บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1060

เถิงจู้ย่อมได้ยินบทสนทนาของผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่อย่างชัดเจน

เธอกลับไม่ยอมตอบ ทำเพียงควบคุมเพลี้ยตรงหน้าอย่างมีสมาธิ

ในสายตาของเถิงจู้ ผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่เหล่านี้ชอบเที่ยวดูถูกผู้อื่น

และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกับจูจูที่สวมชุดแดง!

เธอไม่ชอบจูจู จึงพลอยไม่ชอบผู้อาวุโสมังกรซ่อนรูปทั้งสี่ไปด้วย!

โดยเฉพาะคนที่ชื่อถิงเหออะไรนั่น คุณปู่ไม่มีทางชอบแน่!

เถิงจู้ข่มความโกรธ ในเมื่อพวกเขารู้จักเพลี้ยของคุณปู่ งั้นวันนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถทำให้คุณปู่เสียหน้าได้!

ควันเขียนบินออกมาจากนิ้วเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เยอะกว่าครั้งแรกที่เธอเจอกับฉินเทียนหลายเท่าตัว

และจากการรวมตัวกันของเพลี้ยเหล่านั้น ทำให้งูเหลือมยักษ์ที่กำลังบ้าคลั่งค่อยๆเปลี่ยนจากความรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นสงบลง

แม้ว่ามันยังไม่หยุดเคลื่อนไหว แต่การขยับก็ไม่น่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้

ดูมีอาการที่คิดจะกินคนน้อยลง หางและลำตัวค่อยๆขดตัว

เมื่อฉีเวยเห็นว่างูเหลือมยักษ์กำลังจะสงบลงจึงรีบสั่งฉีเฟยทันที "อย่าให้งูเหลือมยักษ์หยุด! เร็ว ให้มันกินคนพวกนี้!"

ฉีเฟยพยักหน้าทันที สะบัดมือขวาที่กำหมัดแน่นอย่างรวดเร็ว

"พี่เหยา ของในมือที่เขาถือเป็นของที่สามารถควบคุมงูเหลือมยักษ์ แย่งมันมา!"

เถิงจู้เห็นตัวการทันทีจึงสั่งให้ชะนีขาวที่คอยปกป้องรอบตัวเธอ

ชะนีขาวปรี่บินตรงไปหาฉีเฟยทันที ทำเอาฉีเฟยตกใจจนถอยหนี เพราะแขนขาดไปหนึ่งข้างจึงเซล้มลง

ชะนีขาวก็แย่งของที่มือเขากำไว้ในมือแน่น โดยการพยายามแกะนิ้วมือออกโดยไม่รอให้ฉีเฟยลุกขึ้น!

มันเป็นของที่มีความคิดบางอย่างอยู่ หน้าตาดูเหมือนระฆัง แต่ไม่สามารถส่งเสียงได้

"กระดิ่งไล่งู?" ดวงตาเถิงจู้เป็นประกาย "มิน่าล่ะฉันถึงไม่รู้สึกว่ามีแมลงกู่อยู่ในตัวงูเหลือมยักษ์ เพราะมันไม่ได้โดนกู่เลย แต่ถูกควบคุมโดยกระดิ่งไล่งูนี้!"

"พี่เหยา โยนมันมาให้ฉัน!"

ชะนีขาวยกมือขึ้นทันที เตรียมที่จะขว้างกระดิ่งที่ไม่ส่งเสียงออกไป

ฉีเฟยร้อนใจจึงยื่นมือไปจับแขนชะนีขาว "ไอ้เหี้ย เอามันคืนมา!"

ชะนีขาวก็ไม่เกรงใจเช่นกัน มันตบหัวใจของฉีเฟยแล้วผลักเขาลงพื้น

มือขวาออกแรงอย่างหนัก กระดิ่งอันนั้นก็ตกไปอยู่ในมือของเถิงจู้

ต้องบอกว่าโชคของฉีเฟยนั้นแย่มาก

เขาล้มอย่างบังเอิญทับใส่ไผ่เหมาที่หักครึ่งพอดี

ตอไม้ไผ่แหลมแทงทะลุหลังของเขา เลือดสดไหลพราก!

แต่ชะนีขาวเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง จึงยื่นมือเข้าหาฉีเฟย

ในวินาทีต่อมา เขาหยิบนกหวีดกระดูกรูปร่างเหมือนปิ่นปักผมจากกระเป๋าเสื้อด้านหน้าที่แง้มไว้

จู่ๆสีหน้าชะนีขาวก็เปลี่ยนทันที มันหิ้วฉีเฟยขึ้นมาจากไม้ไผ่ที่หัก

ครั้งนี้มันไม่ต่างจากเอามีดแทงฉีเฟยอีกครั้ง!

ฉีเฟยที่เดิมทียังทนได้อยู่ก็กระอักเลือดออกมา

แววตาที่เมื่อกี้ยังคงเปี่ยมไปด้วยพลังกลับซีดลงทันที

แต่ชะนีขาวกลับไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ มันกำนกหวีดกระดูกที่มีรูปร่างเหมือนปิ่นปักผมแล้วแกว่งฉีเฟยไม่หยุด

เลือดไหลออกมาจากบาดแผลของฉีเฟยไหลลงสู่พื้นไม่หยุด ไม่นานก็รวมกันเป็นเหมือนแม่น้ำสายเล็กๆ

ฉีเฟยที่บาดเจ็บจึงทำให้การมองเห็นเบลอไปนานตั้งนานแล้ว