บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1066

ในฐานะผู้อาวุโสแห่งมังกรซ่อนรูป ถิงเหอย่อมมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง และก็เป็นคนใจกว้างด้วย

เธอพยักหน้าด้วยท่าทางราบเรียบ หยิบอาวุธมีคมขนาดเล็กออกมาจากอ้อมแขนของตน

อาวุธมีคมขนาดประมาณฝ่ามือ อาวุธนั้นมีสีเงิน สามง่าม รูปร่างคล้ายกับศีรษะวัว

อาวุธสามง่ามนั้นเคยพบเห็นมาไม่น้อย แต่ทว่าขนาดเล็กและประณีตอย่างที่อยู่ภายในมือของถิงเหอ แม้แต่ฉินเทียนเองก็เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เมื่อเห็นว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมายังอาวุธสามง่าม ฉับพลันถิงเหอยิ้มด้วยสีหน้าเก้ๆกังๆ “อาวุธนี้เป็นของขวัญจากเพื่อน ให้ฉันใช้ป้องกันตัวเองน่ะ”

ขณะพูด เธอถืออาวุธสามง่ามไว้ภายในมือและจ้องมองหม่าหงเทา “ฉันจะต้องเปิดบาดแผลของนาย เอาหนอนกู่ที่อยู่ด้านในออกมา”

“อาจจะเจ็บนิดหน่อย นายอดทนหน่อยก็แล้วกัน”

หม่าหงเทาพยักหน้าอย่างกล้าหาญ “ไม่ต้องพูดถึงบาดแผลเพียงแค่นี้ ต่อให้ต้องเปิดกะโหลกศีรษะ มันก็เป็นเพียงแผลเป็นขนาดเท่าข้อมือ ผมเหล่าหม่าจะไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ!”

ถิงเหอไม่กล่าวสิ่งใดอีก ใช้อาวุธสามง่ามแทงบาดแผลพิษกู่ของหม่าหงเทา

พิษกู่บริเวณขาของเขานั้นถูกทิ่มแทงโดยลูกชายของจาปาและฝังพิษกู่ไว้

ทว่ายังโชคดีที่ฉินเทียนยับยั้งไว้ได้ด้วยการฝังเข็ม สามารถคสบคุมได้อย่างดี

ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียว บาดแผลบริเวณนั้นมีทั้งดีและไม่ดี มีร่องรอยของอาการที่ใกล้จะเน่าเปื่อย

ถิงเหอใช้ส่วนแหลมคมที่สุดของอาวุธสามหง่ามกรีดบาดแผลของหม่าหงเทา

ทันใดนั้นเลือดสีดำก็รินไหลออกมา

ขณะที่เลือดรินไหลลงมา เห็นได้ชัดว่ามีหนอนกู่ขนาดเท่าเมล็ดข้าวร่วงหล่นลงมาบนพื้นและบริเวณพื้นก็เต็มไปด้วยหนอนสีขาว

“ที่แท้ก็เป็นหนอนกู่ที่น่าขยะแขยงเช่นนี้นี่เอง” เสียงของถิงเหอนั้นจริงจังมากยิ่งขึ้น “พวกมันก็เหมือนมด เมื่อฝังเข้าไปในร่างกายแล้วก็จะแตกตัวภายในทันที”

“นายเตรียมพร้อมให้ดี ฉันอาจจะใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงถึงจะสามารถนำหนอนกู่ออกมาจากบาดแผลได้หมด”

สีหน้าของหม่าหงเทายังคงเป็นเช่นเดิม เอ่ยด้วยเสียงดัง “วางใจเถอะ หากผมร้องสักแอะก็คงหลังจากถูกแม่บุญธรรมเลี้ยงดู”

ถิงเหอก้มตัวลง ช่วยหม่าหงเทาทำความสะอาดหนอนไข่กู่ที่อยู่ตรงบริเวณขาของเขาทีละน้อย

ในไม่ช้าเลือดสีดำก้อนใหญ่ก็ไหลออกมา ไข่หนอนสีขาวที่อยู่ภายในนั้นก็ร่วงหล่นและกระจายเต็มพื้น เมื่อมองก็รู้สึกขนพองสยองเกล้า[1]

ฉินเทียนก้าวเข้ามาและเอ่ยถามถิงเหอด้วยเสียงแผ่วเบา “หนอนไข่กู่เหล่านี้จะกำจัดให้สิ้นซากอย่างไร? ต้องใช้ไฟแผดเผางั้นหรือ?”

“ดูเหมือนว่านายจะเข้าใจเรื่องเหล่านี้อยู่บ้าง” ถิงเหอตอบโดยไม่หันศีรษะกลับมา “ถูกต้อง ใช้โอกาสก่อนที่พวกมันจะฟักเป็นตัว ใช้ไฟแผดเผาสามารถฆ่าพวกมันได้”

ทันใดนั้นฉินเทียนที่อยู่ด้านข้างทั้งสองคนนำใบไม้แห้งมากองรวมกันและจุดไฟทันใด

เลือดสีดำเหล่านั้นสัมผัสได้ถึงการโดนแผดเผาด้วยความร้อนอุณหภูมิสูง เสียงฉ่าฉ่าดังขึ้น เหมือนกับยางมะตอยที่กำลังเดือด

หนอนกู่เหล่านั้นที่อยู่ภายในเลือดยังคงเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อน พยายามดิ้นรนและหนีออกจากความร้อน

ฉินเทียนหยิบไม้ใบแห้งที่ร่วงโรยขึ้นมา จากนั้นจุดไฟและโยนลงบนกองเลือดเหล่านั้น

เพียงพริบตา เลือดสีดำนั้นพลันลุกโชนราวกับน้ำมันเชื้อเพลิงติดไฟ

ขณะนี้ถิงเหอกำลังทำความสะอาดและกำจัดหนอนกู่ที่อยู่ภายในขาของหม่าหงเทา เถิงจู้ที่ยืนมองดูอยู่ด้านข้างนั้นบิดขี้เกียจด้วยท่าทางเกียจคร้านและหาวออกมาในเวลาเดียวกัน

“ช้าเกินไปแล้ว นี่เป็นวิธีการที่โง่มากที่สุด”

เถิงจู้เอ่ยอย่างไม่แยแส จากนั้นหันศีรษะไปหาชะนีขาวที่อยู่ด้านข้าง “พี่เหยา ถ้าคุณว่างก็เข้าไปช่วยเขาหน่อยเถอะ!”

ชะนีขาวเข้าใจคำพูดของเถิงจู้ ยืนขึ้นและเดินไปยังด้านข้างของหม่าหงเทา

ถิงเหอนั้นสับสนงุนงงเล็กน้อย เธอไม่เชื่อว่าชะนีขาวตัวนี้จะเข้าใจวิธีการกำจัดกู่

ฉินเทียนกลับเอ่ย “ผู้อาวุโสถิงเหอ คุณเองก็เหนื่อยแล้ว ไปนั่งพักผ่อนด้านข้างก่อนเถอะ”

ในเมื่อฉินเทียนเอ่ยปาก แม้ว่าถิงเหอนั้นจะไม่เชื่อ แต่กลับลุกขึ้นยืนและเดินจากไป

หนอนกู่เหล่านั้นไม่ได้อยู่ในรูปลักษณ์ของไข่หนอนอีก แต่กลับมีขาที่เรียวเล็กหลายคู่ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับมีหนามอ่อนงอกขึ้นมาด้วย

หม่าหงเทามองไม่ออกว่าหนอนกู่เหล่านั้นคือตัวอะไรกันแน่ ภายในหัวใจลอบครุ่นคิด หนอนกู่ที่หลับใหลอยู่ภายในขาของเขานั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าถูกชะนีขาวกระตุ้น!

จูจูยืนอยู่ด้านข้าง เธอกอดอกและจ้องมองการกระทำของชะนีขาว พ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น วางมีดในมือของเธอลงบนลำคอของเถิงจู้ “พวกเธอกำลังช่วยเหลือคนอยู่ใช่ไหม? เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นการกระตุ้นหนอนกู่! รีบหยุดพวกมันเสีย ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดคอเธอ!”

เถิงจู้เผชิญกับความอันตราย แต่ทว่าใบหน้ากลับนิ่งเฉย

เมื่อสักครู่เธอจัดการกับจูจูได้ไม่ดีเท่าไรนัก ขณะนี้ยิ่งไม่อยากจะมองหล่อนเลยด้วยซ้ำ เอ่ยด้วยท่าทางไม่ยอมแพ้ “เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ แต่ตราบใดที่พี่เหยาได้เริ่มลงมือแล้วก็ไม่สามารถหยุดได้”

“ถ้ามีความสามารถก็ฆ่าฉันเลย อย่างไรเสียพี่เหยาจะล้างแค้นให้ฉันอย่างแน่นอน”

“สีหน้าท่าทางอะไรกัน? คิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธองั้นเหรอ?” มีดที่อยู่ภายในมือของจูจูนั้นเพิ่มกำลังมากยิ่งขึ้น “ถ้ายังกล้าปากดี อย่ากล่าวหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

ฉินเทียนรู้สึกปวดหัวอย่างมากเมื่อเห็นคนทั้งสองเผชิญหน้ากัน

ในฐานะแพทย์ เขามองเห็นวิธีการของชะนีขาว

แม้มันจะกระตุ้นหนอนกู่ ด้วยการอาศัยวิธีการอันชาญฉลาด เสียงของมันสามารถล่อลวงหนอนกู่ออกมาได้

เมื่อเปรียบเทียบกับวิธีการกำจัดหนอนกู่เมื่อครู่ แม้ว่าวิธีนี้จะดูเสี่ยงเป็นอย่างมาก แต่กลับเป็นวิธีที่เร็วและปลอดภัยที่สุดเช่นกัน

ก็เหมือนกับเหตุผลที่ว่าควบคุมน้ำท่วม สู้ขุดคลองไม่ดีกว่าหรือ

ปล่อยให้หนอนกู่แข็งตาย จากนั้นหยิบออกมาทีละตัว กระตุ้นให้พวกเขาเป็นฝ่ายออกมาเอง ประหยัดพลังงานและปลอดภัยเป็นอย่างมากเช่นกัน!

ขณะนี้ฉินเทียนเหยียดมือออกไปและแยกระหว่างจูจูกับเถิงจู้ ทำหน้าที่เป็นผู้ไกล่เกลี่ยและพยายามเกลี้ยกล่อม “พวกคุณอย่าเพิ่งทะเลาะกัน ผมคิดว่าชะนีขาวนั้นมีความสามารถไม่น้อย แม้ว่าหนอนกู่เหล่านั้นบนขาของหม่าหงเทาจะถูกกระตุ้น แต่กลับยั้วเยี้ยออกมาอย่างง่ายดาย”

“ฮึ! นั่นคือสิ่งที่คุณคิด! หนอนกู่ไม่ได้อยู่บนขาของคุณ” จูจูหยามเหยียดฉินเทียน “ฉันคิดว่าคุณหลงใหลใบหน้าเรียวเล็กของหล่อนเข้าแล้ว สูญสิ้นคำชี้ขาดในช่วงก่อนหน้านี้แล้ว”

เถิงจู้จ้องมองฉินเทียน “ไม่รู้จักดีชั่ว หากฉันรู้เร็วกว่านี้ ฉันจะไม่ให้พี่เหยาสนใจพวกคุณเลย! ปล่อยให้เขาถูกหนอนกู่กัดกิน สมควรแล้ว!”

ขนพองสยองเกล้า[1] หมายถึง ขนและผมลุกตั้งชันขึ้นด้วยความหวาดกลัวและสยดสยอง