บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 939

บทที่ 939 พ่อจำเป็น

ไม่รู้ว่าจมดิ่งอยู่ในความมืดมิดนานเท่าใด กระทั่งได้ยินเสียงอึกทึกดังขึ้นข้างหู ฉินเฟิงจึงค่อย ๆ ได้สติ พอลืมตาก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียง เสี่ยวเซียงเซียงกับชูเฟิงนอนอยู่ข้างเตียง

พวกนางหลับสนิท เห็นได้ชัดว่าคอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงมานานแล้ว

ฉินเฟิงนวดขมับที่ปวดตุบ ก้มมองร่างกายตนเอง พบว่ามีผ้าพันแผลพันอยู่หลายแห่ง ส่วนความทรงจำหยุดอยู่แค่เมื่อคืนที่ลานฝึก ภาพหลังจากเกณฑ์ทหารเขาจำอะไรไม่ได้เลย

“ลางดีไม่ดีเสียแล้ว”

ฉินเฟิงพึมพำเบา ๆ การที่จู่ ๆ ก็หมดสติและสูญเสียความทรงจำชั่วคราว คงไม่ใช่ว่าทำงานหนักเกินไปจนล้มป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างกระมัง? เหมือนว่าช่วงนี้จำเป็นต้องพักผ่อนให้ดี ๆ เสียแล้ว หากวันใดเกิดตายกะทันหันคงจะเสียหายหนัก ความจริงฉินเฟิงจำไม่ได้แล้วว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเปลี่ยนจากนายน้อยเจ้าสำราญที่วัน ๆ เอาแต่กิน แล้วก็นอนรอความตาย กลายเป็นคนขยันขันแข็งที่ตื่นแต่เช้าตรู่

แต่พูดก็พูดเถิด การถูก ‘กักตัว’ อยู่ที่อำเภอฉางสุ่ยเพื่อทำสงครามคราวนี้ เขาคงพอได้พักผ่อนสักสามเดือน

แม้ต่อจากนี้จะต้องเผชิญกับสงครามรุนแรงเกินกว่าจะจินตนาการ แต่เรื่องสงคราม นานวันเข้าก็ชินไปเอง อย่างไรก็แค่ต้องมุ่งความสนใจไปที่สงคราม ไม่จำเป็นต้องวอกแวกเรื่องจุกจิกปลีกย่อยอื่น ๆ

เพื่อหลีกเลี่ยงการปลุกสาวใช้ทั้งสองคน ฉินเฟิงเคลื่อนไหวแผ่วเบา ค่อย ๆ ย่องออกจากห้องอย่างระมัดระวัง พอออกมาหน้าประตู เขาก็เห็นหลี่เซียวหลานกกับเสิ่นชิงฉือนั่งอยู่ในลานบ้าน พูดคุยหัวเราะมีความสุข และในอ้อมกอดของหลี่เซียวหลานยังอุ้มทารกน้อยที่ห่อตัวอยู่ในผ้าอ้อม

หลี่เซียวหลานทำลายท่าทีปกติของนาง ดวงตาของนางอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางค่อย ๆ โยกเด็กน้อยในอ้อมกอดเบา ๆ ทั่วร่างกายของนางแผ่ซ่านความรู้สึกที่บอกไม่ถูก คงเป็นสิ่งที่เรียกว่า…ความรักของแม่กระมัง?

“พี่หญิงใหญ่ ดูสิ เจ้าตัวน้อยน่ารักน่าชังจริง ๆ”

“พวกเรามีวาสนาต่อกันนะเจ้าตัวน้อย”

สายตาเสิ่นชิงฉือดวงตาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางเขี่ยจมูกทารกเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู แย้มยิ้มพลางกล่าวว่า “ฮ่า ๆ ไม่เพียงแต่ลูกของมนุษย์ แม้แต่ลูกของแมวหรือหมาก็น่ารักยิ่งนัก แต่ข้าได้ยินท่านแม่บอกว่า ยิ่งเด็กโตขึ้นก็ยิ่งทำให้คนเป็นห่วงไม่เว้นวัน”

“น้องหฺญิงสาม เจ้าอุ้มเด็กกลับมาจากข้างนอก ช่างกล้าหาญเหลือเกิน หากเฟิงเอ๋อร์รู้เข้าจะทำเช่นไรดี?”

หลี่เซียวหลานแย้มยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่เป็นไร เฟิงเอ๋อร์ต้องเข้าใจแน่”

“อีกอย่าง ตอนถูกล้อมที่หมู่บ้านหวังกั่ง ข้าเคยบอกไว้แล้วว่า หากสามารถรอดพ้นจากอันตรายได้ ข้าจะรับเด็กคนนี้เป็นบุตรบุญธรรม”

แม้ปกติเสิ่นชิงฉือจะมีท่าทางเย่อหยิ่ง แต่ในใจนางกลับอ่อนโยนมาก โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางน่ารักของเด็กน้อยก็ราวกับทั้งตัวจะละลายไปหมด อีกทั้งหลี่เซียวหลานมีวาสนากับเด็กคนนี้ เสิ่นชิงฉือก็ไม่ติดใจ เพียงถามว่า “เด็กคนนี้ชื่ออะไรหรือ?”

หลี่เซียวหลานตอบอย่างไม่ใส่ใจ “หนิวเอ้อร์”

พอได้ยินชื่อนี้เสิ่นชิงฉือเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมา “เป็นชื่อของสามัญชนจริง ๆ”

“เจ้าไม่สู้เปลี่ยนชื่อให้เสียหน่อยหรือ?”

“เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าเด็กคนนี้ไม่มีบิดา? เช่นนั้นเปลี่ยนเป็นแซ่ฉินเถิด”

ขณะที่สตรีทั้งสองกำลังปรึกษากัน เสียงของฉินเฟิงก็ดังขึ้นด้านหลังพวกนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน