บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 95

บทที่ 95 คนกันเองทั้งนั้น

ชายผู้มีเคราแพะหรี่ตา พลางประเมินจิ่งเชียนอิ่ง แม้เขาจะรู้ว่าคุณหนูสี่ของตระกูลฉินเคยฝึกวรยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก ทว่าเขาดูถูกสตรีนางนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ จึงเอ่ยถากถางแหน็บแนมในทันที “ถ้าหากรู้ความ ทุกอย่างจะเรียบร้อยดี ทว่าถ้าไว้หน้าแล้วยังไม่เห็นค่า หากแขนขาดขาหายไปข้างก็อย่าหาว่าพวกข้าไม่เตือน”

ฉินเฟิงเม้มปาก ครุ่นไปคิดมา หัวใจของเขาพลันสั่นสะท้าน “พี่หญิงสี่ ไม่เช่นนั้นเอาตามนี้เถิด? เขาบอกว่าถ้าหากรู้ความล่ะก็ทุกอย่างจะเรียบร้อยดี…”

“หุบปาก! เจ้าตัวไร้ประโยชน์” จิ่งเชียนอิ่งตะโกนอย่างเย็นชาเพื่อหยุดคำพูดแสลงหูของฉินเฟิง ในฐานะลูกหลานตระกูลฉิน ทำตัวขี้ขลาดเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้าเป็นสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหรือ!

จิ่งเชียนอิ่งเหลือบมองชายเคราแพะแล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “นายน้อยแห่งตระกูลฉินถูกฮ่องเต้เรียกพบ ใครให้ความกล้าหาญแก่เจ้า จึงบังอาจปิดกั้นถนน?! หากยังไม่รีบเปิดทางล่ะก็ข้าจะฆ่าพวกเจ้าโดยไม่ปรานี!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แววตาของชายเคราแพะพลันเปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที “ไว้หน้าแล้วยังไม่เห็นค่าหรือ? เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เอาความมั่นใจมาจากที่ใดกัน?”

ทันทีที่สิ้นเสียง จิ่งเชียนอิ่งก็บุกโจมตีก่อน นางโบกมือซ้ายขึ้นไปในอากาศ จากนั้นลูกดอกสามดอกก็พุ่งออกจากแขนเสื้อ มุ่งตรงไปยังประตูชีวิตของชายเคราแพะ ออกกระบวนท่าสังหารทันทีที่ลงมือ

ชายเคราแพะไม่คิดว่าจิ่งเชียนอิ่งจะดุร้ายเช่นนี้ นางเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ทั้งยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม

อย่างไรก็ตาม ชายเคราแพะผู้นี้ก็เป็นยอดฝีมือเช่นกัน หลังหลุดจากอาการตื่นตระหนก เขาก็เหวี่ยงกระบี่เพื่อปัดลูกดอกสองดอกออกไป และเบี่ยงตัวหลบลูกดอกดอกสุดท้าย

ขณะที่ชายเคราแพะกำลังตัดสินใจเตรียมจะเอ่ยเยาะเย้ยสักสองประโยค รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็กลับแข็งค้างไปโดยสมบูรณ์

ลูกดอกสามแขนเป็นเพียงการโจมตีหลอก ขณะที่ชายเคราแพะถูกเบี่ยงเบนความสนใจ จิ่งเชียนอิ่งก็พุ่งเข้ามาหาเขาจากทางขวาแล้ว

ชายแปลกหน้าอีกเจ็ดคนล้วนเป็นยอดฝีมือ แต่พวกเขาไม่สามารถต้านทานกระบี่อันรวดเร็วปานสายฟ้าของจิ่งเชียนอิ่งได้เลย เมื่อนางชักกระบี่ออกมาและเริ่มฟาดฟัน เพียงพริบตาเดียวก็สังหารคนไปสองคนได้โดยง่าย

เมื่อคนที่เหลือได้สติกลับมาอีกครั้ง จิ่งเชียนอิ่งก็กลับมายืนข้างกายฉินเฟิงแล้ว และกำลังสะบัดมือไป

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ…

ชายสองคนที่เหลือทางซ้ายพยายามต้านทานอย่างเต็มที่ แต่พวกเขาก็ถูกลูกดอกจากแขนเสื้อของจิ่งเชียนอิ่งพุ่งเข้าใส่ไม่หยุด

แม้ว่าบาดแผลที่ถูกลูกดอกจะดูมิได้ร้ายแรง แต่ก็ทำให้เป็นอัมพาตจนล้มลง และเสียชีวิตทันที

จากนั้นทุกคนจึงตระหนักว่าลูกดอกใต้แขนเสื้อของจิ่งเชียนอิ่งถูกทาด้วยยาพิษ แม้แต่ชายเคราแพะซึ่งมีทักษะการต่อสู้แข็งแกร่งที่สุดยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

ผู้หญิงคนนี้คล้ายกับว่าเกิดมาเพื่อฆ่า ทันทีที่ขยับมือก็ฆ่าคนหนึ่งคนได้แล้ว

ชั่วพริบตา คนแปดคนที่กีดขวางก็ถูกกำจัดไปแล้วครึ่งหนึ่ง คนที่เหลืออีกสี่คนรู้สึกหวาดกลัวศัตรูที่น่าเกรงขาม จนพวกเขาไม่กล้าผลีผลามบุกโจมตีแต่อย่างใด

เสียงกรีดร้องของฉินเฟิงดังก้อง ณ ที่เกิดเหตุซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศอันเยือกเย็น

“เชร้ดดด พี่หญิงสี่ ท่านเทพเกินไปแล้ว ข้าจะเป็นแฟนคลับไร้สมองของท่าน ตราบใดที่ท่านอยู่ที่นี่ ไม่ว่าใครข้าก็ไม่กลัวทั้งนั้น!”

ฉินเฟิงกระโดดขึ้นลงไปรอบ ๆ จิ่งเชียนอิ่งอย่างตื่นเต้น ปัดกวาดความขี้ขลาดของเขาเมื่อครู่นี้ทิ้งจนสิ้น แสดงสีหน้าอย่างคนถ่อยได้ใจ พลางกล่าวเยาะเย้ยถากถางชายเคราแพะ “เข้ามาดิ เอาดิ ๆ นายน้อยอย่างข้ากำลังรอเจ้าอยู่ตรงนี้ หากเจ้ามีปัญญาก็เข้ามาเลย! หึ ๆ ตราบใดที่พี่หญิงสี่ของข้าอยู่ที่นี่ แก๊งปลาซิวปลาสร้อยอย่างพวกเจ้ามองยังไงก็ไม่คณามือนาง!”

สีหน้าของชายเคราแพะซีดลงด้วยความโกรธ นอกจากโกรธแล้วยังรู้สึกทึ่งตามไปด้วย

คุณหนูสี่ตระกูลฉินนี่มันยังไงกันแน่? เหตุใดวรยุทธ์ถึงยอดเยี่ยมเพียงนี้ทั้งที่อายุยังน้อย!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน