บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1051

ถึงแม้จะเป็นเพียงใบไผ่เบาๆสองใบ แต่ฉินเทียนใช้กำลังภายในขว้างออกไปทำให้มันคมยิ่งกว่ามีด

แม้กระทั่งพาปลายแหลมที่แหวกผ่านอากาศ มีพลังราวกับใบไผ่ที่แตกขาดปักลงไปในปีกอีกข้างของนกฮูกทั้งสองตัว

"ฉึก!"

กำลังของใบไผ่นิ่มไม่ลดลง มันปักทะลุปีกของพวกมัน!

หยดเลือดสาดกระเซ็น ทิ้งรอยเลือดสองรูไว้บนปีกหนา

ปีกทั้งสองฝั่งได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่านกฮูกทั้งสองตัวจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถที่จะกางปีกบินขึ้นสูงได้

แม้ว่าพวกมันจะเป็นสัตว์แต่กลับไม่สามารถหนีเช่นนี้ได้

แต่กลับขยับปีกที่มีเลือดหยดอย่างบ้าคลั่งพุ่งเข้ามายังหม่าหงเทา

เพื่อที่จะไม่ให้เหตุการณ์ซ้ำรอย หม่าหงเทาจึงง้างมีดม้ง

ในขณะที่ยกมือขึ้นและปลายมีดฟันลง นกฮูกทั้งสองตัวทั้งขาดเป็นสองท่อนล้มพับเข้าหากัน

มันนำพามาซึ่งกลิ่นคาวเลือด ชักนำให้ฝูงงูรอบๆเข้ามา

มันส่งเสียงฟ่อรวมกลุ่มกัน ฟังแล้วน่าขนลุก

เหมือนที่หม่าหงเทาคาดไว้ ความจริงนกฮูกเหล่านั้นถูกพิษกู่ตั้งนานแล้ว

แม้พวกมันจะถูกฟันขาด ร่างกายภายในไม่ได้เว่อร์เท่านกฮูกครั้งก่อนตัวนั้น แต่ข้างในก็มีหนอนอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าหนอนเหล่านั้นไม่ได้ถูกเร่งให้เกิดปฏิกิริยา หนอนสีขาวขยับตัวราวหนอนแมลงวันที่น่าขยะแขยง

ลูกงูสีแดงกลุ่มหนึ่งจัดการร่างของนกฮูกทั้งสองตัวไปในชั่วพริบตา

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที ไม่ว่าจะเป็นนกฮูกที่ตายแล้วหรือแมลงกู่ในตัวมันที่ยังไม่ได้เร่งให้เกิดปฏิกิริยาก็ล้วนถูกกินจนหมด!

ไม่เหลือแม้เพียงเส้นขน!

หม่าหงเทารู้สึกขยะแขยงฝูงงูสุดๆ มีดม้งฟันลงไปอย่างฉับไว

หลังจากฟันไปสองสามรอบ บนพื้นก็มีกองลูกงูที่ขาดเป็นหลายท่อนเป็นกองใหญ่

แม้ว่าพวกมันจะถูกตัดตัวขาด แต่ก็ยังเคลื่อนไหวไม่หยุด ร่างกายที่เปียกไปด้วยเลือดปรี่เข้ากัดกินเพื่อนของมัน

แน่นอนว่าก็ถูกพวกมันกัดตายเช่นกัน

หม่าหงเทาทนดูไม่ได้อีกต่อไปจึงหันหน้าไปเรียกฉินเทียน "พี่เทียน ไอ้พวกนี้มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว เราจุดไฟเผามันทั้งหมดเถอะ!"

ฉินเทียนพยักหน้าอย่าสุขุม "ไม่ต้องห่วง พวกแมลงกู่ที่ปรากฏตัวในป่าไผ่วันนี้ อย่าคิดว่าจะรอดแม้แต่ตัวเดียว!"

ประโยคนี้ดูบ้ามาก แต่ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงไม่มีใครเชื่อแน่นอน

แต่ประโยคนี้ฉินเทียนเป็นคนพูด!

เขาเดินไปอย่างมั่นคง ทางที่เดินผ่าน ฝูงงูเหล่านั้นก็จะตกใจจนหงายท้องขาวตายไป

ฉีเวยตกใจกับออร่าของฉินเทียน จู่ๆก็รู้สึกหวาดกลัว

เมื่อคืนตอนที่ฉีกงอาจารย์ของเขาตาย เขายังนึกว่าฉินเทียนชนะเพราะฟลุ๊ค

แต่ตอนนี้ดูแล้วคงไม่ใช่เพราะฟลุ๊คอะไร!

ที่ฉินเทียนชนะเพราะเขามีความสามารถที่น่าทึ่ง!

ความสามารถแบบนี้น่ากลัวเกินไป สามารถบดเขาให้แหลกได้ทุกเมื่อ!

ความรู้สึกอันตรายเกิดขึ้นในใจของฉีเวย เขาถอยหลังอย่างระมัดระวัง ในขณะเดียวกันก็ตะโกนตำหนิผู้อาวุโสพิษทั้งสี่เสียงดัง

"ไม่ต้องออมมือให้ฉินเทียนอีก รีบแสดงความสามารถในการดูแลบ้านออกมา!"

"วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะต้องทำให้ฉินเทียนตายที่นี่ให้ได้!"

ผู้อาวุโสพิษทั้งสี่ถูกตำหนิ บวกกับต่อสู้กันมานานแล้วก็ยังเสียเปรียบเสมอ ใจจึงลุกโชนไปด้วยความโกรธ

พวกเขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว แล้วยืนแยกกันตามทิศตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ ทั้ง 4 ทิศ คุ้มครองฉีเวยที่ อยู่ตรงกลางอย่างมั่นคง

จากนั้นปากก็สวดคาถา เห็นได้ชัดว่ากำลังดึงดูดแมลงกู่มาอีกครั้ง

ฉีเวยที่ได้รับการปกป้อง ความตื่นตระหนกในใจก็สงบลงบ้างเล็กน้อย

เขามองฉินเทียนอย่างเย็นชาพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "ฉินเทียน แม้ว่าแกจะมีความสามารถแค่ไหน วันนี้ก็หนีออกจากกระบวนทัพกู่ของเราตระกูลฉีได้!"

ท้องฟ้าที่ฝืนเป็นสีฟ้าก็เต็มไปด้วยตั๊กแตนสีน้ำตาลเข้มในทันที

ส่วนบนพื้นดินฝูงงูเลื้อยทะลัก ฝูงกบเหยียบกิ่งไม้ในป่าไผ่จนแทบจะหัก

บางทีก็มีสองสามตัวที่ตกลงไปถูกฝูงงูกินเป็นอาหารทันที

"ไม่ใช่แค่พวกนี้ เห็นไหม นั่นคือตุ๊กแก! ตัวใหญ่มาก ถ้าหากโดนกัดคงเนื้อหลุดแน่!"

ชุยหมิงชี้ไปที่ด้านหลังหม่าหงเทา บนกิ่งก้านของป่าไผ่ตรงนั้นมีตุ๊กแกซ้อนทับกันซึ่งดูน่ากลัวมาก

ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสพิษทั้งสี่แต่ละคนจะเลี้ยงค้างคาว ตั๊กแตน กบ และตุ๊กแกไว้

บวกกับแมงป่องพิษที่ฉีกงผู้ซึ่งตายไปแล้วเลี้ยงไว้ ดังนั้นถึงถูกเรียกรวมกันว่าห้าผู้อาวุโสพิษ

เมื่อมองแมลงกู่สีดำตรงหน้า ความมั่นใจของฉีเวยก็ระเบิดทันที

เขามองฉินเทียนอย่างภาคภูมิใจ "เป็นไงล่ะ? หมัดมวยฝึกให้ตายก็สู้กระสุนหนึ่งเม็ดไม่ได้!"

"ต่อให้พวกแกสามคนจะเก่งแค่ไหน ก็สู้แมลงพิษเหล่านี้ไม่ได้หรอก"

"ถ้าถูกตัวไหนกัดเพียงครั้งเดียว ก็อยากคิดจะเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้เลย!"

ฉินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามีพลังปราณปกป้องร่างกายจึงย่อมไม่กลัวงู แมลง หนู และมด

แต่หม่าหงเทากับชุยหมิงนั้นไม่เหมือนกัน แม้ว่าวิทยายุทธ์ของพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ยังไงก็เป็นคนธรรมดา

และก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่เมืองไพ่ ชุยหมิงก็ถูกพิษกู่ของอาหนู แม้ว่าเขาจะใช้เข็มเงินปิดผนึกหยุดพิษชั่วคราว แต่กลับกลัวว่าจะโดนพิษกู่อีกที่สุด!

ฉินเทียนหันหน้าไปมองชุยหมิงกับหม่าหงเทา "อยู่ใกล้ฉันไว้ อย่าประมาท แมลงกู่เหล่านั้นมีพิษร้ายแรง"

"วางใจได้พี่เทียน ถ้าเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ยังจัดการไม่ได้ พวกเราก็โง่เต็มทีแล้ว!"

"ใช่พี่เทียน ก่อนหน้านี้ที่เมืองไพ่ฉันประมาทไป ตอนนี้ฉันเตรียมพร้อมแล้ว จะไม่ปล่อยให้แมลงกู่เหล่านั้นเข้าใกล้ตัวแน่นอน!"

เมื่อหม่าหงเทาและชุยหมิงรับประกัน ฉินเทียนถึงจะรู้สึกวางใจเล็กน้อย

คิ้วที่ขมวดแน่นของเขาคลายลง แม้กระทั่งยังหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แล้วพึมพำเบาๆว่า "ช้าจริง"

"อะไรนะ?" หม่าหงเทาและชุยหมิงได้ยินไม่ชัด