บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1008

หม่าหงเทานั้นได้เอ่ยอธิบาย “เขานั้นไม่ได้แสดงออกถึงความห่วงใย แต่ว่าพวกเขานั้นกำลังแสดงถึงความร่ำรวยของตนเองต่างหาก”

“การจราจรที่นี่ถูกปิดกัน รวมถึงการศึกษาและการแพทย์นั้นต่างก็ตามไม่ทัน และสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย เลยทำให้ที่นี่นั้นยิ่งจนเข้าไปกันใหญ่”

“คนหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ต่างก็ออกไปทำงานใช้แรงงานกันหมด และเหลือเด็กเอาไว้ให้คนแก่นั้นดูแล”

“แต่ว่าคนแก่ชรานั้นเป็นเพราะว่าไม่ได้มีรายได้ เลยทำได้แค่ไม่ให้เด็กพวกนี้นั้นหิวก็พอแล้ว จะไปมีเงินซื้อช็อกโกแลตได้ยังไงกันล่ะ”

“และเมื่อสักครู่ที่ซูยู่คุนนั้นได้โยนช็อกโกแลตออกไป พวกสภาพถึงนั้นสวยงาม และพวกช็อกโกแลตพวกนี้ต่างก็เป็นของที่เด็กพวกนั้นยากที่จะพบเจอได้”

“ในตอนที่พวกเด็กนั้นกำลังแย่งชิงกัน และภายในใจของเด็กน้อย เพราะเหตุนี้เลยทำให้เกิดแต่เมล็ดพันธุ์ที่ต่ำ เลยทำให้ตระกูลซูนั้นเหมือนกับเทพ ส่วนสิ่งที่ซูยู่คุนนั้นอยากได้ ก็ผลลัพธ์ที่เป็นเช่นนี้”

เมื่อฟังหม่าหงเทาอธิบายแล้วไป๋หลิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเย็นชา “ซูยู่คุนนี่มีไหวพริบเอาสะจริงๆเลยนะ หลายกล่องพวกนี้นั้นมันไม่ได้แพงอะไรเลย แต่ก็สามารถที่จะเหยียบเด็กพวกนี้จนมาอยู่ใต้เท้าได้”

“ไม่ได้ ฉันทนมองไม่ได้แล้ว พี่เทียน บนรถของพวกเรานั้นยังมีขนมไหม？”

ฉินเทียนนั้นเดาออกว่า ไป๋หลิงนั้นคิดอยากที่จะทำอะไร เลยเอ่ยยิ้มเบาๆ “ที่ด้านหลังรถนั้น เต็มไปด้วยของกินนะ”

“อีกทั้งตอนที่พวกเรานั้นออกมา โดนแม่สามีใส่มานะ เจ้าไปดูสิว่ามีของที่เด็กๆสามารถที่จะกินได้ไหม เอาออกมาให้พวกเขาให้หมดเถอะ”

เมื่อเอ่ยแล้ว ฉินเทียนนั้นก็ค่อยๆชะลอหยุดรถ

ไป๋หลิงนั้นลงรถ ก่อนที่จะเปิดฝากระโปรงท้ายรถ แล้วเอ่ยคำที่ตกใจออกมา “โอโห มีแต่ของกิน！”

การลาดตระเวนไปทั่วนั้น ที่ด้านหลังท้ายรถนั้น ได้โดนยัดใส่ของกินมาเต็มไปหมด

ต่างก็เต็มไปด้วย ขนมเค้ก ขนมปัง ขาไก่หมักซอส และเนื้อซองเล็กๆเต็มไปหมด

ไป๋หลิงนั้นค่อยๆหยิบออกมา ก่อนที่จะเอาออกมาวางบนพื้นจนกลายเป็นกองภูเขาเล็กๆ

และเดิมที่เด็กน้อยที่ได้วิ่งตามซูยู่คุนนั้น ที่ได้วิ่งเก็บช็อกโกแลตตามถนนนั้น ในตอนนี้ก็ได้เปลี่ยนเข้ามาล้อมไป๋หลิงเอาไว้

เพียงแค่ว่าพวกเขานั้นไม่เคยเจอไป๋หลิงมาก่อน และไม่เคยเจอขนมที่มากมายขนาดนี้มาก่อน ต่างก็รีบวิ่งเข้าไปดูกัน

ไป๋หลิงโบกมือเรียกพวกเขามา “มาสิ เข้ามากันเถอะ พวกนี้เป็นของที่ฉันให้พวกเธอเอาไปกินนะ”

เธอนั้นมีรูปร่างที่สวยงาม อีกทั้งคำพูดที่น่าฟัง ไม่นานมากนักก็สามารถที่จะสร้างความสัมพันธ์กับเด็กๆได้

“นี่ มีหมดเลย ไม่ต้องรีบร้อนนะ เข้ามาทีละคนเถอะ ”

ไป๋หลิงนั้นได้เอาขนมใส่ในมือของเด็กๆ ในขณะเดียวกันก็ได้เอ่ยว่า “หลังจากนี้ไปอย่าไปแย่งเก็บขนมบนพื้นกินกันอีกนะ จำกันได้ไหม？”

ฉินเทียนและหม่าหงเทาที่นั่งอยู่บนรถ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

ไป๋หลิงนั้นเธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ อยากที่จะไปเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมสถานการณ์ของที่นี่ และไปง่ายเหมือนให้ขนมได้ยังไงกันล่ะ

แต่ว่าพวกเขานั้นก็ไม่ได้เอ่ยทำลายแต่อย่างใด แต่ก็นั่งในรถกันอยู่เงียบๆ เพื่อที่จะไม่ได้ลงไปแล้วไปรบกวนจนทำให้เด็กๆนั้นตกใจ

ไป๋หลิงนั้นที่กำลังแบ่งขนมนั้น ทันใดนั้น ก็ได้มีเงาสีขาวโผล่ขึ้น และร่างกายที่เล็กๆนั้นได้วิ่งมาอยู่ที่ด้านหลังของเธอ

เสื้อขาวแขนยาวนั้น ก่อนที่จะได้เข้ามาหยิบกล่องขาไก่ ก่อนที่จะยกแล้ววิ่งหนี

ไป๋หลิงหันหลังไปมอง พบว่าทันใดนั้นของนั้นได้โดนลิงสีขาวนั้นแย่งเอาไป เธอยั้งทั้งโกรธและขำ

“น่ารังเกียจจริงๆ กล้าที่จะมาแย่งของของฉัน เจ้าทอง ไปจับมาให้ฉันที！”

ไป๋หลิงเมื่อสิ้นเสียงลงแล้ว ก่อนที่จินถังนั้นจะเปิดประตูออก ก่อนที่จะปล่อยเจ้าเจ้าทองออกมา

“ตาม！ไปเอาของที่โดนขโมยกลับมาให้ที！”ไป๋หลิงเอ่ยเสียงดังออกมา

เจ้าทองพยักหน้า ก่อนที่จะกระโดดออกไป แล้วรีบพุ่งไปตามของกลับมาจากลิงสีขาวตัวนั้น

ลิงนั้นเดิมทีก็คล่องแคล่วอยู่แล้ว อีกทั้งบวกกับ เจ้าทองนั้นที่ได้รับการฝึกฝนมานั้น แค่กะพริบตานั้นก็ห่างจากลิงขาวไม่ไกลแล้ว

เมื่อเห็นว่าเจ้าเจ้าทอง นั้นเข้าใกล้แล้ว ลิงขาวนั้นก็ใช้ปากคาบไว้แน่น ก่อนที่จะกระโดดหนีลง

มันวิ่งไวมาก ส่วนเจ้าเจ้าทองนั้นก็ไม่ยอมแล้ว และกระโดดปีนต้นไม้ขึ้นไป！

ไป๋หลิงนั้นที่ได้แจกขนมต่อไป แล้วร้องตามๆไป “เจ้าทองรีบตามไปนะ ไปเอาของพวกเรากลับคืนมา ！”

ลิงทั้งสองตัวนั้นวิ่งไปมา กระโดดไปไกลขึ้นเรื่องๆ ก่อนที่จะหันไปแล้วมองไม่เห็นแม้แต่วี่แวว