บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1052

ฉินเทียนแสร้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดอย่างใจเย็นว่า "เปล่า แมลงกู่พวกนี้ฆ่าได้ก็ฆ่า ถ้าฆ่าไม่ได้ก็ให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่เข้าใกล้ก็พอ!"

เขาพูดพลางกระโดดขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาแมลงกู่ที่ทะลักมาทุกทิศทาง!

หม่าหงเทาและชุยหมิงร่วมมือกันป้องกันอย่างหนาแน่น ในขณะที่ฆ่าแมลงกู่เหล่านี้ก็ช่วยระวังหลังให้แน่ใจว่าหลังของอีกฝ่ายจะไม่ถูกลอบกัดโจมตี

ทันใดนั้นในป่าไผ่ที่มืดมิดก็เกิดการฆ่าฟันขึ้นทุกหย่อมหญ้า ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเลือด

สิบนาทีต่อมาบนพื้นมีซากศพแมลงกู่ที่ตกลงมานับไม่ถ้วน

หางที่โดนตัดขาดวิ้นเปื้อนเลือดก็ถูกแมลงกู่ตัวอื่นกินอย่างรวดเร็ว

แท้จริงแล้วหม่าหงเทาและชุยหมิงมีวิทยายุทธ์ที่แก่กล้า แต่มีแมลงกู่พวกนี้มันมีมากเกินไป!

พวกเขาค่อยๆหอบเล็กน้อยแล้ว

ฉินเทียนรู้ดีว่าไม่สามารถให้พวกเขาบาดเจ็บอีก จึงเฝ้าอยู่ข้างๆพวกเขาสองคนและฆ่าแมลงกู่จำนวนนับไม่ถ้วนเหล่านั้น!

ฉีเวยส่งเสียงเฮอะอย่างเย็นชาด้วยความพอใจ เขาไม่เชื่อว่าฉินเทียนทำจากเหล็กที่จะเหนื่อยไม่เป็น!

ตราบเท่าที่ถูกทิ้งให้อยู่กับแมลงกู่เหล่านี้ แม้ว่าสุดท้ายพวกมันจะถูกฆ่าตาย แต่ฉินเทียนก็จะหมดแรงเหลือเพียงครึ่งชีวิต!

ถึงเวลานั้นเขาเข้าไปโจมตีฉินเทียนจนถึงชีวิตอีกครั้ง และกุดหัวของฉินเทียน!

ฉีเวยรู้สึกว่าโอกาสชนะอยู่ในกำมือ เขาเหล่ตากระตุ้นฉีเฟยว่า "ทำไมไอ้ตัวใหญ่ที่แกเลี้ยงไว้ยังไม่ปรากฏตัวอีก?"

ความคิดของฉีเฟยเหมือนกับฉีเวย พูดด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มชั่วร้าย "วางใจได้ครับนายน้อย รอแรงของฉินเทียนอ่อนลง ผมค่อยเรียกมันออกกลืนฉินเทียนภายในคำเดียว!"

นายบ่าวมองหน้ากันแล้วยิ้มราวกับว่าได้เห็นฉากที่ฉินเทียนตายอย่างน่าอนาถแล้ว

ในตอนนั้นเองจู่ๆแมลงกู่ที่ร่วมกันโจมตีพวกฉินเทียนทั้งสามคนก็เริ่มกระสับกระส่าย

พวกมันทยอยถอยราวกับกำลังหลบศัตรูตามธรรมชาติ

"เกิดอะไรขึ้น?"

ฉีเวยอึ้งไปครู่หนึ่ง รีบสั่งผู้อาวุโสพิษทั้งสี่ทันที "เรียกไอ้พวกโง่นี้กลับมา ห้ามหนีแม้แต่ตัวเดียว! ให้ทั้งหมดพุ่งโจมตีฉินเทียน!"

ผู้อาวุโสพิษทั้งสี่ก็กระตุ้นแมลงกู่ต่ออย่างอึดอัด

เหล่าแมลงกู่ที่บินหนีไปถูกเรียกกลับมาอย่างไม่เต็มใจ

แต่ต่อให้บังคับให้อยู่ต่อ พวกมันก็สูญเสียความดุร้ายก่อนหน้านี้ไปแล้ว ดูตกใจกลัวกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด

พวกมันไม่โจมตีพวกฉินเทียนทั้งสามคนอย่างเต็มที่แล้ว แต่กลับเดินวนไปรอบๆพวกเขา เห็นได้ชัดว่ากำลังหวาดกลัวอะไรอยู่!

สถานการณ์นี้ไม่เพียงแต่ทำให้พวกฉินเทียนทั้งสามต้องงง แม้แต่ฉีเวยและผู้อาวุโสพิษทั้งสี่ก็ยังแปลกใจ

พวกเขาทยอยมองไปยังทิศทางที่แมลงกู่กลัวก็เห็นเงาขาวกวัดแกว่งไปมาในป่าไผ่!

พอเงาขาวใกล้เข้ามา พวกเขาถึงเห็นได้ชัดว่ามันคือชะนีขาวตัวเมียที่โตเต็มวัย!

บนไหล่หนากว้างมีสาวน้อยในเสื้อคลุมคนหนึ่งอยู่!

เถิงจู้?

ใจฉินเทียนเต้น เธอมาได้ยังไง?

ฉินเทียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ฉีเวยก็มองเถิงจู้อย่างชั่วร้ายแล้ว "ตระกูลฉีกำลังจัดการธุระ ถ้าอยากมีชีวิตก็ไสหัวไป!"

เถิงจู้ที่นั่งบนไหล่ชะนีขาวก็หัวเราะคิกคัก

เสียงเธอใสมากราวกับนกคีนีบูนที่ลอดผ่านป่าไผ่

เธอมองฉีเวยอย่างดูถูก "คุณเป็นใครกันถึงกล้าพูดเสียงดังกับฉัน?"

"ใช้วิชากู่เป็นนิดหน่อยดูเก่งนักหรือไง? จะบอกให้ว่า คนที่ทำชั่วเยอะๆจะต้องโดนแว้งกัดกลับ!"

"คุณไม่สนใจความต้องการของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ บังคับพวกมัน ระวังว่าสุดท้ายพวกมันจะกินคุณจนไม่เหลืออะไร!"

ฉีเวยถูกด่าอย่างคาดไม่ถึง แถมยังเป็นสาวน้อยที่อายุน้อยอีก ในใจจึงรู้สึกโมโหมาก

"สาวน้อยตาไร้แววจากที่ไหนกันถึงกล้าเอะอะต่อหน้าฉัน?"

"แต่ก็ดูสวยอยู่นะ ฉีเฟย แกไปเอาตัวเธอมาให้ฉัน เดี๋ยวกลับไป คุณชายอย่างฉันจะได้สนุกกับเธอ!"

คำพูดเหล่านี้หยาบคายมาก แต่เห็นได้ชัดว่าเถิงจู้ไม่เข้าใจ

ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสา รักอิสระ

งานเลี้ยงที่เธอพูดถึงคืองานเลี้ยงที่เขาคิดใช่ไหม?

"ใช่ มากินงานเลี้ยง! ชะนีขาวไม่ได้เจออาหารมื้อใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์นี้มานานแล้ว! วันนี้จะต้องอิ่มแน่ๆ!"

เถิงจู้พูดพลางดีดนิ้วใส่ชะนีขาว "ไปเถอะ! กินเต็มที่!"

หลังจากที่เธอพูดจบ ชะนีขาวก็ทุบอกอย่างมีความสุข จากนั้นยื่นแขนออก คว้าค้างคาวหลายตัวยัดเข้าไปในปากที่เปื้อนเลือด

ปากของชะนีขาวไม่เล็ก ฟันก็แหลมคมมาก

หลังจากเคี้ยวอย่างสบายๆไปไม่กี่ครั้งก็กลืนค้างคาวลงไปทันที แล้วทุบหน้าอกอย่างมีความสุขอีกครั้ง

เมื่อเห็นมันมีความสุข เถิงจู้ก็มีความสุขตาม "กินเถอะ! วันนี้กินให้เต็มที่เลย!"

ฉินเทียนดูแล้วอยากจะหัวเราะ เมื่อกี้เขานึกว่าตัวเองเข้าใจผิด คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นงานเลี้ยงที่เขาคิดไว้จริงๆ

คิดไม่ถึงว่าชะนีขาวตัวนี้จะกินแมลงกู่เป็นอาหาร มิน่าล่ะเมื่อกี้แมลงกู่เหล่านั้นถึงได้ตกใจหนีแตกกระจาย ที่แท้ก็เพราะเจอศัตรูตามธรรมชาตินี่เอง!

หม่าหงเทากับชุยหมิงเงยหน้าขึ้นมองหัวเราะเสียงดัง "555 ไอ้พวกแมลงกากๆนี่นึกว่าจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว ที่แท้ก็อาหารอันโอชะของชะนีขาว!"

"ใช่ นี่มันบังเอิญจริงๆว่าไหม? ชะนีขาวตัวใหญ่มาก เดาว่าปกติคงยากที่จะกินให้อิ่ม ดังนั้นวันนี้ถึงได้ไปแย่งขนมที่ไป๋หลิงแจกให้เด็กๆในวันนั้น"

"ตอนนี้มาเจองานเลี้ยงแบบนี้ เดาว่าคงมีความสุขจนอยากจะเกลือกกลั้วอยู่ตรงนั้นเลย!"

ทันทีที่พวกเขาพูดจบ ชะนีขาวก็ล้มลงกับพื้นจริงๆ อุ้งมือทั้งสองจับอย่างไม่ตั้งใจ ก็จับได้ฝูงงูและฝูงกบเข้าไปในท้อง

พวกฉินเทียนทั้งสามมองอย่างดีใจกับความโชคร้ายของแมลงกู่ ส่วนฉีเวยและผู้อาวุโสพิษทั้งสี่กลับปวดใจสุดๆ

ต้องรู้ก่อนว่า แมลงกู่นั้นไม่ได้เลี้ยงกันง่ายๆ

พูดง่ายๆคือกว่าจะได้แต่ละตัวนั้นมันไม่ง่ายเลย!

กระบวนทัพแมลงกู่ตรงหน้าเหล่านี้เป็นทรัพย์สินเกือบทั้งหมดของตระกูลฉีแล้ว!

ไม่นึกเลยว่าจะถูกชะนีขาวตัวนี้กินอย่างง่ายดาย นี่มันน่าปวดใจยิ่งกว่าทำร้ายพวกมันเสียอีก!