บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1010

ไป๋หลิงนั้นที่ไม่ได้กลัวอะไร ที่กลัวที่สุดนั้นก็จะเป็นสัตว์เลื้อยพวกนี้

เธอนั้นรีบหดตัวทันที ก่อนที่จะปิดตาแล้วเอ่ยร้องตะโกนเสียงดัง “จินถังช่วยด้วย！”

จินถังนั้นก็รู้ถึงจุดอ่อนของเธอ ก่อนที่จะรีบบินขึ้นไป แต่ตอนนี้ก็สายไปแล้ว

และงูสีเขียวมรกตพวกนั้น ตอนนี้ที่เหมือนกันบินได้ ได้บินไปยังตาข่ายของไป๋หลิง

งูตัวนั้นได้เปิดปากกว้าง และสามารถมองเห็นฟันของมันได้อย่างชัดเจน

วินาทีต่อมา ก็ได้งับกัดไปที่ใบหน้าของไป๋หลิง！

ในช่วงเวลาอันตรายนี้เอง ได้มีเสียงของอาวุธที่แหลมคมนั้นลอยทะลุอากาศมา

และพุ่งเจ้าไปที่ตาข่าย ก่อนที่จะพุ่งไปโดนที่ตัวของงูเขียวมรกตน้อยตัวนั้น！

“ตุ๊บ！”

งูเขียวน้อยมรกตนั้นเอง ได้ตกลงมาจากตาข่าย และหางที่โดนตัดจนขาด ก่อนที่จะตกลงบนพื้น

เพียงแค่มันช้ากว่านี้อีกนิดหนึ่ง นั้นคงจะไม่ใช่เพียงแค่หางหลุดง่ายๆอย่างแน่นอน

หรืออาจจะโดนตัดเป็นสองท่อน！

สำหรับการตัดหางของงูนั้น ไม่ใช่เพียงแต่ใช้อาวุธที่หายาก แต่นั่นเป็นแค่ใบไม้ธรรมดาเท่านั้น

ตอนนี้ที่ได้เต็มไปด้วยเลือดของงูนั้นเอง ที่ได้หยดปลิวเต็มใบไม้ไปหมด

งูน้อยที่ถูกตัดหางออกไป ในตอนนี้นั้นได้ลงไปนอนขดดิ้นเจ็บปวดอยู่ด้านล่าง

ก่อนที่หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้านั้นโกรธร้องเอ่ยออกมา ก่อนที่งูนั้นจะเข้าไปในแขนเสื้อของตนเอง แล้วจ้องมองไปที่ในป่าลึก“ใครกันที่กล้ามาทำร้ายเจ้าเขียวของข้า？อยากรนหาที่ตายหรือไงกัน！”

กิ่งไม้ในป่าตอนนี้ได้สั่นไหว และใบไม้นั้นก็ได้ตกหล่นลงมา

ไม่รอให้ใบไม้นั้นตกถึงพื้น ก่อนที่จะมีร่างกายที่สูงนั้น ได้ลอยลงมาจากด้านบน แล้วลงพื้นอย่างแน่นิ่ง

คนที่มานั้นไม่ใช่คนอื่น แต่คือคนที่มากับจินถัง นั้นก็คือฉินเทียนที่มาคอยดูสถานการณ์！

เขานั้นตอนก่อนมานั้นได้เอ่ยกับจินถังไว้ก่อนแล้วว่า แตกแยกกันเดินมาสองทาง

จินถังนั้นรับหน้าที่เรียกศัตรูออกมา ส่วนฉินเทียนนั้นจะทำหน้าที่คอยปกป้องอย่างลับๆ

ทั้งสองคนนั้นเมื่อเข้ามาในป่านั้น ต่างก็ได้ทำตามหน้าที่ที่บอกกันไว้

ในตอนที่จินถังนั้นพบกับชะนีขาวนั้นเขานั้นไม่ได้ฆ่าเลย เพราะว่าฉินเทียนนั้นมองเห็นถึงเบาะแสแล้ว

ดังนั้นในตอนชะนีขาวนั้นกำลังบีบคอของจินถังนั้น เขานั้นเลยไม่ได้ลงมือเลย

แต่มองเห็นที่จินถังนั้นยอมแพ้นั้น ที่แท้นั้นก็เพื่อที่จะ อโหสิยอมให้เท่านั้น

แต่เขานั้นที่อดทนดูนั้น เมื่อเห็นจินถังเป็นเช่นนี้ เลยรอให้เจ้าของของชะนีขาวนั้นปรากฏ

คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้าของของชะนีขาวนั้น จะเป็นหญิงสาวที่ใส่ผ้าคลุมหน้าคนนี้

เมื่อมองดูลักษณะแล้ว น่าจะยังเป็นสาวอยู่

มองดูแล้วเหมือนจะลงมือหนักเหมือนกัน แค่สองประโยคที่ไม่เข้ากัน ก็ปล่อยให้งูเขียวหางไหม้นั้นออกมาทำร้าย！

ฉินเทียนนั้นเลยได้หยิบใบไม้มา ก่อนที่จะจัดการทำไปตัดงูตัวนั้น

เขานั้นไม่อยากให้เกิดความขัดแย้ง ดังนั้นจึงตัดแค่หางของงู

ไม่อย่างงั้น เจ้างูในตอนนี้นั้น ไม่ได้ถูกหญิงสาวนั้นเอาไว้ในแขนผ้าแล้ว แต่ว่ากลับกลายเป็นงูครึ่งตัวแล้ว

เมื่อมองเห็นฉินเทียนที่ลงมาที่พื้น หญิงสาวผ้าคลุมหน้าคนนั้นได้เอ่ยจ้องมา “เจ้าเป็นใครกัน？ทำไมจะต้องมาทำร้ายงูน้อยของฉันด้วย？”

“พี่เทียน！”

จินถังนั้นที่ได้โดนฉินเทียนใช้สายตา ไม่อยากให้เขานั้นเข้ามาทำให้มันวุ่นวาย

ฉินเทียนนั้นที่มีความคิดไม่เหมือนกันนั้น จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าพยักหน้า

“งั้นก็ได้ ที่แท้พวกเจ้านั้นก็พวกเดียวกันนี่เอง！”

“ดังนั้นพวกเจ้าคิดว่าคนพวกเจ้าเยอะ ข้าก็เกรงกลัวพวกเจ้าแล้วงั้นหรอ！”

หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้านั้นเอ่ยตะโกนร้องออกมา ก่อนที่แขนขวานั้นจะชี้ไปที่ฉินเทียน

และควันสีจางๆนั้นที่ได้ออกมาจากปลายนิ้วของเธอเองนั้น ได้พุ่งไปหาฉินเทียน

ภายในอากาศนั้น ได้มีกลิ่นแปลกๆเกิดขึ้น ที่กลิ่นดอกไม้ และกลิ่นของผมไม้

ฉินเทียนนั้นที่ไม่แน่ใจว่ากลุ่มควันนั้นคืออะไร เลยได้ถอยหลังออกมาก่อน และพยายามหลบกลุ่มควัน

เขานั้นได้กระโดดออกจากป่า แล้วมุ่งหน้าเพื่อที่จะหลบจาก ควันสีเขียว เร็วๆนั้นเขานั้นก็เหนื่อยจบหายใจหอบมาก

ถึงอย่างงั้น จินถังนั้นจึงทำได้แค่ยอมจำนนต่อหญิงสาวแล้วเอ่ย “หญิงสาวคนนี้นั้น เมื่อก่อนพวกเรานั้นไม่ได้มีความแค้นกัน เรื่องกันล้างแค้นในวันนี้ หยุดลงจะได้ไหมล่ะ？”

“เมื่อสักครู่ศิษย์น้องเอ่ยแล้วหากทำให้พอใจนั้น พวกเราจินถังจะรับโทษแทนเธอ”

“ยังไงสะก็ขอให้คุณนั้นรับคำร้องนี้ แล้วพวกเราแยกกันไป แยกทางกันเดิน จะดีไหมล่ะ？”

“หึ！”หญิงสาวผ้าคลุมหน้านั้นเอ่ยออกมา “ทำผิดกลับข้า？ยัยเจ้าบ้านั้น กล้าเรียกข้าว่าเจ้าปีศาจ อีกทั้งยังด่าว่าข้าเจ้าปีศาจอีกด้วย”

“วันนี้ข้าจะทำให้เธอได้เห็นถึง ฝีมือของเจ้าปีศาจคนนี้เอง！”

ไป๋หลิงที่ได้ถูกแขวนไว้บนอากาศนั้นเอ่ย“เดิมทีคุณมันก็คือเจ้าปีศาจ อีกทั้งยังจะส่งชะนีขาวมาขโมยของอีก อีกทั้งยังมาคอยบ่นอย่างไม่มีเหตุผลลับหลังอีก เห็นว่าสู้ฉันไม่ได้ เลยหลอกฉันมาติดกับดักล่ะสิ”

“เจ้าปีศาจ！เจ้าปีศาจ！เจ้าปีศาจ！หากวันนี้คุณจะแข็งแกร่ง ฉันก็จะเรียกคุณว่าเจ้าปีศาจ！”

จินถังนั้นได้หยิบก้อนหินขนาดเล็กๆสองก้อนขึ้นมา ก่อนที่จะโยนไปหาไป๋หลิงแล้วเอ่ย“ ยัยน้องของฉัน เอ่ยให้น้อยลงสักหน่อยไม่ได้หรือไง？”

“หากเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าจะต้องโดนงูนับหมื่นตัวหลอกหลอนแน่ๆ！”

“แค่งูเล็กๆไม่กี่ตัว ไม่ต้องกลัวไปหลอก ตัดพวกมันสะ เหมือนที่พี่ฉินเทียนทำตอนสาดเหล้า！มองดูสิว่าเธอจะเอ่ยแบบนี้อีกไหม！”

ไป๋หลิงนั้นเอ่ยใส่ไฟต่อ และเกรงว่าทั้งสองนั้นจะทนกันไม่ไหว。

ฉินเทียนนั้นยากที่จะเอ่ย ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจ ที่ไม่ยอมส่งไป๋หลิงกลับไปที่สำนักวานรตั้งแต่ตอนแรก

ถึงอย่างนี้ ยังไงก็คงจะไม่โดนกลุ่มงูนั้นฉกขึ้นทันใดหรอก

หญิงตรงหน้าเขานั้นไม่แน่ใจ จนวันนี้เขานั้นได้เข้ามายังหลิ่งหนานพบเจอแต่คนแปลกๆ เหตุการณ์แปลกๆ และไม่อยากจะโทษ ฉินเทียนนั้นไม่อยากที่จะก่อปัญหา

ก่อนที่ฉินเทียนนั้นจะเอ่ยคร่ำครวญแล้วมองไปที่หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้าแล้ว “เรื่องเมื่อก่อน พวกเรานั้นหากมีใครพูดเกินไป ข้าอยู่ที่นี่เพื่อนที่จะมาขอรับโทษและแก้ไข้ให้หญิงสาว”

“ขอให้ท่านยอมรับคำร้อง แล้วพวกเรานั้นจะแยกกัน เพื่อที่จะไม่ได้เกิดความผิดพลาดขึ้นอีก ทั้งการทำร้าย และเพื่อความสงบ”

“มาขอความสงบห่าอะไร！”หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้านั้นเอ่ยออกมาแล้วจ้องมองไปที่ฉินเทียน “เจ้านั้นทำร้ายเจ้าเขียวของข้า อย่าคิดที่จะมาหลบหนีส่ะ ！”

เมื่อเอ่ยแล้ว หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้านั้นได้หันไปสั่งพวกกลุ่มควันพวกนั้น “ไป！”

ก่อนที่กลุ่มควันนั้นจะพุ่งขึ้นมา เหมือนกับว่ามีชีวิต ในที่สุดก็เป็นไปตามหวัง พวกจินถังและฉินเทียนนั้นได้ถูกล้อมรอบเอาไว้