บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1075

ต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าเย็นชาของฉินเทียนในใจของฉีเฟยยังคงมีความเกรงกลัวอยู่

ก่อนหน้านี้ที่ฉินเทียนใช้เพียงใบไผ่สองใบ ก็สามารถแทงทะลุบาดแผลของฉีเวยได้ ทำเขาตกตะลึงใหญ่ จนทุกวันนี้ก็มิอาจลืมได้

ในภายหลังตอนที่ฉีเวยบาดเจ็บ แขนทั้งสองข้างถูกหัก เขาได้ฉวยโอกาสฆ่าฉีเวยทิ้ง แล้วป้ายความผิดให้ฉินเทียนแทน

หากถูกฉินเทียนรู้เข้า เกรงว่าตัวเองจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้อีกเป็นแน่

เพราะงั้น หลังจากฉีเฟยพูดจบ ก็ถอยหลังสองก้าวใหญ่ เว้นระยะห่างกับฉินเทียน

หากฉินเทียนกลับใจ แม้แต่จะหนีก็ไม่ทัน

พอเห็นฉีเฟยถอยหลังอย่างเกรงกลัว ฉินเทียนถึงได้พอใจขึ้นมาหน่อย

เขาไม่เชื่อหรอก อย่างตระกูลฉีจะมีคนไม่กลัวตายอีกเยอะแยะมากมาย

ฉินเทียนเอามือไพล่หลัง สายตาเย็นเยือกกวาดไปทางฉีเฟย “ว่ามาสิ เจ้าบ้านนายส่งสารอะไรมา?”

“แค่กๆ เจ้าบ้านบอกว่า อยากให้ปล่อยตัวกู่เซียนน่ะไม่ยากหรอก แต่ พวกนายต้องส่งปิ่นปักผมนั่นออกมา”

ฉีเฟยกล่าวพลางชี้ไปทางเถิงจู้ “ปิ่นนั่น ชะนีขาวตัวนั้นของเธอแย่งปิ่นนั่นไปจากมือฉันตอนที่อยู่ในป่า”

แม้ว่าฉีเฟยจะไม่ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับปิ่น แต่ปิ่นนั้นคือปิ่นที่ฉีอวี่มอบให้ก่อนที่เขาจะตายลง

และเจ้าบ้านก็ได้สั่งชัดเจนแล้วว่าจะเอาปิ่นนั้นให้ได้

มันต้องเป็นของสำคัญแน่!

เถิงจู้โกรธจนนัยต์ตาแดงก่ำ “นายมันหน้าไม่อาย! อะไรคือการบอกว่าแย่งไปจากมือนาย?”

“เดิมทีมันเป็นของของปู่ฉัน ของของใครก็ควรคืนเจ้าของไป พวกฉันเอามันคืนมามันคือเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว!”

ชะนีขาวทุบอกกระทืบเท้า แสดงถึงความไม่ชอบที่มีต่อฉีเฟย

ฉีเฟยเคยถูกชะนีขาวยำเละมาก่อน ยังแค้นมันอยู่ไม่หาย

พอเห็นชะนีขาวโมโห เขาก็ไม่กล้าอยู่ต่อ รีบเอ่ย “ก็เจ้าบ้านฉันพูดมาอย่างนี้ สิ่งที่ควรพูดฉันได้พูดหมดแล้ว”

“ส่วนพวกนายจะทำยังไงต่อ นั่นเป็นเรื่องของพวกนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน ลาก่อน!”

พอพูดจบฉีเฟยก็หันหลังจะเดินจากไป

ชะนีขาวที่ดูไม่ชอบใจฉีเฟย ตีลังกาทีหนึ่ง ก็ไปอยู่ตรงหน้าของฉีเฟย ขวางไม่ให้เดินต่อ

ฉีเฟยตกใจใหญ่ “แก แกคิดจะทำอะไร!”

ชะนีขาวคำรามเสียงต่ำ หักข้อนิ้วที่เต็มไปด้วยขนนุ่มฟูนั่น ก้าวเท้าเข้ามาใกล้

สิ่งที่ฉีเฟยกลัวที่สุด ก็คือมือใหญ่ของชะนีขาวนั่น

ก่อนหน้านี้ในป่าไผ่ หากไม่ใช่เพราะฉินเทียนออกมือช่วย เขาคงถูกมือประหลาดนั่นบีบตายไปแล้ว!

ต้องเผชิญกับชะนีขาวที่เข้ามาใกล้ ในใจฉีเฟยกลัวจนขีดสุด

เขาหันหน้าไปทางฉินเทียนพูดอ้ำอึ้ง “ฉินฉินเทียนสองประเทศจะรบกัน เขาไม่ฆ่านักการฑูตหรอกนะ ฉันเป็นแค่คนส่งสาร พวกนายห้ามฆ่าฉันนะ!”

“ใครบอกจะฆ่านาย?”เถิงจู้มองเหยียดไปทางฉีเฟย “พี่เหยาเพียงแค่อยากส่งนายสักหน่อยเอง!”

เสียงเถิงจู้พึ่งพูดจบ ชะนีขาวก็ได้ยกมือที่มีขนนุ่มฟูขึ้นมา

แรงจากฝ่ามือนี้ฝ่ามือเดียว ก็ตบฉีเฟยกระเด็นบินออกไปไกลแล้ว

“อ้าาา ”

เสียงคร่ำครวญที่ดังตามมา

ฉีเฟยถูกตบกระเด็นออกจากบ้านตระกูลซู ล้มตึงอยู่หน้าประตูบ้าน

ล้มกระเด็นออกมาครั้งนี้เอาซะเลือดกบปาก แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากเลยแม้แต่น้อย รีบเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วเผ่นกลับ

ในสวน ทุกคนหลุดหัวเราะขำกันระนาว

เถิงจู้พยักหน้าพอใจให้กับชะนีขาว“พี่เหยาของเราเก่งที่สุด! คนชั่วแบบนี้ สมควรถูกฝ่ามืออรหันต์ตบจนบินออกไปเลย!”

“ใช่ แค่เห็นก็สะใจแล้ว”หม่าหงเทาพยักหน้าเห็นด้วย ยกนิ้วโป้งให้กับชะนีขาว“นายนี่มันแน่จริงๆ!”