บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1053

ฉีเวยหน้าเสียมาก เขาตะโกนสั่งฉีเฟย "ฆ่าเธอ! ถ้าเธอตายก็จะไม่มีใครสั่งการชะนีขาวตัวนั้นได้!"

ฉีเฟยพยักหน้าแล้วสั่งให้กระบวนทัพงูเลื้อยไปทางเถิงจู้

งูพิษจำนวนนับไม่ถ้วนรวมตัวเป็นรูปร่างงูเหลือมยักษ์บีบเข้าใกล้เถิงจู้!

เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามา ฉินเทียนก็ขวางเถิงจู้ไว้ข้างหลัง "อย่ากลัว ผมจะปกป้องคุณเอง"

ดวงตาของเถิงจู้เป็นประกายทันที เธอมองฉินเทียนอย่างมีความสุข "สมแล้วที่เป็นผู้ชายที่ฉันชอบ! หลายปีที่ผ่านมา คุณเป็นผู้ชายคนแรกที่บอกว่าจะปกป้องฉัน!"

"พรืด!"

หม่าหงเทาและชุยหมิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ณ ตรงนั้น แน่นอนว่าเสน่ห์พี่เทียนของพวกเขานั้นไม่มีใครสามารถบดบังได้!

ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะถูกสาวๆที่โดดเด่นชอบ!

ไม่ใช่แค่พวกเขาสองคน ฉินเทียนที่ได้ฟังก็ยังหน้าแดง

เขาหันหน้ามองเถิงจู้ทันที "คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ผมมีภรรยาแล้ว ที่บอกว่าจะปกป้องคุณไม่ได้มีความหมายอื่น เพียงเพื่อ..."

"พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว พวกผู้ชายน่ะก็แค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้น ทั้งๆที่ในใจชอบ แต่ปากกลับไม่ยอมรับ"

เถิงจู้ขัดจังหวะฉินเทียน พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า "คุณเก่งขนาดนี้ เป็นเรื่องปกติที่จะมีภรรยาแล้ว ไม่เป็นไร ไว้รอจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ฉันจะไปคุยกับภรรยาของคุณด้วยตัวเอง"

ฉินเทียนเหวอทันที อะไรคือการไปคุยกับภรรยาเขาด้วยตัวเอง?

มีอะไรต้องคุย!

เขาได้เจอกับเถิงจู้เพียงสามครั้งเท่านั้น!

เขาบริสุทธิ์!

ขณะที่ฉินเทียนกำลังจะอธิบายให้ชัดเจน กลุ่มงูที่ฉีเฟยสั่งการก็ใกล้เข้ามาแล้ว

ฝูงงูที่รวมกลุ่มล้อมเถิงจู้ไว้ทันที

หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงตกใจกลัวไปแล้ว

แต่เถิงจู้ไม่เพียงแต่ไม่กลัว แต่ใบหน้ากลับเผยความดีอกดีใจ

ราวกับได้เจออะไรสนุกๆ

เธอไม่ได้ตั้งท่าโจมตีหรือป้องกันใดๆ แต่โค้งตัวเล็กน้อย ยื่นมือขวาเข้าไปในฝูงงู

พูดแล้วก็แปลก

งูพิษที่เดิมทีส่งเสียงซือออย่างแปลกประหลาด เมื่อมองเห็นมือขาวนุ่มของเถิงจู้เข้าใกล้ ก็ต่างเลื้อยหนีคนละทิศละทาง

บางตัวที่เลื้อยช้าถูกมือของเถิงจู้จับไว้ ก็ตกใจกลัวดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง

แต่มันก็ทำเพียงดิ้นไปมาเท่านั้น ไม่กล้าอ้าปากกัด

ฉินเทียนตกตะลึง "พวกมันกลัวคุณ?"

เถิงจู้เล่นกับลูกงูตัวหนึ่งกำมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "น่าจะใช่"

"จริงๆ ไม่ใช่แค่เพียงงูพิษพวกนี้ แมลงกู่ทุกตัวก็ดูเหมือนจะกลัวฉันมาก แค่เจอพวกมัน พวกมันก็จะถอยหนีแล้ว"

เถิงจู้พูดพลางยื่นมือไปจับกบแปลกๆสองสามตัวบนไม้ไผ่ข้างๆ

พวกมันมีสีสันสดใส ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูเหมือนกบลูกศรพิษที่มีพิษร้ายแรง

ทันทีที่กบเหล่านั้นถูกมือเถิงจู้สัมผัส พวกมันก็ไร้ชีวิตชีวาทันทีเหมือนลูกบอลที่โดนปล่อยลม

มันขดตัวเป็นลูกบอลอย่างซึมๆ ไม่กล้าขยับ

เถิงจู้โยนกบแปลกเหล่านั้นทิ้งอย่างไม่สนใจ ยื่นมือออกไปจับตั๊กแตนที่น่าขนลุกสองสามตัว

ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ทันทีที่แมลงเหล่านั้นถูกเธอเข้าใกล้ พวกมันแต่ละตัวก็ล้วนทิ้งความดุร้ายของตน ทำตัวเหมือนเป็นดินน้ำมันของเล่นอย่างเรียบร้อย

ฉินเทียนเปิดโลกทัศน์ทันที รู้สึกว่าเถิงจู้จะต้องมีร่างกายที่พิเศษ

มิฉะนั้นทำไมแมลงกู่พวกนี้ถึงได้หวาดกลัวเธอราวกับเป็นงูแมงป่องได้ยังไง?

ยังไงซะเถิงจู้ก็ไม่ได้เห็นพวกมันเป็นอาหารอันโอชะเพื่อกินเหมือนชะนีขาว

ร่างกายแบบนี้มันน่าอิจฉาเกินไปแล้ว!

ห้าผู้อาวุโสพิษที่อยู่ใกล้ที่สุดตกใจอย่างมากเมื่อเห็นเถิงจู้ยื่นมือเข้าไปจับแมลงกู่

เขาจ้องเถิงจู้ตกตะลึงอ้าปากค้าง "เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครที่แมลงกู่ทั้งหลายจะไม่กล้าเข้าใกล้! ยกเว้น...ยกเว้นเธอ..."