บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1067

เมื่อเห็นเด็กสาวและสาวสวยสองคนทะเลาะกันเพื่อตนเอง ใบหน้าซื่อๆของหม่าหงเทาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่มีเด็กสาวทะเลาะกันเพื่อเขา

แม้ว่าวิธีการของชะนีขาวจะน่ากลัวมากก็จริง แต่ทว่าหม่าหงเทานั้นไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรภายในร่างกายของเขาเลย

เช่นนั้นเขาจึงรีบโบกมือไปมาให้กับจูจูและเอ่ย “คุณจูจู ผมไม่เป็นอะไร หนอนกู่เหล่านั้นยั้วเยี้ยออกมา ผมรู้สึกสบายมาก”

“ฮึ! นายก็เหมือนกับฉินเทียน ถูกผีครอบงำเข้าแล้ว!”

จูจูพ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น แขนทั้งสองข้างกอดอกและเอ่ย “ฉันเกียจคร้านเกินกว่าจะยุ่งเรื่องของพวกนายแล้ว ปล่อยให้หนอนกู่กัดกินนานไปเลยก็ยิ่งดี”

เถิงจู้เบิกตากว้างจ้องมองจูจู “เธอว่าใครเป็นผี!”

เหมือนกับว่าทั้งสองคนนั้นไม่ลงรอยกัน เริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง

ครั้งนี้ผู้อาวุโสทั้งสี่คนแห่งมังกรซ่อนรูปต่างก็กลั้นยิ้ม

อย่างไรเสียพวกเขานั้นก็เป็นคนที่มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายแล้ว จะมองไม่ออกได้อย่างไร จูจูในฐานะหนานจุน มีความรู้สึกที่ดีต่อฉินเทียน

เช่นนั้นแล้วเถิงจู้เองก็มีความประทับใจที่ดีต่อฉินเทียนเช่นกัน แสดงความชื่นชอบฉินเทียนอย่างตรงไปตรงมา เป็นการต่อต้านโดยไม่รู้ตัว

ความคิดของผู้หญิงนั้นมักจะแปลกประหลาดเสมอ

แน่นอน ฉินเทียนก็เข้าใจความคิดเล็กน้อยของพวกเธอทั้งสองคนเช่นกัน แต่กลับจงใจแสร้งทำเป็นว่ามองไม่ออก

ภายในหัวใจของเขานั้นมีเพียงแค่ซูซู ไม่ต้องการให้ความสนใจผู้อื่นอีก

ทำได้เพียงแค่หัวเราะและทำตัวเป็นผู้ไกล่เกลี่ย “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ตราบใดที่ไม่เป็นอะไรก็ดี ฮ่าๆๆ”

การเกลี่ยกล้อมที่แข็งทื่อและเก้ๆกังๆนั้นทำให้จูจูและเถิงจู้หันไปจ้องมองพร้อมกัน “ฮึ!”

การกระทำนี้เป็นเหมือนกับสัญญาณลับ

พวกเธอต่างก็คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระ นิสัยนั้นก็ค่อนข้างรักอิสระเสรี

เสียงเยือกเย็นเช่นนี้ทำให้พวกเธอปลดปล่อยความทุกข์ก่อนหน้านี้และระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

หม่าหงเทาเห็นเช่นนี้ก็ตะลึงงัน แท้จริงแล้วผู้หญิงนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากมากที่สุดในโลก

ขณะที่จูจูและเถิงจู้กำลังโต้เถียงกันอยู่นั้น ชะนีขาวลุกขึ้นยืนและทุบแผงอกของตนเองเบาๆ

หม่าหงเทารีบก้มศีรษะ เขาพบว่าบาดแผลสีดำบริเวณขาของเขานั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

หนอนกู่สีขาวยั้วเยี้ยบนพื้นนั้นก็ถูกฉินเทียนเผาจนหมดสิ้น

ภายในอากาศมีกลิ่นคล้ายกลิ่นน้ำมันถูกเผาไหม้

หม่าหงเทาลองยืดเหยียดและเตะขาของเขา ทันใดนั้นเขารู้สึกสบายและผ่อนคลายมาก

เขากระโดดลุกขึ้นยืนทันใด ร่างกายของเขาเบาราวกับนกนางแอ่น ไม่มีความรู้สึกว่าขาของเขาแข็งทื่อเหมือนเมื่อสองสามวันก่อนอีกแล้ว

“พี่เทียน หนอนกู่เหล่านั้นที่อยู่บนขาของผมถูกกำจัดจนหมดสิ้นแล้ว”

หม่าหงเทายิ้มหัวเราะพลางเอ่ย ประสานมือขอบคุณชะนีขาว “ขอบคุณ ชะนีขาว”

เมื่อได้รับคำขอบคุณ ชะนีขาวก็พยักหน้าเหมือนกับมนุษย์

มือขวาขนปุกปุยเอาแต่เกาหูและแก้มอย่างไม่หยุดหย่อน เห็นได้ชัดว่ามีความสุขมาก

ฉินเทียนเดินเข้ามาตรวจชีพจรของหม่าหงเทา เลือดลมไหลเวียนปกติดีและมีพละกำลัง

เขายืนยันได้อย่างรวดเร็ว หนอนกู่เหล่านั้นที่อยู่ภายในร่างกายของหม่าหงเทาในช่วงก่อนหน้านี้ถูกกำจัดไปจนหมดสิ้นแล้ว

“ที่แท้แล้วก็มีความเชี่ยวชาญ ทักษะการกำจัดพิษกู่ เหมือนกับชะนีขาว ผมยังต้องเรียนรู้อีกมาก”

ฉินเทียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยขอบคุณชะนีขาว พลางชี้ไปทางชุยหมิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง “พี่น้องของผมคนนี้ แผ่นหลังของเขาถูกพิษกู่ ยังคงต้องรบกวนชะนีขาว…”

ฉินเทียนยังกล่าวไม่ทันจะจบ ชะนีขาวเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาชุยหมิง เหยียดฝ่ามือขนปุยออกมาและแสดงท่าทางให้ชุยหมิงถอดเสื้อ

เถิงจู้ชำเลืองมองฉินเทียนอย่างไม่พอใจ “ทรยศ! กล้าดีอย่างไรมาชี้นิ้วสั่งพี่เหยาของฉัน!”

“ชี้นิ้วสั่งอะไรกัน ผมกำลังขอร้องให้มันช่วยเพื่อนของผม” ฉินเทียนเอ่ยอย่างจริงใจ “พวกเขาถูกกู่เพราะผม ผมยอมได้รับบาดเจ็บ ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องใดขึ้นกับพวกเขา”

เถิงจู้เม้มริมฝีปากและยิ้มออก “ฉันชอบความมีน้ำใจและความชอบธรรมของคุณ”