บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1068

ผู้คนแห่งเหิงหลิ่งที่กำลังเฝ้าชมต่างก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมากอีกครั้งหนึ่ง

พวกเขาเกรงกลัวอำนาจของตระกูลฉี ไม่กล้าเข้าใกล้ป่าไผ่

แต่ด้วยจิตวิญญาณแห่งการซุบซิบนินทา ทำให้พวกเขาต่างรอคอยอยู่บริเวณชายขอบป่าไผ่ เพื่อรอดูผลลัพธ์สุดท้าย

เดิมทีพวกเขาคิดว่าฉินเทียนและทั้งสามจะต้องตายเพราะยอดฝีมือเหล่านั้นแห่งตระกูลฉีอย่างแน่นอน

แต่หลังจากรอคอยมาเนิ่นนาน ผู้คนทั้งสามคนที่เดินเข้าไปภายในป่าไผ่ก่อนหน้านี้ไม่เพียงแต่จะไม่บาดเจ็บ แต่ยังมีผู้คนอีกหลายคนเดินออกมาด้วย

คนเหล่านั้นโผล่มาจากไหน ในฐานะที่มีคุณสมบัตินักเมาท์มอยมืออาชีพ พวกเขาต่างก็คิดไม่ออก

ฉินเทียนและทุกคนต่างก็เป็นยอดฝีมือ ทุกคนหูไวตาไว

เสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านั้นของผู้คนแห่งเหิงหลิ่ง พวกเขาต่างก็ได้ยิน

อย่างไรก็ตาม กลับไม่มีใครออกมาอธิบายเพียง แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เรื่องบางอย่าง รับรู้เพียงแค่พวกเขาก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องประกาศให้โลกรู้

ในฐานะมังกรซ่อนรูป หน้าที่ของพวกเขาคือรักษาความปลอดภัยของทุกคนอย่างเงียบๆ

สำหรับหม่าหงเทาและชุยหมิง การที่พวกเขาติดตามฉินเทียนมานั้นเป็นเพราะความกล้าได้กล้าเสียในการทำความดีโดยไม่ประสงค์ออกนาม

รวมถึงขจัดความอยุติธรรม องอาจกล้าหาญกว่าใคร!

เถิงจู้เกียจคร้านเกินกว่าจะอธิบาย ภายในหัวใจนั้นรู้สึกมีความสุขที่ยังมีคนจำปู่ของตนเองได้

มีเพียงชะนีขาวเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ราวกับว่ามีความสุขที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นกู่เซียน

พวกเขาเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนอยู่รายรอบเหิงหลิ่งต่างก็เดินตามหลังไปอย่างระมัดระวัง ราวกับว่ายังคงอยู่ภายในห้วงภวังค์แห่งความสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

กระทั่งทุกคนจากไปแล้ว ฉีเฟยแขนขาดข้างหนึ่ง เขาประคับประคองฉีเวยที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดเดินโซเซออกไปจากป่าไผ่

ใบหน้าของฉีเวยดูน่าเกลียดเป็นอย่างมาก “ไอ้พวกนั้นเป็นแค่เศษสวะ กล้าดีอย่างไรมาหัวเราะเยาะตระกูลฉีของฉัน!”

“รอให้ฉันกลับไปแจ้งข่าวกับพ่อของฉันก่อนเถอะ จะนำตัวพวกมันทั้งหมดไปเปลี่ยนสภาพเป็นกู่!”

ฉีเฟยชำเลืองมองฉีเวย ฉับพลันขาข้างหนึ่งนั้นก้าวอย่างไม่มั่นคง จากนั้นเขาล้มลง

ฉีเวยถูกเขาประคับประคอง เนื่องจากฉีเฟยล้มลง เขาเองก็ล้มลงกับพื้นเช่นกัน

บาดแผลที่เดิมทีเลือดไหลอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยิ่งรุนแรงมากขึ้น

“ฉีเฟย！ไอ้สารเลว นายอยากตายหรือไง?!”

“ประคองฉันแค่นี้ก็ทำไม่ได้ กลับไปก่อนเถอะ คอยดูว่าฉันจะจัดการนายยังไง!”

ฉีเวยพยายามลุกขึ้นนั่ง อยากจะใช้มือกดทับบาดแผล จากนั้นตระหนักได้ว่าแขนของตนเองนั้นถูกฉินเทียนตัดไปแล้ว ทำได้เพียงแค่ตะคอกใส่ฉีเฟยด้วยความโกรธเคือง

“ขอโทษด้วยคุณชาย เป็นผมที่ไม่ทันระวัง คุณชายอย่าโกรธเคืองเลย”

ขณะที่ฉีเฟย เขาก้มลงหยิบมีดปลายปืนเหล็กสามเหลี่ยมของฉีเวยที่ตกอยู่บนพื้น เอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “มีดปลายปืนเหล็กสามเหลี่ยมของคุณชายนั้นช่างงดงาม”

ในฐานะปรมาจารย์กู่ เพื่อให้ศัตรูนั้นถูกกู่ได้ง่ายดายมากยิ่งขึ้น อาวุธมีคมส่วนใหญ่ที่พวกเขาใช้เพื่อป้องกันตัวจึงมีรูปทรงสามเหลี่ยม

เพียงแต่ว่าอาวุธมีคมของปรมาจารย์กู่ทุกคนนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในด้านของความยาว ความกว้าง และแม้กระทั่งขอบหรือมุมองศา

ฉีเฟยมั่นใจมาก บาดแผลฉกรรจ์ที่ทำให้ฉีอวี่เสียชีวิตในอ้อมแขนของเขานั้นมาจากมีดปลายปืนเหล็กสามเหลี่ยมเล่มนี้!

เมื่อเห็นว่าฉีเฟยค้นพบ ฉีเวยก็ไม่ปฏิเสธ เอ่ยอย่างจองหอง “ทำไมถึงได้แสดงท่าทางแปลกออกไปล่ะ ไม่ใช่ว่านายต้องการพูดว่าฉีอวี่ถูกมีดเล่มนี้แทงตายหรอกหรือ?”

“ถูกต้อง เขาตายภายใต้มีดปลายปืนเหล็กสามเหลี่ยมเล่มนี้ของฉัน”

“เขาดวงซวยเอง ค้นพบความลับของฉันในการปรับแต่งมนุษย์กู่ของฉัน? เช่นนั้นก็ต้องตาย”

“ทำไมล่ะ ฉีเฟย นายอารมณ์เสียงั้นหรือ? แล้วจะทำไมล่ะ? ฉันคือคุณชายแห่งตระกูลฉี! ไม่ต้องเอ่ยว่าสังหารฉีอวี่หรอก ต่อให้ฆ่านายด้วย พ่อของฉันก็จะไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว”

“หรือจนกระทั่งตอนนี้ นายก็ยังคงไม่เข้าใจงั้นเหรอ ชีวิตของพวกนายก็เป็นเพียงมดแมลงชั้นต่ำ เป็นเพียงสุนัขรับใช้ของตระกูลฉีของฉัน!”

พี่น้องสองคนฉีเฟยและฉีอวี่ พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาถูกฉีเซิ่งรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

พ่อและแม่ของพวกเขานั้นเสียชีวิตเมื่อยี่สิบปีก่อน ในตอนที่ตระกูลฉีถูกกวาดล้าง

พูดอย่างมีเหตุผล ฉีเฟยนั้นก็มีความสำคัญกับตระกูลฉี มีความเกี่ยวข้องกับฉีเวยอยู่ไม่น้อย

แต่ทว่าฉีเวยนั้นคุ้นเคยกับการใช้อำนาจภายในตระกูลฉี แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นฉีเฟยและพวกเขาอยู่ในสายตา

กล่าวพูดอย่างตรงไปตรงมา พูดความคิดเห็นที่เขามีต่อพวกเขามาโดยตลอด

“สิ่งของต่ำต้อยอย่างหมาแบบแกกล้าทำแบบนี้กับฉัน แกไม่ต้องการชีวิตแล้วใช่ไหม?”

“ฮะๆ” ฉีเฟยถือมีดสามคมไว้ในกำมือ เช็ดคราบเลือดบนร่างกายของฉีเวยออกอย่างเชื่องช้า จากนั้นเอ่ยด้วยท่าทีไม่รีบเร่ง “คุณเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลฉี คนชั้นต่ำอย่างผมจะกล้าลงมือทำร้ายคุณชายได้อย่างไรกัน?”

“ใครเห็นว่าผมฆ่าคุณงั้นเหรอ? อาการบาดเจ็บบนร่างกายของคุณเห็นได้ชัดว่าเกิดจากการกระทำของฉินเทียน”

“เขาโกรธแค้นที่คุณไม่ฟังคำเตือนของบัญชาพญายม จากนั้นลงมือสังหารคุณชายแห่งตระกูลฉี เชือดไก่ให้ลิงดู จุดประสงค์นั้นก็เพื่อสยบเจ้าบ้านแห่งตระกูลฉี”

ขณะที่เขาพูด ฉีเฟยหัวเราะอย่างมืดมน “คุณชาย คุณว่าที่ผมพูดนั้นถูกต้องหรือไม่?”

หัวใจของฉีเวยถูกแทงไปถึงสามครั้ง เขาล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายนั้นสั่นสะท้านไปทั่งตัว ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใด “แก แก....”

“ผมพยายามสู้จนตัวตายเพื่อแย่งชิงศพของคุณชายกลับมา เพียงเพื่อช่วยรักษาศพของคุณเอาไว้”

ฉีเฟยหัวเราะเย้ยหยัน “วางใจเถอะ ผมจะรอจนกว่าคุณจะตาย จากนั้นจะพาคุณกลับไปยังตระกูลฉี”

“หลังจากเจ้าบ้านทำการฝังศพของคุณ ผมก็จะขุดศพคุณขึ้นมา จะฝังศพคุณไว้ด้านหน้าศพของน้องชายผม ต่อให้คุณตายไปแล้วก็จะต้องคุกเข่าต่อหน้าเขา!”

“คุณคิดว่าตัวเองสูงส่ง เป็นเพราะว่าพวกเรานั้นไม่ใส่ใจ”

“จะบอกคุณให้ อย่าว่าแต่คุณเลย ต่อให้เป็นเจ้าบ้านตระกูลฉี ถ้าเขากล้าทำร้ายน้องชายของผม ผมจะต้องใช้เขาชดใช้เป็นสามเท่า!”

“แทงคุณไปเพียงแค่สามครั้ง อันที่จริงก็ยังน้อยไปสำหรับคนอย่างคุณ”

ท่ามกลางเสียงเยือกเย็นของฉีเฟย ร่างกายของฉีเวยกระตุก จากนั้นตายไปจากโดยไม่ยินยอม

เขาตายจากไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ร่างกายของเขาบิดเป็นเกลียวเนื่องจากความเจ็บปวด

ฉีเฟย เหยียดมือออกไปตรวจชีพจรบริเวณลำคอของฉีเวย เพื่อยืนยันว่าเขานั้นตายแล้ว จากนั้นเขาก้มลงจับเท้าของฉีเวยและเดินโซซัดโซเซออกไปจากป่าไผ่

แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ครั้งนี้ฝีเท้าของเขานั้นค่อนข้างจะมีสถานการณ์บางอย่าง

ฉีอวี่ พี่ล้างแค้นให้นายแล้ว

นายรอหน่อย ฉันจะส่งตระกูลฉีไปสู่ถนนความตายด้วยตัวฉันเอง!

เพื่อนาย เพื่อพ่อและแม่ที่ตายจากไปเพราะการต่อสู้ของตระกูลฉี ความยุติธรรม!