บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1046

นามสกุลเถิงนี้หาเจอได้ยาก

เด็กผู้หญิงที่เด็กขนาดนี้แถมยังพาชะนีขาวตัวใหญ่ขนาดนี้ไปด้วย คิดว่าเบื้องหลังคงจะมีเรื่องราวที่คนยังไม่รู้แน่นอน

ฉินเทียนคร้านที่จะสร้างเรื่องขัดแย้งจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็น แล้วรีบกลับไปที่บ้านตระกูลซู

ตอนที่เขาออกมา ไม่มีใครในตระกูลซูรู้

พอตอนที่เขากลับไปก็ยังคงไม่มีใครรู้

ฉินเทียนผลักประตูเข้าไปในลานบ้านเบาๆราวกับใบไม้ใบหนึ่งที่ร่วงลงสู่พื้นอย่างไร้เสียง

ขณะที่ผ่านห้องของหม่าหงเทาและชุยหมิง เสียงกรนก็ดังอย่างต่อเนื่อง เห็นได้ชัดว่าคนข้างในนอนหลับสนิทมาก

ฉินเทียนหัวเราะเงียบๆ ผลักประตูห้องของตนแล้วเดินเข้าไปนั่งขัดสมาธิ

คืนนี้เขาส่งบัญชาพญายมให้กับตระกูลฉี แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลฉีจะยอมจำนนเช่นนี้

แม้ว่าฉีเซิ่งเจ้าบ้านแห่งตระกูลฉีจะสาบานอย่างจริงใจ แต่ฉินเทียนกลับไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

ทั้งสองฝ่ายตกลงกันว่าตอนเที่ยงของวันมะรืน ตระกูลฉีจะส่งคนไปถอนพิษกู่

ฉินเทียนคิดว่าพรุ่งนี้เจ้าบ้านตระกูลฉีที่แสนเจ้าเล่ห์จะส่งคนมาปิดล้อมตระกูลซูอีกครั้งอย่างแน่นอน

คนทรยศแบบนี้ หากไม่จัดการเขาจนไร้เรี่ยวแรงที่จะแว้งกัดก็จะไม่มีวันรักษาสัญญาแน่นอน!

เหมือนกับหมาบ้าตัวหนึ่งที่จะต้องตัดกรงเล็บและฟันอันแหลมคมของมันถึงจะทำให้มันยอมจำนน!

ส่วนฉินเทียนก็ไม่ได้ถืออะไร พอตระกูลฉีมาถึงที่ก็จัดการโจมตีต้อนรับพวกมัน!

ในตอนกลางดึกฝนตกพรำๆลงมาจากฟากฟ้า

ฉินเทียนถึงจะนอนลงพักผ่อน หลับไปท่ามกลางเสียงสายฝน

ในตอนเช้าตรู่ของวันต่อมา หลังจากที่ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่าง ฉินเทียนถูกเสียงร้องไห้ปลุกให้ตื่น

"ฉินเทียน! แกมันเป็นไอ้คนสารเลว พูดกันดิบดีว่าจะมาช่วยนายท่าน ทำไมได้มาสร้างปัญหาอีก!"

คนที่เอ่ยปากด่าก็คือหวางเหมยแม่ของซูเหวินเฉิง

เธอเคาะประตูอย่างแรง กระทืบเท้าอย่างร้อนใจ

ซูยู่คุนยืนอยู่ข้างหวางเหมยแล้วพูดขึ้นว่า "ใช่สิ แกไปทำให้ใครไม่พอใจไม่ทำ? ดันไปทำให้ตระกูลฉีไม่พอใจ? แกรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใคร?"

"อยู่ในเหิงหลิ่ง หากทำให้ตระกูลฉีโกรธเคืองก็เท่ากับรนหาที่ตายเอง!"

"แกอยากจะตายเองไม่ว่า แต่อย่ามาลากตระกูลซูของเราไปด้วย!"

ซูยู่คุนตบต้นขาด้วยความโกรธ หวางเหมยออกแรงตบประตู "รีบเปิดประตูเร็ว! ออกมาขอโทษเจ้าบ้านตระกูลฉีกับฉัน!"

"ยังมีอีก เมื่อวานฉันไม่เห็นไอ้เหวินเฉิงเลย แกเอาเขาไปไว้ที่ไหน?"

ฉินเทียนฟังเสียงโวยวายจนหูแทบจะระเบิด จึงลุกขึ้นเปิดประตู "เช้าขนาดนี้ พวกคุณโวยวายอะไรกัน?"

เมื่อเห็นประตูเปิด หวางเหมยก็ตบหน้าฉินเทียนอย่างไม่คิด "ตัวสวะสร้างปัญหา! แกก่อเรื่องใหญ่ให้กับตระกูลซูของเรา!"

ฉินเทียนยื่นมือซ้ายออกไปสะบัดฝ่ามือหวางเหมยไว้อย่างง่ายดายโดยไม่หลบ

จากนั้นมือขวาก็สะบัดออกไปอย่างรวดเร็วใส่ปากซูยู่คุน!

"ดูแลผู้หญิงของคุณให้ดี! ถ้าเธอกล้าพูดจาไร้มารยาทตบคนไม่เลือกหน้า ผมรับรองว่าจะตบหน้าคุณสองเท่า!"

ฝ่ามือเมื่อกี้ของฉินเทียนดูเหมือนจะไม่ได้ใช้แรงมากนัก แต่กลับทำให้หน้าของซูยู่คุนบวมไปครึ่งหน้า

ซูยู่คุนที่รู้สึกโกรธเป็นทุนเดิม เมื่อถูกตบหน้าอีกในตอนนี้ ทำให้เขากุมหน้าถลึงตามองฉินเทียนด้วยความโกรธ "แก! มีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน?"

"แล้วเธอล่ะ? อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะสามารถทำร้ายคนอื่นได้ตามใจชอบ"

ฉินเทียนมองหวางเหมยอย่างเย็นชา ทำเอาเธอถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ "ดูแลมือตัวเองให้ดี ผมไม่ได้ไม่ตบผู้หญิง แต่กลัวว่าจะคุมแรงไม่ได้ แล้วจะตบจนปากเบี้ยวตาเหล่"

"พูดจาทำอะไรก็สุภาพเสียบ้างจะเป็นผลดีต่อคุณ อย่างน้อยก็อาจมีชีวิตอยู่ได้อีกสองปี"

"เฮอะ!"

หม่าหงเทาเก็บมีดม้ง เหวี่ยงมือขวาอย่างแรง

"ฉับ!"

แรงกระบี่ล่องหนฟันเข้าไปในแนวนอน ต้นสนหนาที่อยู่ห่างออกไปสามเมตรก็ถูกตัดลำต้นขาดล้ม!

"ถ้ากล้าบังอาจไม่เคารพพี่เทียน พูดเรื่องไร้สาระอีกล่ะก็ มีดม้งของฉันคงจะไม่กินมังสวิรัติแน่!"

ชุยหมิงถอนดาบยาวออกตามแล้วแกว่งไปหนึ่งกระบวนท่า

ต้นสนต้นนั้นที่ล้มอยู่บนพื้นถูกตัดเป็นสามท่อน

เมื่อเก็บดาบยาวกลับ ชุยหมิงมองหวางเหมยและซูยู่คุนอย่างเย็นชา "ฉันชุยหมิงจะไม่ก้มหัวให้ความไม่ถูกต้อง ถ้าฉันได้ยินพวกแกใส่ร้ายป้ายสีพี่เทียนอีก จุดจบก็เหมือนต้นไม้ต้นนี้!"

พวกเขาใช้มีดและดาบฟันต้นไม้ใหญ่ล้มอย่างใจเย็น

ในสายตาของคนที่มีวิทยายุทธ์ก็ถือว่าเก่งกาจมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสายตาคนธรรมดาอย่างหวางเหมยและซูยู่คุน

สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วกุมคอตัวเองโดยปริยาย

พวกเขาไม่ได้หนาเท่าต้นไม้ใหญ่ ถ้าเมื่อกี้คมอาวุธเอียงไปสักนิด เกรงว่ากะโหลกศีรษะคงจะถูกตัดหลุด!

เมื่อเห็นว่าทั้งสองหวาดกลัว หม่าหงเทาและชุยหมิงก็ส่งเสียงเฮอะอย่างเย็นชาแล้วหันหน้าตามฉินเทียนไป

ไม่นานในลานเล็กก็เหลือเพียงหวางเหมยพวกสองสามีภรรยา

ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งหวางเหมยถึงจะได้สติคืน แล้วยกมือตีซูยู่คุน "คุณมันไม่ได้เรื่อง บอกแต่แรกแล้วไงว่าไม่ต้องไปเชิญฉินเทียนมา! ตอนนี้เป็นไงล่ะ มีพญายมมา 3 คน!"

"ดูใบหน้าอัปลักษณ์ที่วางอำนาจนั่นสิ! ทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้นะ! ที่แต่งงานเข้าตระกูลซูของพวกคุณ ถูกรังแก แต่ผู้ชายกลับไม่กล้าแม้แต่จะตดด้วยซ้ำ!"

ซูยู่คุนก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน ถลึงตามองหวางเหมยอย่างแรง "พอแล้ว หยุดโวยวายได้แล้ว! เรารีบไปหาเหวินเฉิงเถอะ ไอ้เด็กคนนี้มันไปไหนกันแน่?"