บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1056

ทุกคนล้วนเคยเห็นงูเหลือม แม้ว่าพวกมันจะตัวใหญ่จนน่าตกใจ แต่ความจริงส่วนใหญ่พวกมันไม่มีพิษ

แต่งูเหลือมยักษ์ตรงหน้าตัวนี้ ไม่ได้เจอกันได้ทั่วไปที่ไหน!

ทั้งตัวมันเป็นสีแดง เกล็ดแต่ละอันมีเนื้องอกที่ปลายเกล็ดทั้งสองข้าง บนนั้นยังมีจุดด่างสีดำ

บนหัวรูปทรงสามเหลี่ยมคว่ำยังมีหงอนสีแดงเลือดอันใหญ่

มันอ้าปากขนาดใหญ่แลบลิ้นแฉกทำเสียงซือซือไม่หยุด

เมือกพิษหยดลงจากเขี้ยวที่แหลมคมลงบนพื้นทำให้ใบไม้แห้งเหล่านั้นถูกกัดกร่อนทันที

ต่อให้คนจะโง่แค่ไหนก็รู้ว่างูเหลือมอัปลักษณ์ตัวนี้มีพิษที่ร้ายแรงแน่นอน!

หากถูกมันรัดจะต้องตายอย่างน่าเวทนาแน่นอน!

ฉินเทียนดึงเถิงจู้มาไว้ในที่ที่ปลอดภัย มองงูเหลือมยักษ์ตัวนั้นด้วยความรังเกียจ คิ้วขมวดเป็นปมแน่น

แม้งูเหลือมยักษ์จะมีพิษ แต่เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเลย

ความจริงพิษที่เขี้ยวของงูเหลือมยักษ์ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เพียงแค่เร็วมากพอก็สามารถหลบได้อย่างสบายๆ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือแรงรัดเหยื่อของงูเหลือมยักษ์!

ปกติพวกมันอาศัยการรับรสของลิ้นหรือสัมผัสทั้งห้าเพื่อเสาะหาตำแหน่งของเหยื่อ

พอตอนที่ออกล่า ลำตัวของงูเหลือมยักษ์จะยืดออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขดล้อมเหยื่ออย่างว่องไว รัดเหยื่อแล้วออกแรงรัด!

แรงรัดเหยื่อของงูเหลือมยักษ์จะทำให้กระดูกของเหยื่อหักไปทั้งตัวแล้วตายเพราะขาดอากาศ

เมื่อมั่นใจว่าเหยื่อตายสนิทแล้ว งูเหลือมยักษ์ถึงจะอ้าปากใหญ่กลืนเหยื่อลงไปทั้งตัว!

ดังนั้นการที่โชคร้ายได้เจองูเหลือมยักษ์เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเรื่องหนึ่ง!

ขณะที่ฉินเทียนกำลังปวดหัวอยู่กับการคิดว่าทำยังไงถึงจะสามารถกำจัดสัตว์ตัวใหญ่มหึมาตัวนี้ได้อย่างรวดเร็วอยู่นั้น เถิงจู้ก็โบกมือให้ชะนีขาวแล้ว "ข้างบนพี่เหยา! ฉีกกินมัน!"

ชะนีขาวพยักหน้าแล้วกระโดดขึ้นเล็งไปที่งูเหลือมยักษ์ขนาดเจ็ดนิ้ว!

ฉินเทียนมองแล้วพยักหน้าตามหลายที ดูเหมือนว่าชะนีขาวตัวนี้จะได้รับการถ่ายทอดวิชามาจากกู่เซียนไม่น้อย

แม้มันเป็นเพียงชะนีขาว แต่ไม่ว่าท่าทางหรือความเร็วล้วนเก่งกาจเหมือนมนุษย์

แค่ความกล้าที่ไร้ซึ่งความกลัวในการพุ่งเข้าหางูเหลือมยักษ์ตัวนั้นก็เพียงพอที่จะยกนิ้วโป้งให้แล้ว!

แม้ชะนีขาวจะตัวใหญ่ แต่เมื่อเทียบกับงูเหลือมยักษ์แล้วก็ดูไซซ์มินิทันที

แม้ว่ามันจะเล็งไปที่งูเหลือมยักษ์ขนาดเจ็ดนิ้ว แต่เห็นได้ชัดว่างูเหลือมยักษ์ตัวนั้นไม่ได้ยั่วได้ง่ายๆ

มันรู้สึกถึงอันตรายได้อย่างรวดเร็ว มันส่ายหัวสะบัดหางทันทีเพื่อซ่อนร่างกายทั้งเจ็ดนิ้ว ในขณะเดียวกันหางหนาของมันก็ลากไปทางชะนีขาวที่ใกล้เข้ามา

"ป๊าบ!"

งูเหลือมยักษ์สะบัดหางด้วยพลังมหาศาล!

เมื่อชะนีขาวเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีจึงรีบพลิกตัวหลบไปด้านหลังทันที

แต่แม้มันจะเคลื่อนที่ได้เร็ว งูเหลือมยักษ์ตัวนั้นกลับเร็วยิ่งกว่า!

บวกกับที่เดิมทีหางของมันก็ยาวมากอยู่แล้ว แม้ว่าชะนีขาวจะถอยหลังไปหลายก้าว ก็ยังหลบไม่พ้น ถูกหางหนาของงูเหลือมยักษ์ตบใช่!

ด้วยแรงตบอย่างแรงที่ตบโดนที่ไหล่ของชะนีขาว ทำให้มันกระเด็นออกไปไกลห้าเมตรทันที!

ชะนีขาวล้มลงสู่พื้นอย่างแรงราวกับว่าวที่เชือกขาด!

"พี่เหยา!"

เถิงจู้ตื่นตระหนก รีบวิ่งไปหาชะนีขาวทันที

ความเร็วของเธอนั้นเร็วมาก หลังจากวิ่งไปถึงชะนีขาวก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้

พอเถิงจู้ช่วยพยุงชะนีขาวขึ้น ชะนีขาวที่เดิมทีขาวดุจหิมะก็มีเลือดไหลออกจากปากและจมูกแล้ว เห็นได้ชัดว่าบาดเจ็บไม่น้อยเลย

เมื่อชนะภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว ฉีเวยก็ดีใจทันที

เขามองพวกฉินเทียนอย่างเย่อหยิ่ง สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไอ้พวกรนหาที่ตาย ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าตระกูลฉีของฉันเก่งกาจแค่ไหน?"

จูจูยู่ริมฝีปากสีแดงแล้วชิงชกฉินเทียนด้วยกำปั้นสีชมพู ถึงยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

จากนั้นเธอก็แบมือออกที่มีกระดุมวางอยู่

มันคืออาวุธลับที่ก่อนหน้านี้ฉินเทียนใช้โจมตีเธอ ฉินเทียนยื่นมือออกไปเพื่อหยิบมันกลับ แต่จูจูกลับรีบกำหมัดแน่นและยัดกระดุมลงในกระเป๋าหน้าของเสื้อผ้าตัวเอง

จากนั้นก็ยืดอก ส่งเสียงเฮอะเบาๆอย่างแสนงอน "ไม่ให้! แน่จริงก็มาเอามันกลับมาให้ได้สิ!"

ฉินเทียนดึงมือขวากลับ ก็แค่กระดุมเม็ดเดียวเท่านั้น เขาไม่เอาก็ไม่เป็นไร!

จูจูจากทางใต้ มักทำอะไรตามใจ นิสัยเจ้าเล่ห์ใจร้อน

จนถึงทุกวันนี้เขายังไม่สามารถลืมภาพตอนที่เขานอนอยู่บนเตียงแล้วเธอก็เอามีดเล่มใหญ่มาจ่อที่คอเขาได้

เรื่องน้อยก็ยิ่งทุกข์น้อย เขากวนโมโหไม่ได้ แต่มักจะหลบได้เสมอ

เมื่อเห็นฉินเทียนดึงมือกลับ ใบหน้าของจูจูก็ฉายแววภูมิใจ

เธอตบกระเป๋าเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้บริเวณหัวใจ ที่ซ่อนกระดุมแซ่มังกรไว้หนึ่งเม็ด!

ในอนาคตเพียงพอแล้วที่จะให้เธอกลับไปคุยโอ้อวดกับพี่น้องของเธอได้อีกหลายครั้ง!

"ฉันไม่ได้ตั้งใจมาสาย แต่เพื่อให้ความร่วมมือกับแผนของคุณ ฉันเลยเดินทางกลับไปยังมังกรซ่อนรูปโดยเฉพาะเพื่อเชิญผู้ช่วยสองสามคน"

ที่แท้ก่อนหน้านี้ตอนที่ซูเหวินเฉิงและหลิวชิงถูกรังแกที่เมืองไพ่ ฉินเทียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาสงสัยว่าเบื้องหลังนี้จะต้องเป็นเพราะตระกูลเซี่ยทางตอนเหนือคอยผสมโรงแน่ๆ

ในตอนนั้นเพื่อที่จะได้ดูแลซูซู ฉินเทียนจึงไม่ได้รีบไปเอาคืนที่เมืองไพ่ แต่ส่งชุยหมิงไปฆ่าสมุนเหล่านั้นเพื่อข่มขวัญ

หลังจากที่ชุยหมิงจากไปไม่นาน เพื่อที่จะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองที่ซูซูหายดี ซูยู่คุนก็รีบถ่อมาหาแล้วพูดตามตรงว่าต้องการขอให้ฉินเทียนรักษาอาการป่วยของซูเป่ยซานที่เหิงหลิ่ง

ตอนนั้นเองฉินเทียนก็ได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลแล้ว

อีกฝ่ายพยายามล่อเขาให้ออกจากหลงเจียงซ้ำแล้วซ้ำอีก ยังไงซะลูกน้องฉินเทียนก็ล้วนอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงยากที่จะตีแตกได้

ฉินเทียนจึงใช้แผนซ้อนแผน ตัดสินใจเข้าถ้ำเสือเพื่อรวบจับในทีเดียวทั้งหมด!