บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 943

บทที่ 943 ชักจูงหน่วยนกฮูกราตรีให้เปลี่ยนใจ

การล่มสลายของสิ่งยิ่งใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นทันที แต่มีสัญญาณปรากฏมานานแล้ว หากได้รับการแก้ไขตั้งแต่แรก อาจยืดเวลาการพังทลายได้ แต่หากเพิกเฉยต่อสัญญาณ เมื่อรังพังทลาย จะมีไข่ปลอดภัยอยู่ได้อย่างไร?

ความโกลาหลในเป่ยตี้ปัจจุบันต้องย้อนรอยไปถึงช่วงสงครามระหว่างแคว้น เมื่อพบว่าไม่สามารถทะลวงแนวป้องกันของศัตรูได้โดยง่าย ก็ควรสั่งถอนทัพเพื่อหยุดยั้งความสูญเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ หากไม่ถอนทัพ อย่างน้อยก็ควรเปลี่ยนจากการรบขนาดใหญ่เป็นสงครามปะทะย่อย บั่นทอนกำลังศัตรูแทน

แน่นอนสิ่งนี้เป็นแค่การวิพากษ์วิจารณ์ทีหลัง เพราะในสถานการณ์การสู้รบที่ดุเดือดตอนนั้น ไม่มีแม่ทัพคนใดจะมองการณ์ไกลได้ขนาดนี้ ไม่เว้นแม้แต่ฉินเฟิงเอง สำคัญคือ หลายครั้งการจะรบหรือไม่รบ และจะรบในรูปแบบใด แท้จริงแล้วไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่ทัพ แต่ขึ้นอยู่กับนักการเมืองในส่วนหลัง กล่าวให้ชัดคือ แม่ทัพเป็นเพียงผู้ปฏิบัติ ไม่ใช่ผู้กำหนดนโยบาย

กระทั่งแคว้นต้าเหลียง สงครามที่ยืดเยื้อและรุนแรงก็ยังทำให้ได้รับผลกระทบลึกซึ้ง แล้วสำหรับแคว้นที่ทุ่มเททรัพยากรไปกับการทำสงครามอย่างเป่ยตี๋ก็คงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐล้ม

พอสงครามจบลง คลังเป่ยตี๋ว่างเปล่า ราคาธัญพืชพุ่งสูงต่อเนื่อง ขณะที่คหบดีท้องถิ่นและผู้มีอิทธิพลในแต่ละพื้นที่ทุ่มเทเงินทองกักตุนธัญพืชอย่างมหาศาลเพื่อหลีกเลี่ยงวิกฤตอาหาร กลายเป็นการผลักให้ราคาธัญพืชสูงขึ้นไปอีก ภายนอกเหมือนราคาธัญพืชที่สูงขึ้นจะเป็นประโยชน์ต่อประชาชนที่ทำไร่ทำนา ปลูกธัญพืช แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ทั่วแคว้นเป่ยตี๋ แผ่นดินที่ดินอุดมสมบูรณ์ทั้งหมดถูกผูกขาดโดยเจ้าที่ดินและผู้มีอิทธิพล และประชาชนทั่วไปก็เพียงเช่าที่ดินทำไร่ทำนา แม้ราคาธัญพืชจะสูงเพียงใด ชาวบ้านก็แทบจะไม่ได้รับประโยชน์ มีเพียงคหบดีที่อ้วนพี ส่วนชาวบ้านก็ต้องทนทุกข์ต่อไป

หลังสงครามไม่นาน ฤดูหนาวที่รุนแรงที่สุดในรอบร้อยปีก็มาเยือน ซ้ำเติมความทุกข์ยาก ทั่วทั้งดินแดนเป่ยตี๋บรรยายได้เพียงประโยคเดียว ‘ประชาชนไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้’

ฮ่องเต้ไม่ใช่ว่าไม่อยากจัดการ แต่ไม่สามารถจัดการได้ ความสามารถมีจำกัด อีกทั้งยังเจอกับภัยพิบัติหิมะปิดเขา การเดินทางเป็นไปอย่างยากลำบาก คำสั่งทางการเมืองวนเวียนอยู่แต่ในเขตเมืองหลวง ยากจะส่งถึงท้องถิ่น แม้จะส่งไปถึงก็กลายเป็น เบื้องบนมีนโยบาย เบื้องล่างมีวิธีการ เจ้าของที่ดินและขุนนางท้องถิ่นมีวิธีนับไม่ถ้วนที่จะเปลี่ยนนโยบายช่วยเหลือประชาชนของราชสำนักให้กลายเป็นเครื่องมือในการเอื้อประโยชน์ส่วนตัว

ประชาชนไม่มีทางออกแล้ว อันดับแรกคือความปลอดภัยแย่ลง ตามมาด้วย หน่วยงานราชการในแต่ละท้องที่เข้มงวดในกฎมากขึ้น จับกุมอย่างเข้มงวดเพื่อรักษาความปลอดภัย ซึ่งนำไปสู่ความไม่พอใจของประชาชนที่เพิ่มขึ้น

อาจกล่าวได้ว่า ตอนนี้ความไม่พอใจของประชาชนเป่ยตี๋เพิ่มขึ้นถึงจุดวิกฤตแล้ว ห่างจากการก่อจลาจลเพียงก้าวเดียว เหล่าขุนนางในสายต่าง ๆ ของเมืองหลวง แม้จะได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี แต่ก็ไม่ใช่คนไร้ความสามารถ พวกเขาจะไม่รู้ถึงความทุกข์ยากของประชาชนและความไม่พอใจที่กำลังเดือดพล่านได้อย่างไร? แต่ก็เหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าไม่อยากจัดการ แต่เป็นเพราะจัดการไม่ได้

ขุนนางทุกคนต่างเชื่อมั่นว่า หากฤดูหนาวปีนี้ไม่เกิดความวุ่นวายใหญ่ อดทนไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าก็จะสามารถปลอบประโลมประชาชนทั่วทุกแห่งและทำให้แคว้นได้พักฟื้น

น่าเสียดายที่อุดมคติสวยหรู แต่ความเป็นจริงนั้นโหดร้าย

ฉินเฟิง ‘ศัตรูของแคว้นเป่ยตี๋’ คนนี้คอยจ้องมองอย่างระมัดระวังอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการวางรากฐาน การแสดงความเมตตา หรือการเจรจาต่อรองกับขุนนางฝ่ายต่าง ๆ ล้วนเป็นการซุ่มซ่อนรอโอกาสที่จะโจมตีเป่ยตี๋ให้ถึงแก่ชีวิต บัดนี้โอกาสนั้นมาถึงแล้ว ฉินเฟิงจะพลาดได้อย่างไร?

ขุนนางของเป่ยตี๋อยากจะอดทนไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าหรือ? ฉินเฟิงย่อมต้องทำให้ศพของพวกเขาเกลื่อนกลาดไปทั่วฤดูหนาวอันหนาวเหน็บนี้เสียก่อน

ฉินเฟิงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนเลว เขาก็สามารถเข้าใจความทุกข์ยากของประชาชนได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นชาวแคว้นต้าเหลียง และยังเป็นผู้ปกครองชายแดนเหนือ การมีความเมตตาต่อเป่ยตี๋แม้เพียงเล็กน้อยก็เท่ากับเป็นความโหดร้ายต่อแคว้นต้าเหลียง นับเป็นการตัดสินชี้ขาดได้เลย

เมื่อเป่ยตี๋ได้พักฟื้นและฟื้นฟูกำลัง สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำคือการฉีกสนธิสัญญาสันติภาพและโจมตีแคว้นต้าเหลียงอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะจิตใจของมนุษย์คาดเดาได้ยาก และไม่ใช่เพราะเป่ยตี๋ลืมบุญคุณหรือทรยศ แต่เป็นเพราะการจัดสรรทรัพยากรที่ไม่เท่าเทียมกัน

แคว้นต้าเหลียงครอบครองดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ ขณะที่ดินแดนเป่ยตี๋กว้างใหญ่แต่ประชากรเบาบาง ขาดแคลนทรัพยากร มนุษย์เกิดมาล้วนเท่าเทียม แล้วทำไมแคว้นต้าเหลียงถึงสามารถมีชีวิตสุขสบายได้ ขณะที่เป่ยตี๋ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน