บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1012

ฉินเทียนถือนกหวีดกระดูก ที่กำลังสงสัยว่าได้ใช้กระดูกอะไรในการทำ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวผ้าคลุมหน้านั้นมาแย่ง เขานั้นจึงรีบกำไว้แน่น

และมือของเขานั้นไวมา ส่วนหญิงสาวนั้นก็ช้าไปไม่ทัน

และมือที่ขาวสะอาดที่ยืนมือมานั้น ก็ได้โดนฉินเทียนนั้นจับเอาไว้ ！

เมื่อรับรู้ถึงพลังและฝ่ามือที่หยาบหนาของฉินเทียน หญิงสาวผ้าคลุมหน้านั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่หูของเธอนั้นจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง

มองไปที่ในตาของฉินเทียนแล้ว ก็แอบหวาดหวั่น เหมือนกับกวางที่ได้โดนสัตว์ป่าล่าจับเอาไว้

ฉินเทียนคิดไม่ถึงเลยว่า ตนเองนั้นจะจับมือของเธอเอาไว้

ก่อนที่จะรีบปล่อยแล้วเอ่ย“ขอโทษด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

เขานั้นรีบปล่อยออก ส่วนหญิงสาวผ้าคลุมหน้านั้นเหมือนถูกสาปเอาไว้ ยืนตะลึงอยู่ที่เดิมตรงนั้น

ไป๋หลิงที่ทนไม่ไหว จึงเอ่ยแทรกขึ้นมา “แค่ไม่ระวังไปจับโดนเฉยๆ ก็เป็นแบบนี้เลยหรอ？”

เมื่อเอ่ยแล้ว เธอนั้นก็มองไปที่มือสีขาวสะอาดอวบสวยของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกแอบเสียใจ

ตั้งแต่ที่เธอนั้นได้ลงมาจากเขา เหมือนจะไม่ได้โดนพี่เทียนจับเอาบ้างเลย！

ไม่ได้ เธอไป๋หลิงอยากได้อะไรก็ต้องได้หมด！

พูดไปไป๋หลิงเดินไปยังฉินเทียน ก่อนที่จะเอามือยื่นให้ฉินเทียนแล้วเอ่ย “พี่เทียน！”

“……”

ฉินเทียนนั้นมองไปที่ไป๋หลิงอย่างประหลาดใจ และไม่เข้าใจในความหมายของเธอ

“จับมือสิ！”

ไป๋หลิงนั้นเอ่ยอย่างทนไม่ไหว ก่อนที่จะจับมือของฉินเทียน และออกแรง “พวกเรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่เคยจับมือพี่เลยนะ！”

ฉินเทียนนั้นงุนงง ดังนั้นเรื่องจับมือนั้น มันมีความหมายที่สำคัญยังไงกัน？

ส่วนอีกด้านนั้น หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้านั้นก็ได้เก็บมือของเธอไป

เธอนั้นมองไปที่ฉินเทียนแล้วเอ่ย “จำชื่อของฉันเอาไว้ ฉันชื่อว่าเถิงจู้ รอให้ฉันหาปู่ของฉันเจอก่อน แล้วฉันจะมาหาคุณ”

ฉินเทียนมองไปด้วยสมองที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ว่านามสกุลของผู้หญิงนี้ หายากจริงๆ

เพียงแค่ เธอหาคุณปู่ แล้วทำไมจะต้องกลับมาหาเขาอีกด้วย？

หรือว่า อยากที่จะมาล้างแค้นเขาที่ได้ไปตัดหางงูน้อยงูเขียวหางไหม้ ไป？

การล้างแค้นของผู้หญิงนั้น มันยากที่จะเข้าใจจริงๆ

เขานั้นก็ไม่อยากที่จะถามถึงรายละเอียด ก่อนที่จะปล่อยไป เพราะการเจอกับรอบหน้านั้น ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรสะอีก

เถิงจู้เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่ได้เอ่ยรับ ก่อนที่เธอนั้นจะเชิดหน้าขึ้น ก่อนที่จะกวักมือแล้วเรียกชะนีขาว “พี่เหยา พวกเราไปกันเถอะ！”

ชะนีขาวนั้นพยักหน้า ก่อนที่จะยื่นมือไปจับเถิงจู้ แล้วได้กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่ใหญ่กิ่งหนึ่ง

หลังจากนั้นก็ได้กระโดดเข้าไปในป่า ก่อนที่จะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“โชคดีที่เธอนั้นจากไปไว ไม่อย่างงั้น ฉันจะให้เธอเจอดีแน่ๆ！”

ไป๋หลิงทำหน้าทะเล้นมองไปที่เถิงจู้ที่หายไป ก่อนที่จะเอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ

จินถังนั้นส่ายหัว ว่าหญิงสาวน้อยคนนี้อะไรก็ดีไปหมด ยกเว้นเรื่องเสียเปรียบนี้ ไม่ค่อยจะยอมกันเท่าไหร่

“ไปกันเถอะ พวกเรารีบเดินทางกันต่อเถอะ”

ฉินเทียนเอ่ยแล้ว ก่อนที่จะออกจากป่าไปก่อน

จินถังที่เพิ่งจะนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้แล้วเอ่ย “หลิงเอ๋อร์ เจ้าทองล่ะ ？”

ในตอนที่ชะนีขาวนั้นแย่งขนมไปหนึ่งกล่องไป๋หลิงนั้นโกรธมาก ก่อนที่จะรีบให้เจ้าทองนั้นรีบตามชะนีขาวตัวนั้นไป

หนึ่งชะนีและหนึ่งลิงเร็วๆนั้นก็ไม่เห็นเงาแล้ว ส่วนไป๋หลิงนั้นก็ไม่ได้เจอเจ้าทอง เลยได้ตามเข้ามาในป่า

รอให้พวกเขานั้นมาอีกที ก็ตอนที่ไป๋หลิงนั้นโดนตาข่ายช้อนลอนไว้ แต่ว่าลืมเรื่องของเจ้าทองไปสะหมด

ไป๋หลิงตอนนี้นัยน์ตาของเธอนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วเอ่ย “เจ้าทอง อาจจะโดนคนอื่นจับตัวไปแล้วก็ได้”

“เป็นไปไม่ได้หรอก！”จนถังนั้นส่ายหัว ก่อนที่จะเอ่ย “เจ้าทองนั้นเก่งจะตาย จะไปโดนคนอื่นจับได้ยังไงกัน？”

ไป๋หลิงก่อนที่เธอนั้นจะชี้ไปตามทาง ทางด้านซ้ายของป่าแล้วเอ่ย “เมื่อก่อนฉันนามตามกลิ่นของเจ้าทองมา จนมาที่ป่าทึบแถบนี้”

“รอจนมาถึงด้านนั้น แต่ว่ากลับไม่พบร่องรอยของเจ้าทอง”

“ตอนแรกฉันกลัวว่ามันจะไปกัดกับชะนีขาวแล้ว เกรงว่าตนเองจะเสียเปรียบ เลยได้มาหาที่นี่”