บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1060

เถิงจู้ย่อมได้ยินบทสนทนาของผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่อย่างชัดเจน

เธอกลับไม่ยอมตอบ ทำเพียงควบคุมเพลี้ยตรงหน้าอย่างมีสมาธิ

ในสายตาของเถิงจู้ ผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่เหล่านี้ชอบเที่ยวดูถูกผู้อื่น

และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกับจูจูที่สวมชุดแดง!

เธอไม่ชอบจูจู จึงพลอยไม่ชอบผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่ไปด้วย!

โดยเฉพาะคนที่ชื่อถิงเหออะไรนั่น คุณปู่ไม่มีทางชอบแน่!

เถิงจู้ข่มความโกรธ ในเมื่อพวกเขารู้จักเพลี้ยของคุณปู่ งั้นวันนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถทำให้คุณปู่เสียหน้าได้!

ควันเขียนบินออกมาจากนิ้วเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เยอะกว่าครั้งแรกที่เธอเจอกับฉินเทียนหลายเท่าตัว

และจากการรวมตัวกันของเพลี้ยเหล่านั้น ทำให้งูเหลือมยักษ์ที่กำลังบ้าคลั่งค่อยๆเปลี่ยนจากความรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นสงบลง

แม้ว่ามันยังไม่หยุดเคลื่อนไหว แต่การขยับก็ไม่น่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้

ดูมีอาการที่คิดจะกินคนน้อยลง หางและลำตัวค่อยๆขดตัว

เมื่อฉีเวยเห็นว่างูเหลือมยักษ์กำลังจะสงบลงจึงรีบสั่งฉีเฟยทันที "อย่าให้งูเหลือมยักษ์หยุด! เร็ว ให้มันกินคนพวกนี้!"

ฉีเฟยพยักหน้าทันที สะบัดมือขวาที่กำหมัดแน่นอย่างรวดเร็ว

"พี่เหยา ของในมือที่เขาถือเป็นของที่สามารถควบคุมงูเหลือมยักษ์ แย่งมันมา!"

เถิงจู้เห็นตัวการทันทีจึงสั่งให้ชะนีขาวที่คอยปกป้องรอบตัวเธอ

ชะนีขาวปรี่บินตรงไปหาฉีเฟยทันที ทำเอาฉีเฟยตกใจจนถอยหนี เพราะแขนขาดไปหนึ่งข้างจึงเซล้มลง

ชะนีขาวก็แย่งของที่มือเขากำไว้ในมือแน่น โดยการพยายามแกะนิ้วมือออกโดยไม่รอให้ฉีเฟยลุกขึ้น!

มันเป็นของที่มีความคิดบางอย่างอยู่ หน้าตาดูเหมือนระฆัง แต่ไม่สามารถส่งเสียงได้

"กระดิ่งไล่งู?" ดวงตาเถิงจู้เป็นประกาย "มิน่าล่ะฉันถึงไม่รู้สึกว่ามีแมลงกู่อยู่ในตัวงูเหลือมยักษ์ เพราะมันไม่ได้โดนกู่เลย แต่ถูกควบคุมโดยกระดิ่งไล่งูนี้!"

"พี่เหยา โยนมันมาให้ฉัน!"

ชะนีขาวยกมือขึ้นทันที เตรียมที่จะขว้างกระดิ่งที่ไม่ส่งเสียงออกไป

ฉีเฟยร้อนใจจึงยื่นมือไปจับแขนชะนีขาว "ไอ้เหี้ย เอามันคืนมา!"

ชะนีขาวก็ไม่เกรงใจเช่นกัน มันตบหัวใจของฉีเฟยแล้วผลักเขาลงพื้น

มือขวาออกแรงอย่างหนัก กระดิ่งอันนั้นก็ตกไปอยู่ในมือของเถิงจู้

ต้องบอกว่าโชคของฉีเฟยนั้นแย่มาก

เขาล้มอย่างบังเอิญทับใส่ไผ่เหมาที่หักครึ่งพอดี

ตอไม้ไผ่แหลมแทงทะลุหลังของเขา เลือดสดไหลพราก!

แต่ชะนีขาวเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง จึงยื่นมือเข้าหาฉีเฟย

ในวินาทีต่อมา เขาหยิบนกหวีดกระดูกรูปร่างเหมือนปิ่นปักผมจากกระเป๋าเสื้อด้านหน้าที่แง้มไว้

จู่ๆสีหน้าชะนีขาวก็เปลี่ยนทันที มันหิ้วฉีเฟยขึ้นมาจากไม้ไผ่ที่หัก

ครั้งนี้มันไม่ต่างจากเอามีดแทงฉีเฟยอีกครั้ง!

ฉีเฟยที่เดิมทียังทนได้อยู่ก็กระอักเลือดออกมา

แววตาที่เมื่อกี้ยังคงเปี่ยมไปด้วยพลังกลับซีดลงทันที

แต่ชะนีขาวกลับไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ มันกำนกหวีดกระดูกที่มีรูปร่างเหมือนปิ่นปักผมแล้วแกว่งฉีเฟยไม่หยุด

เลือดไหลออกมาจากบาดแผลของฉีเฟยไหลลงสู่พื้นไม่หยุด ไม่นานก็รวมกันเป็นเหมือนแม่น้ำสายเล็กๆ

ฉีเฟยที่บาดเจ็บจึงทำให้การมองเห็นเบลอไปนานตั้งนานแล้ว

เถิงจู้ถูกชะนีขาวเลี้ยงมาในป่าเขา สิ่งที่เกลียดที่สุดคือการสั่งสอนที่จู้จี้จุกจิกแบบนี้!

ในใจเธอมีการชั่งน้ำหนัก ไม่ต้องการให้คนอื่นมาสอนว่าเธอควรต้องทำยังไง!

"ได้! ในเมื่อพวกคุณจะฆ่ามันให้ได้ก็ห้ามไม่ให้มันสู้กลับ!" เถิงจู้พูดพลางยกระฆังโบราณประหลาดในมือ "งูเหลือมยักษ์ หากมีแค้นต้องชำระ ก็ไปแก้แค้นเถอะ!"

ขณะที่มือขวาของเถิงจู้กำลังจะโบก ก็ถูกฉินเทียนคว้าไว้แน่น

เขาหยุดเถิงจู้ได้ทันเวลาจึงพูดหน้าเคร่งว่า "เถิงจู้ ผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่พูดถูก งูเหลือมยักษ์ตัวใหญ่เกินไป มันควบคุมได้ยาก หากบ้าคลั่งขึ้นมาก็จะมีคนตายบาดเจ็บนับไม่ถ้วน"

"หากเก็บมันไว้อาจถูกคนชั่วมาควบคุม สู้..."

"หุบปาก!" เถิงจู้มองฉินเทียนด้วยความโกรธ "คุณก็เลวเหมือนกัน! เหมือนกับพวกเขา! ฉันไม่ชอบคุณอีกแล้ว!"

"จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้ฉันก็อยากจะฆ่างูเหลือมยักษ์ แต่นั่นเป็นเพราะว่าฉันคิดว่ามันถูกพิษแมลงกู่ จึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้"

"แต่จนกระทั่งฉันพบว่ามันถูกควบคุมโดยเสียงระฆัง เลยอยากจะให้โอกาสมันได้มีชีวิต!"

เมื่อเผชิญหน้ากับเถิงจู้ที่กำลังโกรธสุดๆ น้ำเสียงของฉินเทียนสงบมาก "ถ้างั้น หลังจากให้โอกาสมีชีวิตแล้ว? จะทำยังไงต่อ?"

เมื่อเถิงจู้ถูกถาม เธอผู้ซึ่งเติบโตมากับชะนีขาวตั้งแต่เด็ก จึงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับสัตว์ เธอทนไม่ได้ที่เห็นจิตวิญญาณงูเหลือมถูกฆ่า

แต่เมื่อฉินเทียนถามเธอว่าจะทำอย่างไรในอนาคต เธอก็พูดไม่ออก

งูเหลือมยักษ์ที่อยู่ตรงหน้ามีน้ำหนักกว่า 10 กว่าตัน เธอจะมีความสามารถเลี้ยงมันได้อย่างไร?

ฉินเทียนเห็นว่าแววตาของเถิงจู้สั่นไหวเล็กน้อย จึงชี้ไปที่ชะนีขาวที่อยู่ข้างๆ แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "เมื่อเทียบกับงูเหลือมยักษ์ตัวนั้น ฉันคิดว่าคุณน่าจะสนใจมันมากกว่า"

"ถ้าไม่ไปดูมัน มันก็แกว่งฉีเฟยจนตายแล้ว"

เถิงจู้มองตามนิ้วที่ฉินเทียนชี้ถึงจะพบว่าชะนีหิ้วฉีเฟยที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและยังคงแกว่งอยู่

หัวของฉีเฟยตกลงอย่างอ่อนแรง เห็นได้ชัดว่ากำลังจะตาย

เดิมทีเถิงจู้ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งมองเห็นของในมือของชะนีขาวจึงรีบวิ่งไปทันทีราวกับบิน "พี่เหยา สิ่งที่พี่ถืออยู่คือปิ่นปักผมกระดูกของคุณปู่ใช่ไหม?!"