บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1049

ฉินเทียนนวดคิ้วเบาๆ รู้สึกปวดหัวมาก

เขาต้องพูดยังไงถึงจะทำให้ฉีเฟยเชื่อว่าเขาไม่ได้ฆ่าน้องชายของฉีเฟยจริงๆนะ?

แม้กระทั่งน้องชายเขาชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง เขายังไม่เคยเจอเลย!

ครั้งนี้เขาต้องต้องโทษทั้งๆที่ไม่ได้ทำ!

"ฆ่าเขาแล้วยังไง?" หม่าหงเทาวางท่าข่มฉีเฟย "ถ้ายังกล้าเล่นลูกไม้พวกนี้อีก กูจะกุดหัวมึงไปด้วยกัน!"

ฉินเทียนปวดหัวกว่าเดิม เอาเถอะ ครั้งนี้จะแก้ต่างยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อแล้วล่ะ"

ช่างเถอะ ในเมื่อฉีเฟยคิดว่าเขาเป็นคนฆ่า งั้นก็ถือว่าเขาฆ่าละกัน!

ยังไงซะตั้งแต่วินาทีแรกที่เขามาเหิงหลิ่ง เขาก็คิดจะขุดถอนรากถอนโคนตระกูลฉีเนื้อร้ายก้อนนี้อยู่แล้ว!

ฉินเทียนคร้านที่จะอธิบายอีก เขามองฉีเฟยด้วยสายตาเย็นชา "มีความสามารถก็ลงมือ ปากดีไปก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก"

"ดูเหมือนว่าแกจะยอมรับแล้วว่าเป็นฆาตกร ฉันจะกุดหัวแกเซ่นไหว้น้องชายให้ได้!"

ฉีเฟยจ้องมองฉินเทียนอย่างโกรธแค้นแล้วถอยหลังมาอยู่ข้างๆฉีเวย "เจ้าสำนัก ขอให้ท่านอนุญาตให้ผมบูชายัญด้วย!"

ฉีเวยพยักหน้าอย่างเย็นชา "อนุญาต"

"จำไว้ว่าทนอยู่ต่อไป นายยังต้องใช้ชีวิตนี้เพื่อล้างแค้นให้น้องชาย"

ฉีเวยพูดอย่างน่าเกรงขาม ใบหน้าไม่มีความตระหนกแม้แต่นิดเดียว

ถ้าหากไม่รู้คงจะนึกว่าเขากำลังออกหน้าให้ฉีเฟย

แต่ใครจะรู้ว่าคนที่แทงหัวใจฉีอวี่จนบาดเจ็บจนตายก็คือมือของฉีเวยเอง?

เมื่อคืนหลังจากที่ฉีเฟยถูกฉีเซิ่งไล่ให้ไป ในคืนนั้นฉีเซิ่งก็เรียกฉีเวยมาตำหนิ

แม้ว่าปากฉีเวยจะยอมรับผิด แต่ในใจกลับไม่ยอม

ไม่ต้องพูดถึงฉีอวี่ที่ตายไปแค่คนเดียวหรอก ต่อให้คนตระกูลฉีต้องตายอีกสองสามคน แล้วมันเกี่ยวอะไร?

คนที่เหลือเหล่านั้นก็แค่หมาที่ตระกูลฉีของพวกเขาเลี้ยงไว้!

จะให้เป็นตายยังไงก็ได้ สามารถไปตายแทนตระกูลฉีของพวกเขาได้ทุกเมื่อ!

ไม่มีใครรู้ว่าความคิดในตอนนี้ของฉีเวย ทุกคนล้วนส่งสายตามองฉีเฟยที่แขนหายไปหนึ่งข้าง

ห้าผู้อาวุโสพิษที่เหลือ 4 คนของตระกูลฉีอดสงสารไม่ได้ แต่กลับไม่ส่งเสียงใดอย่างเป็นที่รู้กัน

มีเพียง36 ทัพฟ้าที่เฝ้าอยู่ด้านนอก ไม่สิ พูดให้ถูกคือ35 ทัพฟ้า

พอได้ยินฉีเฟยบอกจะบูชายัญก็พากันหน้าซีด

คนนอกไม่เข้าใจถึงความน่ากลัวของการบูชายัญ มีเพียงพวกเขาคนตระกูลฉีเท่านั้นที่รู้ว่ามันเป็นการเรียกฉากนรกแบบไหน!

ฉินเทียนมองฉีเฟยอย่างเย็นชาเพราะอยากจะรู้ว่าการบูชายัญที่เขาพูดคืออะไร

สีหน้าหม่าหงเทากลับเปลี่ยนเล็กน้อย เขาเดินเข้าใกล้ด้านข้างฉินเทียนพูดกระซิบเสียงเบาว่า "พี่เทียน ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันเดินอยู่ที่หลิ่งหนาน เคยได้ยินวิธีการบูชายัญแบบนี้"

"โอ้? เล่าให้ฟังหน่อย" ฉินเทียนมองฉีเฟยพลางตอบรับ

ไม่นานเลือดสีแดงสดก็ไหลย้อนขึ้นไปยังแขนของเขา

ฉีเฟยไม่เพียงไม่ได้ร้องว่าเจ็บ แต่กลับนั่งขัดสมาธิลง ปากพึมพำคาถา

เสียงกระซิบที่แปลกประหลาดและน่าขนลุกประกอบกับแขนขวาที่ชุ่มด้วยเลือดของฉีเฟย ฉากนี้ดูแล้วผิดปกติมาก

ส่วนหม่าหงเทาก็ได้กระซิบบอกสิ่งที่เขารู้ออกมา

"ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาจากคนในท้องถิ่นเล่าว่า การบูชายัญคือการใช้เลือดของตัวเองทำสัญญากับสัตว์ร้ายที่เลี้ยงดูมานาน"

"จากนั้นสัตว์ดุร้ายเหล่านั้นจะทำตามที่ผู้บูชายัญสั่งให้ทำ ไล่ตามฆ่าใครก็ตามที่ผู้บูชายัญต้องการ"

"ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องมายามาก แต่ในความคิดของฉัน ฉันคิดว่าน่าจะมีสายพันธุ์กู่ซ่อนอยู่ในเลือดของผู้บูชายัญเหล่านั้น พอถูกสัตว์ร้ายที่ผ่านมาเลีย ก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดของผู้ทำกู่"

"จากนั้นก็สูญเสียความสามารถในการตัดสินใจขั้นพื้นฐาน นิสัยดุร้าย ฆ่าตามอำเภอใจ"

หม่าหงเทาพูดอย่างมีเหตุมีผล ชุยหมิงที่อยู่ด้านข้างฟังอย่างไม่ชอบใจก็ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา "ฉันก็นึกว่าเป็นอะไรที่น่ากลัว แค่สัตว์ร้ายเท่านั้น เราเจอมันไม่บ่อยเพอเหรอ?"

"อย่าลืมสิ ในสวนสัตว์ร้ายของเราเก็บสะสมไว้เยอะมาก"

จะมาแล้ว!

สิ่งนั้นกำลังจะปรากฏแล้ว!

ฉินเทียนที่รนหาที่ตาย รอถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเถอะ!

ท่ามกลางความยินดีของตระกูลฉี ลูกงูมีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนแรกยังมีเพียงไม่กี่ตัวที่ตกลงมาจากป่าไผ่

ไม่นานก็ค่อยๆกลายเป็นสิบกว่าตัว ยี่สิบสามสิบตัว สุดท้ายมากจนกอดกันเป็นกลุ่มราวกับลูกบอลที่กระทุ้งลงมา

ส่วนพื้นดินที่เดิมปกคลุมด้วยใบไม้แห้งได้กลายเป็นสนามของงู

งูทุกชนิดทั้งเล็กและใหญ่ทยอยแลบลิ้นออกมาอวดเขี้ยวอันแหลมคม ส่งเสียงขู่ฟ่อ

ฉินเทียนไม่เพียงไม่รู้สึกกลัว แต่กลับรู้สึกว่าฉากตรงหน้าช่างคุ้นเคย

โดนงูล้อมโจมตี จะดูยังไงก็เหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกเขาโชคร้ายเจอเถิงจู้หญิงสาวในผ้าคลุมที่ป่าไผ่

ในตอนนั้นเนื่องจากชะนีขาวของเถิงจู้แย่งขนมที่ไป๋หลิงแจก ไป๋หลิงที่โมโหจึงส่งลูกลิงสีทองไปไล่ชะนีขาว แต่ผลคือกลับตกหลุมพรางของเถิงจู้ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้

เมื่อพวกฉินเทียนมาถึง เถิงจู้ก็เคยสั่งให้ฝูงงูล้อมโจมตีพวกเขา

แม้ว่าสุดท้ายความเข้าใจผิดจะคลายลง แต่ฉินเทียนกลับจำฉากนั้นได้ไม่ลืม

ในความคิดของเขา ขบวนของงูที่อยู่ตรงหน้าใช้วิธีการที่ต่างจากของเถิงจู้แต่มีเป้าหมายเดียวกัน

เป็นไปได้ไหมว่าเถิงจู้ก็ใช้กู่เป็นเช่นกัน?

แม้แต่วิชากู่ของเธอก็มีแหล่งที่มาที่เดียวกับตระกูลฉี?

ความคิดเหล่านี้แวบเข้ามาในหัวของฉินเทียน

แต่เขาไม่ได้แสดงมันออกมา แต่มองฉีเฟยอย่างเฉยๆ "การบูชายัญที่นายเรียกคือวิธีพวกนี้เหรอ?"

"จัดท่าพร้อมรึยัง? ฉันยุ่งมาก ไม่ว่างมาเสียเวลาด้วยแล้ว"