บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 978

บทที่ 978 ตระกูลฉินมีข่าวดี

โดยไม่รู้ตัว ฉินเฟิงจงใจทิ้งจางเฉาไว้ นอกจากเรื่องของหลี่เซียวหลานแล้วยังเป็นการพิจารณาทางการเมืองด้วย

จางเฉาในฐานะเจ้าหน้าที่กรมพิธีการเดินทางมาเมืองฉางสุ่ยเพียงลำพังได้แสดงถึงความจริงใจอย่างเพียงพอแล้ว จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ แน่นอนว่าเพื่อให้ฉินเฟิงถอนทัพ

แต่ความเป็นจริงโหดร้าย สงครามระดูหนาวได้เริ่มขึ้นแล้ว และฉินเฟิงก็ครองความได้เปรียบอย่างเด็ดขาด การโค่นล้มเป่ยตี๋ เป็นเพียงเรื่องของเวลา หากถอนทัพตอนนี้มิใช่เป็นการให้โอกาสเป่ยตี๋ได้หายใจหรอกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อแค้นเลือดได้ก่อตัว แม้ฉินเฟิงจะปล่อยเป่ยตี๋ แต่สำหรับเป่ยตี๋ ฉินเฟิงก็ยังคงเป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกันได้ สักวันหนึ่งเป่ยตี๋จะต้องหาทางแก้แค้นฉินเฟิงแน่นอน

ถ้าตัดหญ้าไม่ถอนราก ภายหลังย่อมมีปัญหาไม่รู้จบ

การที่จะให้ฉินเฟิงถอนทัพแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แน่นอนว่าหากฮ่องเต้เป่ยตี๋ยอมสละราชบัลลังก์ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง น่าเสียดายที่โอกาสเช่นนั้นแทบจะไม่มีเลย

ฉินเฟิงต้องการให้จางเฉาเข้าใจสถานการณ์อย่างชัดเจน การเจรจาสงบศึกไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ตามใจชอบ

ตอนนี้หลี่เซียวหลานนอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียว แรกเริ่มฉินเฟิงคิดว่าหลี่เซียวหลานเป็นระดูจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ผ่านไป ฉินเฟิงกลับพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ช่วงไม่กี่วันมานี้หลี่เซียวหลานไม่ได้มีอาการของการเป็นระดูเลย หากเป็นอาการระดูมาไม่ปกติก็ต้องมีอาการปวดท้องร่วมด้วย แต่หลี่เซียวหลานเพียงแค่อ่อนเพลีย ไม่ได้มีอาการเจ็บปวด แสดงว่าไม่ใช่แค่เรื่อง ‘ส่วนตัว’ ธรรมดาของสตรี

“เซียวหลาน เจ้าบอกข้ามาตามตรงเถิด เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ฉินเฟิงถามด้วย สีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงหนักแน่น

รับรู้ถึงสายตาที่ไม่อาจโต้แย้งได้ของฉินเฟิง หลี่เซียวหลานที่ปกติมักจะสงบเยือกเย็นหลบสายตา “อาจจะเป็นไข้จากการตากลม…”

ไม่รอให้หลี่เซียวหลานกล่าวจบ ฉินเฟิงตัดบทก่อนแล้ว “เป็นไปไม่ได้ เป็นคนไข้นาน ๆ เป็นหมอเองได้ ข้าเห็นคนเจ็บทุกวัน มีโรคอะไรที่ข้าไม่เคยเห็นบ้าง? อาการของเจ้าไม่ใช่ทั้งระดูมาผิดปกติ และก็ไม่ใช่ไข้หวัด”

“เซียวหลาน เจ้ายังมีอะไรที่ไม่สามารถบอกข้าได้อีกหรือ?”

เผชิญหน้ากับการซักไซ้ไล่เลียงของฉินเฟิง หลี่เซียวหลานรู้ว่าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว นางได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ความจริงแล้วเป็นเรื่องระดูผิดปกติ กล่าวให้ชัดคือ ระดูข้าไม่มา…ตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนข้าก็สังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว เกรงว่าจะเป็นโรคร้าย”

ดวงตาของหลี่เซียวหลานหม่นแสง แววตาหวาดกลัว ครั้งหนึ่งที่อำเภอเป่ยซี ตอนที่นางปลอมตัวอยู่กับฮูหยินฉิน นางเคยเห็นกับตาตัวเองว่า มีหญิงชาวบ้านหลายคนที่เป็นโรคสตรีเพศร้ายแรงต้องตายอย่างเจ็บปวด หลี่เซียวหลานกังวลว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคร้ายเช่นกันจึงทำให้นางกลายเป็นคนซึมเศร้าและลังเลใจ นางไม่กลัวความตาย เพียงแต่กลัวที่จะตายตอนนี้

ทั้งที่เพิ่งได้ครองรักกับฉินเฟิงสมใจ เหตุใดฟ้าดินจึงเลือกเวลานี้เล่า…

แต่เมื่อหลี่เซียวหลานเงยหน้ามองฉินเฟิง กลับพบว่าแววตาของฉินเฟิงผิดปกติไป

หลี่เซียวหลานยิ่งกังวล “เฟิงเอ๋อร์ เจ้ารู้จักโรคร้ายนี้หรือไม่?”

ฉินเฟิงไม่รีบตอบ แต่กลับถามกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่กี่วันมานี้เจ้าเบื่ออาหารหรือไม่? มักจะคลื่นไส้อาเจียนบ่อย ๆ ใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยิน หลี่เซียวหลานพยักหน้าซ้ำ ๆ “ใช่แล้ว ตอนที่อยู่ในเป่ยซี พวกหญิงชาวบ้านก่อนจะสิ้นใจก็กลืนอะไรไม่ลงเหมือนกัน แม้แต่น้ำก็ดื่มไม่ได้”

“โอ้ ทำไมสวรรค์ถึง…”

หลี่เซียวหลานรำพึงรำพัน ฉินเฟิงคว้ามือนางมา ท่าทีตื่นเต้น “ระดูไม่มา ทั้งยังคลื่นไส้อาเจียน เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตาย! ฮ่า ๆ ที่เจ้าอ่อนแรงมาหลายวันก็เพราะกินอาหารน้อยเกินไป เจ้าถูกความหิวทรมานจนเป็นเช่นนี้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน