บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1062

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้ฉีเฟยคาดไม่ถึงเลยนั่นก็คือคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้คือฉินเทียน!

ฉินเทียนเป็นคนที่เขาอยากฆ่ามาโดยตลอด แม้ว่าจะต้องใช้วิธีการลอบโจมตีอย่างไรก็ตาม!

และที่สำคัญที่สุด เมื่อเข็มเงินของฉินเทียนทิ่มแทงลงบนร่างกายของเขา เขาสามารถฟื้นพละกำลังได้อย่างน่าอัศจรรย์!

ขณะนี้ ฉีเฟยจ้องมองฉินเทียนด้วยสายตาซับซ้อนเป็นอย่างมาก

เขาไม่รู้ว่าจะต้องมีจิตใจกว้างขวางมากมายขนาดไหนถึงทำให้ฉินเทียนยินดีช่วยเหลือศัตรูที่พยายามจะสังหารเขาหลายต่อหลายครั้ง!

ท้ายที่สุดฉินเทียนก็กระทำการยึดมั่นในหลักศีลธรรม ช่วยเหลือคนโดยไม่แยกแยะว่าเป็นศัตรู

หรือด้วยพละกำลังแข็งแกร่งของฉินเทียน ตัวเขานั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย?

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของฉีเฟย ฉินเทียนพลันหัวเราะเย้ยหยัน “ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก ฉันเพียงแค่ช่วยยืดอายุขัยนายก็เท่านั้น”

“เท่ากับการกระตุ้นความสามารถทั้งหมดของนาย สามารถทำให้นายพัฒนาความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาอันสั้น แต่กลับสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของนายจนไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้”

“ต่อให้นายจะพยายามยืนหยัด อย่างไรก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้เกินสามวัน”

“จะเสียเวลาพูดไร้สาระกับเขาไปทำไม!”

เถิงจู้กระโดดเข้ามา ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะฉีเฟยลอยกระเด็น จากนั้นยกเท้าเหยียบลงบนบริเวณหัวใจของเขา เอ่ยถามด้วยท่าทางเหี้ยมโหด “รีบพูดมา นายเอาปิ่นปักผมกระดูกของปู่ฉันมาจากที่ไหนกันแน่?”

“ตอนนี้เขาถูกกักขังอยู่ใช่หรือไม่? โอ้! มีความเป็นไปได้สูงว่าตอนนี้เขาอาจจะถูกขังอยู่ภายในบ้านตระกูลฉีของนาย!”

“ฉันก็ว่าอยู่ ทำไมฉันและพี่เหยาออกเดินทางตามหาไปทั่วทั้งหลิ่งหนานแต่กลับไม่พบที่อยู่ของคุณปู่เลย ที่แท้ตระกูลฉีนั้นซ่อนตัวของเขาเอาไว้”

“ตระกูลฉีไร้ยางอาย รีบปล่อยคุณปู่ของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะจุดไฟเผาซ่องโจรของพวกนายให้วอดวาย!”

เถิงจู้โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก เอ่ยปากสบถและก่นด่าเสียงดังลั่น

ฉีเวยที่อยู่ด้านข้างโกรธมากจนใบหน้าเขียวคล้ำ “หุบปาก! นังเด็กปากดี กล้าดีอย่างไรถึงได้สร้างความอัปยศอดสูให้แก่ตระกูลฉีของพวกเรา?!”

“ไม่ต้องกล่าวว่าพวกเรานั้นพบเจอกู่เซียนอะไรนั้นหรือไม่ ต่อให้พบเจอ เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าพวกเราตระกูลฉี อย่างไรก็คงไม่กล้าแสดงท่าทางจองหองอวดดีเช่นนี้!”

“ฉีเฟย ในเมื่อนายฟื้นคืนพลังแล้วก็รีบลงมือเสียเถอะ สังหารคนพวกนี้ให้หมด!”

ด้วยเสียงร้องตะโกนของฉีเวย เพียงเสี้ยววินาทีเถิงจู้มีเป้าหมายในทันใด

“ดูจากท่าทางสามหาวของนาย นายคงเป็นผู้ที่มีอิทธิพลแห่งตระกูลฉี กระทั่งฉันจับตัวนายได้ก็คงจะสอบถามข้อมูลที่อยู่ของปู่ได้งั้นสินะ?”

ขณะกล่าว เถิงจู้ไม่ได้ให้ความสนใจกับฉีเฟยอีก เธอหันกลับไปและพุ่งเข้าไปหาฉีเวย

ดวงตาของเธอเฉียบคม เธอยังก้าวเดินไปไม่ถึงข้างกายของฉีเวย ฝูงหนอนเจาะที่มีลักษณะควันเขียวและฝูงงูต่างก็ขับเคลื่อนและไล่ต้อนฉีเวย!

ฉีเวยรู้ดีว่าหนอนเจาะนั้นทรงพลังมากเพียงใด เขาไม่สนใจฉีเฟยอีกต่อไป เขาหันหลังกลับและวิ่งหนี

เถิงจู้เห็นว่าเขานั้นเป็นเป้าหมาย หนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นหรอก!

ในไม่ช้า ทั้งสองก็วิ่งออกไปไกลหลายสิบเมตร วิ่งออกไปจนเกือบจะพ้นสายตาของทุกคน

ฉินเทียนจ้องมองเถิงจู้ที่วิ่งออกไปไกล ฉับพลันเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาตะโกนเสียงดังลั่น “รีบกลับมา อย่าตกหลุมพรางของฉีเวย!”

ด้วยทักษะความสามารถของฉีเวย เป็นไปไม่ได้ที่กระบวนท่าของเขานั้นจะไร้ประโยชน์และวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเช่นนี้

เกรงว่าพวกเขาแอบลอบวางกับดักและล่อลวงให้เถิงจู้วิ่งเข้าไปภายในกับดัก!

คำเตือนของฉินเทียนนั้นไม่ได้ทำให้ฝีเท้าของเถิงจู้เชื่องช้าลงเลยแม้แต่น้อย

เธอหันศีรษะกลับไปและจ้องมองฉินเทียน “คุณยุ่งอะไรด้วย! เขาจะไปมีกับดักอะไรได้!”

ขณะที่เสียงของเธอยังไม่สิ้นสุดลง ใบไม้หลากสีสันภายในป่าไผ่พลันร่วงโรย ฉับพลันเกิดลมกรรโชกบนพื้นที่ราบเรียบ!

ลมพายุหลายลูกพุ่งขึ้นจากพื้นดินพุ่งตรงสู่ท้องฟ้า!

ลมพายุลูกหนึ่งพุ่งเข้าหาเถิงจู้ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด!

แม้ว่าปากของเถิงจู้นั้นจะเอ่ยคำพูดไม่เคารพต่อฉินเทียน ทว่าภายในใจกลับลอบเพิ่มความระแวดระวัง

เมื่อได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้น พลันกระโดดขึ้นจากพื้น ขณะที่ใบไม้ร่วงหล่นก็หลบเลี่ยงจากอันตรายออกไปได้อย่างปลอดภัย

เมื่อเถิงจู้ยืนหยัดอยู่บนพื้นได้อย่างมั่นคง เธอหันกลับไปมองดูสิ่งที่เพิ่งโจมตีตนเองเมื่อสักครู่ ใบไม้เหล่านั้นอยู่ที่ใดกัน? กลับกลายเป็นคนที่มีลักษณะร่างกายผิดรูป!

คนเหล่านั้นไร้ซึ่งสีหน้าใด เป็นเสมือนหุ่นเชิดไร้วิญญาณ

สิ่งที่แปลกประหลาดมากที่สุดก็คือคนเหล่านั้นไม่มีแขน!

คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางจะมีลิ้นแบบนี้ได้ นอกเสียจาก ภายในปากของจาปานั้นเลี้ยงงูพิษเอาไว้!

ความคิดนี้นั้น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก เถิงจู้หันไปจ้องมองจาปา “แกเป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหนกัน? ทำไมภายในปากถึงมีลิ้นของงูได้?”

จาปาไม่ตอบ แต่ภายในปากของเขาส่งเสียงฟ่อฟ่อ

ร่างกายที่ไม่มีแขนของเขาบิดเบี้ยว เมื่อจ้องมองร่างกายของเขาเปรียบเสมือนงูพิษในร่างของมนุษย์!

จากระยะไม่ไกลนัก ผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งมังกรซ่อนรูปต่างร่วมมือกันสังหารงูขนาดยักษ์

พวกเขาเพิ่งจะเก็บอาวุธของตน เมื่อได้ยินเสียงคำถามของเถิงจู้ ต่างก็รีบวิ่งเข้ามา

“คุณบอกว่าภายในปากของเขามีลิ้นงูงั้นหรือ?”

“น่าเกลียดชังนัก ตระกูลฉีเป็นสุนัขกินขี้ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เขาใช้มนุษย์มาปรับแต่งเป็นกู่!”

“เมื่อยี่สิบปีก่อน พวกเขาลอบใช้มนุษย์มาปรับเปลี่ยนและพัฒนาเป็นกู่ ผู้บริสุทธิ์จำนวนมากที่อยู่โดยรอบถูกลักพาตัวไป คาดไม่ถึงเลยว่ายี่สิบปีต่อมาพวกเขาจะกลับมาและใช้วิธีการเช่นนี้อีกครั้ง!”

“คนเศษสวะเช่นนี้ไม่มีทางสำนึกผิดและกลับตัวกลับใจ! ไม่สามารถให้โอกาสพวกเขาได้อีกแล้ว จะต้องสังหารให้สิ้นตระกูล!”

ผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งมังกรซ่อนรูปต่างก็มีเป้าหมาย พวกเขาผนึกกำลังและเข้าใกล้ฉีเวย “สังหารไอ้เด็กหนุ่มคนนี้ก่อน จากนั้นค่อยจัดการเฒ่าชราฉีเซิ่งผู้นั้น!”

“การหายสาบสูญของเด็กสาวภายในหลิ่งหนานในช่วงเวลานี้ พ่อลูกสองคนนี้จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน!”

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสทั้งสี่คนที่ทรงพลังแห่งมังกรซ่อนรูป ใบหน้าของฉีเวยนั้นกลับไม่แสดงความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย

เขามองทุกคนด้วยสายตาเย็นเยียบ ราวกับว่ามนุษย์กู่แปดคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขานั้นเป็นที่พึ่งพิงของเขา!

“อยากสังหารฉันงั้นเหรอ? ข้ามมนุษย์กู่ทั้งหมดของฉันไปเสียก่อน!”

“สิ่งที่ฉันโปรดปรานมากที่สุดก็คือการเฝ้ามองผู้คนตายจากไปด้วยความหวาดกลัว!”

ขณะกล่าว ฉีเวยออกคำสั่งกับมนุษย์กู่ทั้งแปดที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา “ออกไปด้านหน้าเสีย สังหารพวกเขาทั้งหมด ให้พวกเขาตายจากไปโดยไร้หลุมฝังศพ!”

ร่างกายของมนุษย์กู่บิดเบี้ยวและสั่นสะท้าน เพียงชั่วพริบตาต่างก็มีเป้าหมาย กระโจนเข้าหาฉินเทียนและคนอื่นๆ!

หนามยอกอก[1] หมายถึง คนหรืออุปสรรคที่ขจัดไม่ได้ กลายเป็นสิ่งที่ทิ่มแทงใจอยู่ตลอดเวลา