บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 94

บทที่ 94 ชื่อเสียงในหมู่ชาวประชา

ระยะทางจากจวนฉินกับพระราชวัง จะว่าใกล้ก็ไม่ใกล้ จะว่าไกลก็ไม่ไกล

ยิ่งไปกว่านั้นฉินเทียนหู่ยังต้องไปว่าราชการตอนเช้าทุกวัน คำนวณเวลาดูแล้วก็ออกจากจวนตอนตีสามตีสี่ เป็นเวลาที่ยังมืดมิดเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุบนท้องถนน อีกทั้งผู้คุ้มกันทุกคนในจวนที่มีวรยุทธ์จะต้องติดตามนายท่านไปด้วย

ในจวนจึงไม่มีใครที่ฉินเฟิงพอจะเรียกใช้ได้เลย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่หญิงสี่บอกว่านางชนะแล้ว… เป้าหมายของนางไม่มีอะไรมากไปกว่าน้ำตาล ฝ่าบาทไม่เรียกเข้าเฝ้า นางก็ชนะ ถ้าฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้า ว่ากันตามเหตุผลแล้วย่อมเป็นฉินเฟิงชนะ

แต่เป้าหมายของฉินเฟิงคือชูเฟิง แต่ตอนนี้ชูเฟิงไม่อยู่ เขาทำได้เพียงขอร้องจิ่งเชียนอิ่ง

หากต้องการให้จิ่งเชียนอิ่งช่วยนั้นก็ง่ายมาก ก็แค่เอาน้ำตาลมาแลก…

หลังจากคิดมาถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ติดที่ว่าไม่มีน้ำตานี่สิ

เขาเป็นนายน้อยเจ้าสำราญแห่งเมืองหลวง แต่กลับตกอยู่ในกำมือของพี่หญิงสี่!

ฉินเฟิงอดทนต่อความน้อยเนื้อต่ำใจของตนเอง ชายหนุ่มรีบก้าวไปบนสวนดอกไม้แล้วนอนแผ่โดยที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า “พี่หญิงสี่ ไปพระราชวังเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ”

จิ่งเชียนอิ่งเช็ดขลุ่ยหยกของนาง ไม่คิดจะสนใจฉินเฟิง “ไปหาชูเฟิงสิ”

ฉินเฟิงแทบจะน้ำตาไหล ได้แต่ทำใจดีสู้เสือ “ก็แค่รายได้หนึ่งในสิบของอุตสาหกรรมน้ำตาลไม่ใช่หรือ? ข้าให้ท่านก็ได้!”

ดังคำกล่าวที่ว่า หากรักษาเนินเขาเขียวขจีไว้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีฟืน

ไม่มีเงินก็หาใหม่ได้ แต่ถ้าชีวิตน้อย ๆ นี้ไม่มีแล้ว ต่อให้หาเงินได้กองเท่าภูเขาก็ไม่รู้ว่าใครจะได้ประโยชน์ไป

“ตกลง!”

จิ่งเชียนอิ่งไม่ได้พูดไร้สาระ หลังจากพูดจบก็จากไปอย่างรวดเร็ว ฉินเฟิงเห็นเพียงเงาลาง ๆ ที่หายไป

“ฮือ!”

ฉินเฟิงร้องไห้ออกมาทันที…

ภายใต้การร่วมทางของจิ่งเชียนอิ่งกับฉินเสี่ยวฝู ฉินเฟิงมุ่งหน้าไปยังพระราชวังต้องห้ามด้วยท่าทางหยิ่งผยองอย่างยิ่ง

เนื่องจากเขาไม่มีตำแหน่งทางการ จึงไม่สามารถใช้รถม้าของฉินเทียนหู่ได้ ดังนั้นเมื่อไปพระราชวังตามลำพังย่อมไม่สามารถใช้ยานพาหนะ พูดตรง ๆ ก็คือยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

แม้ว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเอื้อโอกาสให้แก่พวกที่รอปองร้ายอยู่ แต่ตราบใดที่จิ่งเชียนอิ่งยังอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยอีก

เขาอาศัยการคุ้มครองของพี่หญิงสี่ ชายหนุ่มคิดว่าตนเองได้เชิญนางมาเป็น ‘บอดี้การ์ดส่วนตัว’ โดยมีค่าจ้างเป็นรายได้หนึ่งในสิบของอุตสาหกรรมน้ำตาล เช่นนั้นจะไม่อวดเบ่งหน่อยได้อย่างไร?

ระหว่างทางฉินเฟิงเดินวางท่าหยิ่งผยอง ก้าวเดินอย่างไม่สนใคร เมื่อเห็นคนขวางทาง เขาก็เอื้อมมือผลักออกไปทำให้เหล่าบุตรหลานขุนนางในเมืองหลวงโกรธเป็นอย่างยิ่ง แต่แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดอะไร

ในทางตรงกันข้าม ชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ถนนกลับชื่นชมพฤติกรรมกลั่นแกล้งของฉินเฟิงอย่างมาก

ดังคำกล่าวที่ว่า เจ้าหน้าที่ปกป้องซึ่งกันและกัน และมีเพียงฉินเฟิงซึ่งเป็นคนกบฏเท่านั้นที่สามารถช่วยผู้คนระบายความโกรธทางอ้อมได้

“นายน้อยฉิน ท่านจะไปไหนหรือขอรับ” ขอทานตัวน้อยอายุสิบสามสิบสี่ปีที่ยืนอยู่ริมถนนตะโกนถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

ฉินเฟิงหันศีรษะและมองไปที่ขอทานตัวน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้า ก็ต้องไปเข้าเฝ้าน่ะสิ”

ชาวบ้านรอบ ๆ ไม่คิดว่าฉินเฟิงจะพูดคุยกับขอทานตัวน้อย อีกทั้งยังเจรจาอย่างเป็นกันเองด้วย ทุกคนจึงเริ่มมีความกล้ามากขึ้น และเริ่มแย่งกันพูดคุยกับฉินเฟิง

“นายน้อยฉิน ได้ยินมาว่าท่านกวาดล้างพรรคพยัคฆ์มังกร เป็นความจริงหรือ?” ลุงวัยกลางคนรวบรวมความกล้าเอ่ยถามด้วยหน้าแดงก่ำ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ได้พูดคุยกับคนสำคัญเช่นนี้ อีกฝ่ายดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน