บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 993

บทที่ 993 การต่อสู้กันด้วยอาวุธอย่างฉับพลัน

ฉินเฟิงยืดตัวขึ้น กำลังจะกลับไปดูอาการของหลี่เซียวหลานที่เรือนหลัง แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากนอกศาลาว่าการอำเภอ

“อะไรนะ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?”

“บ้าไปแล้ว! ไป พาข้าไปดูเร็วเข้า ถ้าเป็นเรื่องจริง ข้าจะต้องหักขาไอ้สุนัขชั่วนั่นให้ได้!”

ฉินเฟิงจำเสียงตะโกนนี้ได้ ย่อมเป็นเสียงหนิงหู่ เขาจึงเปลี่ยนใจ ก้าวเท้าออกจากศาลาว่าการอำเภอ พอดีเห็นหนิงหู่นำทหารหลายนายเดินโกรธเกรี้ยวไปทางทิศตะวันออกของเมือง

“เสือน้อยเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ได้ยินเสียงตะโกนของฉินเฟิง หนิงหู่ชะงักเท้า แต่ความโกรธบนใบหน้าไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

“เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่สำคัญ ไม่จำเป็นต้องให้พี่ฉินกังวล ข้าจะจัดการเอง”

เรื่องเล็กน้อย?

หากเป็นเรื่องเล็กน้อยจริงแล้วเหตุใดต้องให้หนิงหู่จัดการ? แม้ตอนนี้ฉางสุ่ยจะมั่นคงดุจกำแพงเหล็กง ไม่ต้องกังวลเรื่องกองทัพศัตรูโจมตีเมืองชั่วคราว แต่อย่างไรก็ยังอยู่ในช่วงสงคราม เป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหว เรื่องเล็กน้อยใด ๆ ก็อาจก่อให้เกิดหายนะใหญ่หลวงได้

ภายใต้การซักถามของฉินเฟิง หนิงหู่ยอมเล่าสิ่งที่เกิด แรากฏว่าทางตะวันออกของเมืองเกิดการปะทะกัน สาเหตุมาจากปัญหาการจัดสรรเสบียง ทำให้สองตระกูลใหญ่ลงไม้ลงมือ มีผู้คนเข้าร่วมกว่าสี่สิบคน

เมื่อทราบเรื่องราว ฉินเฟิงขมวดคิ้ว “การปะทะขนาดใหญ่ที่มีคนเข้าร่วมหลายสิบคน นับเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยหรือ?”

“ไป พาข้าไปดูหน่อย”

ฉินเฟิงไม่กล้าประมาท ศึกนอกป้องกันทั้งกลางวันกลางคืน แต่โจรในบ้านยากจะป้องกัน การปะทะใหญ่นี้ หากเป็นฝีมือของสายลับที่แฝงตัวอยู่ในเมืองจงใจยุยงปลุกปั่นก็จะเป็นเรื่องใหญ่โตได้

เมื่อเห็นฉินเฟิงจะไปด้วย เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันหนิงหู่เรียกหลิ่วหมิงมา ปล่อยให้จางเจิ้นไห่เฝ้าประตูเมืองเพียงคนเดียว เพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉิน สามคนพาทหารสองคนรวมเป็นห้าคน เดินมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกของเมือง

ช่วงนี้ไม่มีการสู้รบ ยกเว้นทหารสองคน ฉินเฟิง หนิงหู่ และจางเจิ้นไห่จึงสวมเป็นเสื้อผ้ากันหนาว ไม่ได้สวมเกราะ

พอมาถึงที่เกิดเหตุ สถานการณ์ก็วุ่นวายราวกับโจ๊กคนไม่ทั่วอย่างที่คาดไว้

การต่อสู้ด้วยอาวุธของทั้งสองฝ่ายสิ้นสุดลงแล้ว แต่ยังคงเผชิญหน้ากันอยู่ ตรงกลางมีชายหญิง เด็กและคนแก่นอนบาดเจ็บกระจัดกระจายอยู่สิบกว่าคน

พึงรู้ไว้ว่า ทุกครั้งที่มีการต่อสู้ระหว่างตระกูล ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง เด็กหรือคนแก่ต่างก็เข้าร่วม อาวุธก็หลากหลายนานาชนิด จอบ มีด กระบอง หยิบฉวยอะไรได้ก็เอามาใช้ก่อน การต่อสู้ระหว่างตระกูล ชาวบ้านธรรมดาเหล่านี้มักจะแสดงขวัญและกำลังใจที่ไม่แพ้กองทัพปกติเลย

ด้วยเหตุนี้การต่อสู้ระหว่างตระกูลจึงมักจะรุนแรงอย่างยิ่ง การบาดเจ็บล้มตายเป็นเรื่องปกติธรรมดา

ขณะนี้ทั้งสองฝ่ายกำลังกล่าวโทษและด่าทอกัน เพื่อทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฉินเฟิงไม่รีบห้ามปราม แต่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ

จากคำพูดของทั้งสองฝ่ายสามารถตัดสินได้ว่า สองตระกูล ตระกูลหนึ่งแซ่หวัง อีกตระกูลหนึ่งแซ่โจว เป็นสองตระกูลใหญ่ในฉางสุ่ย

เนื่องจากเมืองถูกปิดล้อมแล้ว ชาวบ้านที่เหลืออยู่ในเมืองมีน้อย ญาติพี่น้องนอกเมืองไม่สามารถเข้ามาได้ ทั้งสองฝ่ายจึงต้องรวบรวมญาติพี่น้องที่มีอยู่ในพื้นที่ กำลังของทั้งสองฝ่ายจึงไม่แตกต่างกันมากนัก มีคนประมาณยี่สิบคน

ชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีที่เป็นหัวหน้าตระกูลหวังชี้นิ้วไปยังฝั่งตรงข้ามพลางด่าทอเสียงดัง “พวกสุนัขชั่วตระกูลโจว หน้าพวกเจ้าขัดตาข้ามานานแล้ว!”

“คราวก่อนที่ญาติพี่น้องของพวกข้าซ่อมแซมบ้าน หัวหน้าคนงานที่เป็นคนตระกูลโจวพวกเจ้าบีบเค้นเอาเงินไปตั้งหกร้อยอีแปะ บัญชีนี้ข้ายังจำขึ้นใจ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน