บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 98

บทที่ 98 การถกปัญหาในราชสำนัก

ในเมื่อองค์ชายรองไม่อยากมือเปื้อนเลือด ไม่ว่าสตรีที่บรรเลงฉินหรือแขกชุดขาวจะโมโหแค่ไหนย่อมไม่มีทางทำอะไรได้

สตรีผู้บรรเลงฉินเปลี่ยนหัวข้อสนทนา และกระซิบเสียงเบาว่า “องค์ชายมีสายพระเนตรกว้างไกล บ่าวนับถือยิ่งเพคะ ไม่ว่าฉินเฟิงจะหยิ่งผยองแค่ไหน เขาก็เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ ตราบใดที่ไม่ได้เป็นขุนนาง เขาไม่มีวันเป็นภัยคุกคามต่อองค์ชายได้”

“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสงครามในเป่ยตี๋ที่ดูไม่มีหวังนั่น เพราะต่อให้มีหวังขึ้นมา ค่าใช้จ่ายทางทหารที่คำนวณคร่าว ๆ ก็เพียงพอจะทำให้ฉินเฟิงหมดหนทางแล้ว เขาไม่ได้เดิมพันครั้งใหญ่กับฮ่องเต้ด้วยความทะเยอทะยานเกินตัวหรือไร? หึ ๆ ถึงเวลานั้น ถ้าเขามีเงินไม่พอ ฮ่องเต้ย่อมไม่ละเว้นโทษ”

แขกชุดขาวเองก็รีบทำความเคารพอย่างรวดเร็ว และกล่าว “พระองค์เป็นองค์ชายแห่งต้าเหลียง แต่มีจิตใจที่ยิ่งใหญ่ราวกับมหาสมุทร ไม่ติดใจเอาความคนต่ำช้าเช่นนั้น กระหม่อมนับถือพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายรองมองหนังสือบทกวีพลางถอนหายใจเบา ๆ “แต่ฉินเฟิงผู้นี้มีความสามารถอยู่บ้าง… จันทรา​ส่องท้องนภาสง่าเด่น ฉินฮั่นเป็นเขตฐานทหารกล้า ขุนพลแกร่งยังมิกลับหวนคืนมา ไม่ให้ม้าซยงหนูได้ข้ามแดน… บทกวีนี้ดีนัก ช่างเป็นบทกวีที่ดีจริง ๆ”

ฉินเฟิงเดินต่อไปไม่หยุด เขารีบออกจากบริเวณทะเลสาบแสงจันทร์ หลังจากแน่ใจว่าตนเองรอดพ้นเงื้อมมือขององค์ชายรองแล้ว ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะเอื้อมมือไปถูชายเสื้อของฉินเสี่ยวฝูสองสามครั้งเพื่อเช็ดเหงื่อ

“ให้ตายเถอะ ข้าเป็นแค่คนธรรมดาแท้ ๆ ไม่ได้คุยกับฮ่องเต้ก็ยังต้องมาสนทนากับองค์ชายรอง เกรงว่าเง็กเซียนฮ่องเต้จะชื่นชอบข้ามากเกินไปแล้ว”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวของฉินเฟิง ฉินเสี่ยวฝูก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “นายน้อย ท่านรอดพ้นมาได้แล้วแท้ ๆ ไฉนยังกังวลมากขนาดนี้เล่าขอรับ”

“เจ้าจะไปรู้อะไร!” ฉินเฟิงกลอกตาไปมองฉินเสี่ยวฝู พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ถ้าข้ามีทางเลือก ข้าก็ไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับพวกหน่อเนื้อเชื้อพระวงศ์เหล่านี้หรอก บางครั้งไม่ใช่ว่าข้ากล้าหาญ แต่เป็นเพราะข้าไม่มีทางเลือกต่างหาก องค์ชายรองผู้นี้มีความทะเยอทะยานมาก เป็นการดีที่จะอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุดในอนาคต อย่าไปแตะต้องผลประโยชน์ของเขาง่าย ๆ เชียว!”

ฉินเสี่ยวฝูสับสนอีกครั้ง “ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ แม้แต่หอเซียนเมามายและพรรคพยัคฆ์มังกรท่านก็สร้างเรื่องอึกทึกครึกโครมไปแล้ว นั่นยังไม่นับว่าเป็นการแตะต้องผลประโยชน์ขององค์ชายรองอีกหรือ?”

ฉินเฟิงคร้านเกินกว่าจะอธิบายอะไรมากมายให้ฉินเสี่ยวฝูฟัง

เงินถ้าหมดก็หาใหม่ได้ คนตายแล้วก็หาเลี้ยงใหม่ได้เช่นกัน

ไม่ต้องพูดถึงหอเซียนเมามายและพรรคพยัคฆ์มังกร แม้ว่าฉินเฟิงจะโค่นตระกูลพ่อค้าน้ำตาลอย่างตระกูลเจียงลง นั่นก็ไม่ถือว่าส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ขององค์ชายรอง

กล่าวตามตรง สายตาขององค์ชายรองจับจ้องไปที่ราชบัลลังก์ ตราบใดสิ่งที่เขาทำไม่ส่งผลกระทบต่อศึกชิงบัลลังก์ นั่นก็ยังไม่ถือว่าเขากลายเป็นศัตรูคู่แค้นขององค์ชายรองโดยสมบูรณ์

ธุรกิจก็คือธุรกิจ งานราชการก็คืองานราชการ นับเป็นคนละเรื่องกัน

ในจุดนี้ องค์ชายรองเข้าใจอย่างแจ่มชัด ฉินเฟิงเองก็เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน

แน่นอนว่าเงื่อนไขคือ เขาจะไม่ยั่วยุอีกฝ่าย ตราบเท่าที่อีกฝ่ายไม่มายั่วยุเขา

มิฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึงองค์ชายรอง ต่อให้คู่แข่งจะเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ ฉินเฟิงก็จะถอนขนมันผู้นั้นออกมาให้จงได้!

ในเวลาเดียวกัน ตำหนักไท่เหอในพระราชวังต้องห้ามกำลังอบอวลไปด้วยความคุกรุ่น

เฉิงหยินมหาบัณฑิตชื่อดังจากเจียงเป่ยอายุอานามมากกว่าเจ็ดสิบปี ยืนอยู่กลางตำหนักอย่างภาคภูมิใจ พลางลูบหนวดเครายาวของตนเองเบา ๆ เสียงของบัณฑิตเฒ่ามีพลังมากล้นจนก้องกังวานอยู่ในตำหนักอย่างต่อเนื่อง

“ชิงดินแดนง่ายดาย ปกป้องดินแดนยากลำบาก สาเหตุที่ต้าเหลียงรุ่งเรืองในวันนี้ก็เพราะว่าฮ่องเต้ผู้ล่วงลับทรงตรากตรำทำงานหนักเพื่อสร้างยุคสมัยที่เจริญรุ่งเรือง ความเจริญรุ่งเรืองของแว่นแคว้นหมายถึงความเจริญรุ่งเรืองของใต้หล้า และความเจริญรุ่งเรืองของใต้หล้าหมายถึงความเจริญรุ่งเรืองของราษฎร คนเถื่อนเป่ยตี๋ยึดครองด่าน ย่อมทำให้ผู้คนขุ่นเคือง แต่การส่งทหารไปรบกับเป่ยตี๋หาใช่นโยบายที่ดี แม้ว่าจะส่งทหารไปชายแดนเพื่อโจมตีเป่ยตี๋ ก็ต้องเตรียมความพร้อมให้ประเทศร่ำรวย และทำให้ประชาชนเข้มแข็งเสียก่อน เมื่อถึงเวลานั้น หากทหารและม้าแข็งแกร่ง ไยต้องกลัวคนป่าเถื่อนพวกนั้นด้วย”

“ทุกวันนี้ใต้หล้าประสบภัยนานาประการ ภัยพิบัติเกิดขึ้นติดต่อกัน แถบเจียงหนานเกิดน้ำท่วมเป็นระยะ แถบกวนจงก็เกิดภัยตั๊กแตนบ่อยครั้ง แถบซีเป่ยอยู่ห่างไกลหลายพันลี้ ประชาชนอยู่ในภาวะยากลำบาก แม้ว่าพระมหากรุณาธิคุณของฮ่องเต้จะยิ่งใหญ่ ช่วยเปิดคลังบรรเทาความเดือดร้อน แต่หากเบื้องบนมีนโยบายใช้จ่ายมาก เบื้องล่างก็ต้องจัดหารายรับเพิ่ม บรรดาขุนนางเรียกเก็บส่วยมากเกินไป จนธัญพืชไปถึงมือผู้ประสบภัยไม่ถึงแม้แต่หนึ่งในสิบ”

“หากเปิดสงครามกับเป่ยตี๋ ค่าใช้จ่ายทางการทหารย่อมมากกว่าหลายร้อยล้านตำลึงเงิน ข้าขอถามใต้เท้าทุกท่านหน่อยว่า รายได้ภาษีประจำปีของต้าเหลียงนั้นมากน้อยเท่าใด ด้วยเงินจำนวนนี้ ไม่สู้ใช้เพื่อแก้ปัญหาการดำรงชีพของผู้คน ปลอบใจประชาชนดีกว่าหรือ เมื่อประชาชนเจริญ ประเทศชาติย่อมจะเจริญตามไปด้วย”

ทั้งตำหนักไท่เหอเงียบงัน มีเพียงเสียงพูดราวผู้ผดุงความยุติธรรมของเฉิงหยินเท่านั้นที่ดังออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน