บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1045

“ฉีอวี่？！”

ฉีเฟยที่เหงื่อออกมากจากการทำงาน ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ตกลงมาจากเบื้องบน คือน้องชายของเขาเอง！

เขาตื่นตระหนกทันทีและรีบปีนเข้าไป

เขายกฉีอวี่ขึ้นจากพื้นไว้ในอ้อมแขนของเขา “ฉีอวี่? เกิดอะไรขึ้นกับนาย？！

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ฉีอวี่ เต็มไปด้วยเลือดแล้ว

มือและเท้าของเขาเย็นเฉียบ และมีเพียงชีพจรที่แผ่วเบาเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ในอกของเขา

“ฉีอวี่ อย่ายอมแพ้ อดทนไว้！”

“ ฉันจะช่วยนายกลับมาแน่นอน ! ฉันจะไปหานายน้อยและเจ้าบ้านเดี๋ยวนี้！”

“รอฉัน ฉันจะกลับมาทันที！”

ฉีเฟยไม่มีเหตุผลอะไรแล้ว และต้องการรีบออกไปหาคนมาช่วย

แต่ว่า ขณะที่เขาก้าวไปครึ่งก้าว ฉีอวี่ก็คว้าชายเสื้อของเขาไว้

แม้จะสัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่ฉีเฟยก็ยังรู้สึกได้

เขารีบหยุดทันที ก้มลงกอดฉีอวี่ “ใช่ ฉันทิ้งคุณไว้ที่นี่ไม่ได้ ที่นี่มีสุนัขป่า พวกมันกินซากศพ และพวกมันจะกินคุณด้วย”

“พี่จะพานายไป พี่จะพาไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าบ้าน ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ พี่จะไม่มีวันให้นายตาย！”

แม้ว่าฉีเฟยจะเหลือแขนเพียงข้างเดียว แต่เขาก็ยังกัดฟันและอุ้มฉีอวี่ขึ้นมา

แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว สองพี่น้องก็เซล้มลงกับพื้น เพราะกำลังแขนไม่พอ

คราวนี้ ฉีอวี่ล้มลงและกระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง

แต่เพราะเหตุนี้ เขาจึงลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนแอ

“ฉีอวี่ อดทนไว้ พี่ทำได้ พี่สามารถพานายออกจากที่นี่ได้”

“นายต้องรอด ! เมื่อเจอฆาตกรเมื่อไหร่ ต้องฉีกเป็นชิ้น ๆ！”

ฉีเฟยด้วยความตื่นตระหนก ทุกเสียงล้วนกระวนกระวายอย่างยิ่ง

และฉีอวี่นอนอย่างอ่อนแรง ในอ้อมแขนของเขา โดยมีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากไม่หยุด

เขาถูกฉีเหวยแทงเข้าที่หัวใจและตกลงมาจากที่สูงเช่นนี้ เขาน่าจะเสียชีวิตแล้ว

“พี่……หนี……หนีไปจากที่นี่……”

ฉีอวี่พูดอย่างยากลำบาก ชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อด้านขวาของเขา “ช่วยด้วย……ช่วยฉัน……ให้……ให้……”

หลังจากดิ้นรนเพื่อบีบคำพูดเหล่านี้ ฉีอวี่ก็หมดแรงเฮือกสุดท้าย

มือขวาที่เปื้อนเลือด หล่นลง

“ฉีอวี่！”

ฉีเฟยตะโกนเสียงดัง “ไม่ ! นายต้องรอดเพื่อฉัน นายต้องรอด！”

แต่ไม่ว่าเขาจะเรียกอย่างไร ฉีอวี่ก็จะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกแล้ว

ฟ้าแลบวาบผ่านและประกายไฟรุนแรงแยกท้องฟ้า

“เปรี้ยง______”

เม็ดฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่ว ตกลงมากระทบศีรษะและใบหน้าของเขา

เพียงชั่วพริบตา ฉีเฟยก็เปียกโชกกลายเป็นซุปไก่

ด้วยแขนที่เหลือของเขา เขากอดฉีอวี่ที่เสียชีวิตแล้ว เดินไปข้างหน้าอย่างบูดบึ้ง

ในวันที่ฝนตกถนนลื่น ฉีเฟยล้มลงกับพื้นอย่างแรงหลายครั้ง

แต่เขายังคงไม่ยอมแพ้ และต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง ในการกลับไปที่ลานตระกูลฉีจากภูเขาด้านหลัง

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึก และมีฝนตกลงมา ตระกูลฉีทั้งหมดจึงเงียบมาก

ฉีเฟยลากไปจนสุด อุ้มฉีอวี่ไปที่ประตูห้องของฉีเซิ่ง และกระแทกประตูอย่างแรง “ ท่านเจ้าบ้าน ได้โปรดช่วยน้องชายของฉันด้วย ได้โปรดช่วยเขาด้วย！”

ฉีเซิ่งถูกปลุกให้ตื่นขึ้น เปิดประตูก็เห็นฉีเฟยในสภาพที่น่าเวทนา ตกใจคิดว่าฉินเทียนบุกเข้าไปในบ้านแล้ว

เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก “ฉินเทียนพาคนบุกเข้ามาเหรอ ? เร็วเข้า รีบปลุกทุกคน！”

หลังจากที่ฉีเฟยจากไป ฉีเซิ่งก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่ฉีเวยอยู่ และร่องรอยของความไม่พอใจก็ฉายชัดในดวงตาของเขา “ไอ้สาระเลว แกทำร้ายคนของแกเอง ! ฉันจะจัดการเรื่องนี้กับเขาในวันพรุ่งนี้！”

ฝนยังคงตกหนักและ ฉีเฟยทนฝนตกหนัก เพื่อฝังฉีอวี่ให้ดี

เมื่อฝังมัน เขาหยิบกระเป๋าของฉีอวี่และหยิบชิ้นส่วนที่ยาวเท่านิ้วออกมา

สิ่งนั้นดูไปแล้วเหมือนกิ๊บติดผม และนกหวีดกระดูก

ฉีเฟยศึกษามันมาเป็นเวลานาน แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยัดของเข้าอกอย่างเคร่งขรึม ลดศีรษะลงและหยิบดินหนึ่งกำมือลงไปในหลุม “ฉีอวี่นายพยายามอย่างดีที่สุดก่อนที่จะตาย แต่นายอธิบายคำพูดของนายไม่ชัดเจน”

“ฉันไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร และฉันก็ไม่รู้ว่านายต้องการให้ฉันเอามันไปให้ใคร ดังนั้นฉันจึงใส่มันไว้บนร่างกายของฉันชั่วคราวเท่านั้น”

“นายมีวิญญาณอยู่ในสวรรค์ ดังนั้นโปรดนำทางคนผู้นั้นให้มาหาฉัน และนำสิ่งที่คล้ายขลุ่ยกระดูกนี้กลับไปด้วย”

“สำหรับฆาตกรที่ฆ่านาย ฉันเดาได้ว่าต้องเป็นฉินเทียนผู้ร้ายคนนั้นแน่นอน”

“ไม่ต้องกังวล แม้ว่าฉันจะเสี่ยงชีวิต แต่ฉันจะตัดหัวของฉินเทียน แล้วนำมาต่อหน้าหลุมฝังศพของนาย！”

ฉีเฟยสาบานว่าจะปกป้องหลุมฝังศพของฉีอวี่แม้ว่าฝนจะตกก็ตาม

เขาที่ตกอยู่ในความเกลียดชังอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าหลังจากที่ฉินเทียนออกจากตระกูลฉีก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย เขาจะเป็นคนฆ่าฉีอวี่ได้อย่างไร ?

ก่อนที่พายุฝนจะเริ่มขึ้น เมื่อแสงจันทร์ยังสว่างอยู่เล็กน้อยฉินเทียนก็ออกจากตระกูลฉีแล้ว

เขาเหยียบชายคาไปจนสุด แล้วรีบกลับไปที่บ้านของซู

ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงใบไผ่เศร้า ๆ

คล้ายเสียงร้องไห้ ทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

ฉินเทียนมองดูจากข้างบน และในไม่ช้าก็ค้นพบที่มาของเสียงนั้น

ใต้ป่าไผ่ห่างจากเขายี่สิบเมตร มีหญิงสาวนอนอยู่ในอ้อมแขนของชะนีขาว เป่าใบไผ่ทั้งที่หลับตา

ดูจากสีหน้าของเธอ เหมือนกำลังคิดถึงใครสักคน

ฉินเทียนมองดูอย่างใกล้ชิด และพบว่าผู้หญิงคนนั้นคือเถิงจู้ที่เคยต่อสู้กับไป๋หลิงมาก่อน