บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1007

เทียนสงที่โดนตบ ถึงแม้ว่าในใจนั้นจะไม่เต็มใจ แต่ว่าก็ยินยอมโดดลงไปในน้ำแต่โดยดี

ก่อนที่อีกไม่กี่คนนั้น จะกระโดดลงไปแล้วไปลากเจ้า จาปานั้นขึ้นมาจากน้ำลึก

ในท้องของจาปานั้นโป่งพองอย่างเห็นได้ชัดว่า เขานั้นได้ดื่มน้ำไปจนเต็มท้องแล้ว

เทียนสองนั้นเกลียดการกระทำก่อนหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว ก่อนที่จะกระทืบเข้าไปที่ท้องของเขาหนึ่งที

“ตุ๊บ！”

“แค๊กแค๊ก แค๊กแค๊กแค๊ก”

น้ำในท้องของจาปานั้นได้พุ่งออกมา และไอออกมาอย่างรุนแรง

เขานั้นเมื่อสักครู่คิดว่าตนเองนั้นจะต้องตายสะแล้ว ไม่คิดเลยว่าประตูนนรกนั้นจะเปลี่ยนไป แล้วกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง

“หึ”ฉีกงนั้นเอ่ยออกมาด้วยความเยือกเย็นแล้วเดินมาที่ด้านหน้าของจาปา ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่าดูหมิ่น “จาปา คุณชายนั้นอดทนสงสารเจ้าไม่ได้ เลยจะไว้ชีวิตเจ้าเอาไว้ ให้เจ้านั้นมีโอกาสไปจัดการฉินเทียน เพื่อที่จะล้างแค้นส่ะ ！”

ก่อนที่จาปาทันใดนั้นเขานั้นจะได้คุกเข่าลงบนพื้น แล้วเอาหัวทุบลงพื้นอย่างแรง แล้วจับเอาขาที่หักนั้นไปไว้ด้านหลังส่ะ

เขานั้นออกแรงอย่างมาก ก่อนที่เขานั้นจะเอาหัวนั้นทุบลงกับพื้นจนเลือดออกซิบๆ

“พอแล้ว ไม่ต้องใช้หน้าผากของเจ้าเพื่อแสดงออกอะไรหรอก”ฉีกงนั้นเอ่ยสะบัดมือย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าจำเอาไว้ก็แล้วกัน เจ้านั้นมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน”

“ในขณะเดียวกันก็ต้องจำเอาไว้ถึงความดีมีบุญคุณของคุณชาย ว่าหลังจากนี้ต่อไปที่เจ้านั้นมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้น ก็เพื่อที่จะไปฆ่าฉินเทียน！”

“วางใจเถอะ พวกเรานั้นจะทำให้เจ้านั้นกลายเป็นอาวุธที่น่ากลัวที่สุดบนโลกนี้ อีกทั้งเจ้านั้น จะต้องแบกรับพวกความเจ็บปวดพวกนี้เอาไว้ด้วยนะ”

“จาปา ข้าจะถามเจ้า ว่าเจ้านั้นจะยินยอมไหม！”

ฉีกงเอ่ยตะโกนเสียงดัง และจ้องมองไปที่จาปา

หากพบว่า จาปานั้นลังเล เขานั้นจะรีบสั่งให้พวกนั้นไปจัดการฆ่าจาปาในทันที！

“ตุ๊บตุ๊บตุ๊ย！”

จาปานั้นก้มหน้าลง เขานั้นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น อยากที่จะล้างแค้น ไม่ว่ายังไง ก็อยากที่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป！

ไม่กลัวหากว่าที่จะต้องมีชีวิตอยู่เหมือนหมา หรือว่าต่ำกว่าพวกสัตว์หนอนพวกเขา เขานั้นก็อยากที่จะมีชีวิตอยู่！

หม่าหงเทา！

จินถัง！

ฉินเทียน ！

อีกทั้งยังมีหญิงสาวที่มีนามว่า ไป๋หลิง อะไรนั่นอีก！

พวกมันทุกคนจะต้องตายไปส่ะ！

“ดีมาก”ฉีกงนั้นพยักหน้าด้วยความพอใจก่อนที่จะเอ่ย “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้านั้นก็จะกลายเป็นคนของพวกเราตระกูลฉีแล้วล่ะ ”

“เพียงแค่ตระกูลฉีนั้นไม่ล่มสลาย ก็ยังจะคงมีสถานที่ให้เจ้านั้นได้หลบซ่อนตัวเอาไว้”

“จำเอาไว้ถึงแรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ของเจ้า เพื่อการล้างแค้น ถึงจะกลายเป็นสิ่งที่สำเร็จที่สุดในชีวิตของเจ้า！”

ส่วนฉีเวยที่อยู่ด้านข้างก็พยักหน้าเช่นกัน ก่อนที่เขานั้นจะพอใจในคำพูดของฉีกง

เขานั้นทราบดี ว่าจะมัดใจคนพวกนี้นั้น อาจารย์ของเขานั้น ไม่เคยทำให้เขานั้นผิดหวังมาเลยแม้แต่น้อย

“ไปกันเถอะ พวกเรานั้นกลับไปที่ฐานได้แล้ว ไปดูว่าจะต้องรับฉินเทียนยังไงดี”

ฉีเวยหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น“ในคราวนี้ จะต้องเอากระดูกของเขานั้นฝังเอาไว้ที่หลิ่งหนานให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ปล่อยให้รอดกลับไป！”

ฉีกงนั้นพยักหน้าด้วยความยินดี ก่อนที่จะชี้มือไปยังเทียนสงและเทียนกัง “พาเขาไปส่ะ แล้วออกเดินทางกัน”

“ใช่แล้ว แล้วไปจัดการฝังภรรยาและลูกๆของจาปาให้ดีล่ะ อย่าให้กระดูกของพวกเขานั้นจะต้องอยู่ในที่ทุรกันดารพวกนั้น ”

จาปานั้นถึงได้วางใจลง เขานั้นรู้ดีว่าชีวิตของตนเองตอนนี้นั้น ได้รับการคุ้มครองเอาไว้แล้ว

ก่อนที่คนพวกนั้นจะนั่งกันไปบนรถ และได้เดินทางไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับฉินเทียน

และสายน้ำลำธารที่สั่นไหว และจะเห็นเพียงแต่หินที่โผล่พ้นขึ้นมาเต็มพื้น

และขบวนรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปไกล ส่วนอีกด้านนั้น ฉินเทียนพวกเขานั้น ก็ได้ไปถึงยังเหิงหลิ่งแล้ว

เหิงหลิ่งนั้นเป็นเมืองเล็กๆ และทั้งสองข้างทั้งนั้น เต็มไปด้วยก้อนหินที่ทำเป็นบ้านหินเอาไว้

และห้องพวกนี้นั้นมีประวัติมาไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยปี กลับกันและด้านบนของก่อนหินนั้นก็ได้ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้ามอสส์สีเขียวสดมากมาย

แม้แต่ก้อนหินบนถนนนั้น ก็สามารถที่จะมองเห็นถึงหญ้ามอสส์ได้

ส่วนบางคนที่ใจกล้านั้น ก็ได้ลงมือ แล้วตบลงไปที่ท้ายรถ

ซูเหวินเฉิงที่ขับรถอยู่ด้านหน้านั้น แทบจะทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “พ่อ คนพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ ทุกครั้งที่พวกเรากลับมา พวกเขานั้นเหมือนกับแมลงวันมาตอมรอบๆเลย ”

“ข้าบอกไปแล้วตั้งกี่ครั้ง ให้พวกเรานั้นซ่อมถนนให้กว้างกว่านี้หน่อย เดินแล้วจะได้สลายใจ ไม่อย่างงั้นจะมาเดินเบียดอะไรกันขนาดนี้กัน”

ซูยู่คุนที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ นั้นได้ทุบไปที่ซูเหวินเฉิงหนึ่งทีแล้วเอ่ย　 “เจ้าเข้าใจอะไรบ้างล่ะ หึ ！”

“ถึงแม้ว่าคนที่นี่นั้นจะยากจน แต่ก็ไม่ได้กลัวตายนะ พวกเรานั้นมีพวกเขาอยู่ด้านหน้า เหมือนช่วยพวกเราป้องกันอันตรายได้นะ หากพวกเรานั้นจะโดนใครเข้ามาบุกรุกใส่เอา”

“แค่หมาตัวเดียวไม่กลัวหรอก กลัวว่าจะเป็นหมาที่มาเป็นฝูงนะสิ”

“ขอยืมใช้แรง เจ้าหรอ เหมือนจะอ่อนหัดไปหน่อยน่ะ”

เมื่อเอ่ยแล้ว ซูยู่คุนนั้นก็ได้เปิดกระจุก ก่อนที่จะเอาพวกช็อกโกแลต คุกกี้และน้ำนั้นยื่นออกไป “เอาไปเถอะ หยิบได้”

เมื่อมองเห็นของกินแล้ว เด็กพวกนั้นก็ได้วิ่งกรูกันเข้ามา และเริ่มที่จะแย่งกันเกิดขึ้น

คนโตนั้นก็ได้เดินกันเข้ามา แล้วเข้ามาเพื่อขอบคุณแก่ซูยู่คุน

ตระกูลซูนั้นเป็นตระกูลที่มีคฤหาสน์ที่หรูหรา เหมือนพระราชวังในสายตาของพวกเขา

จะมีเพียงแต่เจ้าชายเท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติที่จะอยู่ได้ ส่วนคนของตระกูลตระกูลซูนั้น แต่ละคนนั้นก็คือคนของราชวัง　！

ซูยู่คุนรับช็อกโกแลตมาสองลัง ก่อนที่จะตบมือ แล้วมองไปที่ซูเหวินเฉิงแล้วเอ่ย “มองเห็นหรือยัง？เพียงแค่เจ้านั้นทิ้งออกไปนิดเดียว คนพวกนี้นั้นก็จะเอาเจ้าเป็นดังเหมือนพระเจ้าเลยนะ”

“หลังจากนี้ก็เรียนรู้เอาไว้สะบ้าง เรื่องมันเยอะ จะต้องใช้สมองบ้างนะ ไม่ใช่แบบฉินเทียนแบบนั้น ที่เอาแต่รู้แค่กำหมัดและต่อยออกไปแบบนั้น”

ในสายตาของซูยู่คุน ฉินเทียนนั้นก็เหมือนกับทำเรื่องอะไรแล้วไม่ใช้สมองตลอด

ตระกูลซูนั้นยังไม่ถึงกับล้าหลัง เพียงแค่โชคไม่ดีเท่านั้นเฉยๆ แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉินเทียน

เกรงว่าถึงแม้พวกเขานั้นจะเกษียณอายุไปจนไปอยู่ที่เหิงหลิ่งยังไงสะไม่ช้าก็เร็วพวกเขานั้นจะกลับมาอีกครั้ง

ซูยู่คุนนั้นไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมพ่อของตนเองยังไง ก่อนที่เขานั้นจะไม่ได้เอ่ยอะไร ก่อนที่จะขับรถออกไปแบบหน้าดำคนเดียว

ฉินเทียนที่ขับตามหลังของเขา ส่วน ไป๋หลิงนั้นก็มองไปในสิ่งที่ซูยู่คุนนั้นเพิ่งเอาช็อกโกแลตให้ไปเมื่อสักครู่อย่างประหลาดใจ “เจ้าทำไม ทันใดนั้นถึงได้ทิ้งของออกไปด้านนอกล่ะ？”

“ฉันจะมองยังไง ก็ไม่รู้สึกว่าพวกเขานั้นจะมีจิตใจที่ห่วงใยคนหรอกนะ”