เป็นเรื่องพื้นฐาน ท่านแม่ทัพเฉินจะไม่รู้ได้อย่างไร?”

ทหารรักษาการณ์ตระกูลเฉินพูดทั้งน้ำตาทั้งน้ำมูก “ฉินเฟิง โกหกว่าจะสร้างโลงศพเพื่อเก็บศพทหารที่เสียชีวิตในสงคราม แม่ทัพเฉินเพื่อปลอบประโลมฉินเฟิงจึงยอมผ่อนปรนกฎเป็นกรณีพิเศษ ผู้ใดจะคิดว่า…”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผู้ช่วยเสนาบดีกระทรวงกลาโหมยิ่งกัดฟันกรอด “พวกเจ้าทำอะไรกินอยู่? ทำไมไม่ติดตามอยู่ข้างกายแม่ทัพเฉิน?”

ทหารตระกูลเฉินสีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ “แม่ทัพบอกว่าพวกข้าสวมชุดเกราะ ไม่ควรบุกเข้าเมืองตามอำเภอใจเพราะจะรบกวนชาวบ้าน แม่ทัพเฉินกับฉินเฟิงเข้าเมืองอย่างเงียบ ๆ ก็พอ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษท่านแม่ทัพที่ไว้ใจฉินเฟิงมากเกินไป เจ้าสุนัขฉินเฟิง ขอให้มันตายอย่างทรมาน!”

ช่างไร้เดียงสา!

ผู้ช่วยเสนาบดีกระทรวงกลาโหมโกรธจนตัวสั่น ระหว่างเฉินซือกับฉินเฟิงมีบุญคุณอะไรกัน? ทั้งสองคนเป็นศัตรูคู่อาฆาตในสนามรบ หากมีโอกาสฉินเฟิงย่อมลงมือสังหารเฉินซืออย่างไม่ปรานี

แต่เรื่องนี้ก็ไม่อาจโทษเฉินซือได้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษหลู่หลี ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องดี ๆ ที่เขาทำ ป่านนี้ฝ่าบาทกับฉินเฟิงคงเริ่มเจรจากันแล้ว คนสองคนสบตากัน แล้วถอนหายใจ แม้จจะจนใจ แต่เมื่อคำนึงถึงว่าจะต้องนำข่าวร้ายนี้ไปแจ้งแก่ฝ่าบาท พวกเขาทั้งสองก็ได้แต่ต้องปรึกษาหารือกันก่อนล่วงหน้า

“ใต้เท้าหลี่ เรื่องนี้ควรจะทำอย่างไรดี” เสนาบดีกรมกลาโหมถามอย่างระแวดระวัง

หลี่อวี้ส่ายหน้าพลางยิ้มขื่น “จะทำอย่างไรได้เล่า ทำได้แค่รายงานตามความเป็นจริง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน