บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1077

หม่าหงเทานั้นลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปเอ่ยถามที่ด้านหลัง“พี่เทียน จะให้พวกเรานั้นติดตามไปไหม？”

ไม่รอให้ฉินเทียนนั้นได้ตอบกลับ ชุยหมิงนั้นก็ได้ไปจับหัวของหม่าหงเทาไว้แล้วเอ่ย“มีพี่เทียนอยู่ ยังจะต้องจำเป็นที่จะมาใช้พวกเราอีกหรอ？ไปไปกันเถอะ พวกเรานั้นควรจะไปหาอะไรทำกันนะ ！”

ชุยหมิงนั้นที่เหมือนจะรู้เยอะกว่าหม่าหงเทา เขานั้นมองออกตั้งนานแล้วว่า ยัยบ้าเถิงจู้นั่นแอบชอบฉินเทียนเอาส่ะมากๆ

และเป็นการแอบชอบที่ได้หลบซ่อนเก้บเอาไว้

ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าฉินเทียนนั้นได้มีซูซูแล้ว แต่ว่าผู้ชายไหมล่ะ หากมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเพิ่มใครล่ะจะไม่อยากมีกัน？

ถึงแม้ว่าชุยหมิงนั้นเลือกที่จะอยู่ต่อ อีกทั้งยังเตรียมรั้งหม่าหงเทาเอาไว้อีกด้วย เพื่อที่จะไม่ต้องมาคอยเป็นกว้างขวางคอยังไงล่ะ

หม่าหงเทาที่ตามความไม่ทัน เลยโดนชุยหมิงนั้นลากออกไปแล้วเอ่ย“ไม่ใช่สิ แกมาลากฉันทำไมกันล่ะ ？ อย่ายอมโดนให้เจ้าพวกแมลงพวกนั้นหรอกเอานะ พวกเราไปแล้วอาจจะได้ช่วยเหลือกันบ้างนะ”

ชุยหมิงนั้นยกกำปั้นขึ้น และทุบเข้าไปที่อกของหม่าหงเทาแรงๆแล้วเอ่ย　“ แมลงอะไรกัน นี่พูดอะไรกันไม่เป็นท่าเอาสะเลย”

“ไม่ได้ยินที่พี่เทียนเอ่ยหรอ นั่นเรียกว่าผีเสื้อสีเงิน，ผีเสื้อสีเงิน！ ชื่อนี้ท่าฟังจะตาย！”

“เจ้าอย่ามาพูดเล่นตลกอะไรเลยนะ ไปเล่นหมากรุกกับข้าสักสองตายังจะดีกว่าอีก”

หม่าหงเทานั้นได้ลูบไปตรงจุดที่พึ่งจะโดนจับ ก่อนที่จะเอ่ย “ไม่ใช่สิ พวกเราไป หากมีเรื่องอะไร ยังจะพอช่วยเหลือได้นะ”

“ถุย！อย่ามาทำเป็นไม่รู้จักพลังตนเองเลย”ชุยหมิงเอ่ยเบะปากออกมา อย่างไม่ไว้หน้า “อย่างพลังของพี่เทียนแล้ว เจ้านั้นเป็นได้แค่ขาหลังของพี่เขาเท่านั้นแหละ อยากที่จะมาเทียบกับเขาหรอ？ไม่ได้ป่วยใช่ไหม？”

หม่าหงเทานั้นโดนเอ่ยใส่จนหน้าแดง แต่กลับยังไม่ยอมรับว่าที่ชุยหมิงเอ่ยมานั้นมันคือความจริง

ไม่ต้องเอ่ยถึงพละกำลังของเขาเลย ถึงแม้ว่าจะเอาชุยหมิงและเขานั้นมามัดรวมกัน ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินเทียนเลยสักน้อย！

หลังจากที่ดูจากสถานการณ์แล้ว หม่าหงเทานั้นส่ายหัว ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินจากไป

ชุยหมิงนั้นรีบเดินตามไปก่อนที่จะเอ่ย“จะไปที่ไหน？”

“เล่นหมากรุก！ไปกัน！”

ส่วนฉินเทียนและเถิงจู้ ที่ได้ตามผีเสื้อสีเงินที่บินออกไปจนได้ออกจากตระกูลซู

และเจ้าผีเสื้อสีเงินนั้นเหมือนกับได้นำทางไปจริงๆ ไม่เพียงแต่ทั้งระยะทางนั้นจะบินอย่างช้าๆแล้ว แต่ว่ายังบินต่ำๆอีกด้วย และคอยเว้นระยะให้อยู่ในระยะสายตาของเถิงจู้

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่าสติปัญญาจองแมลงจะมีแบบนี้ด้วย”ฉินเทียนเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “ข้านั้นคิดว่าเหมือนได้ถูกจาปานั้นเลี้ยงออกมาสะอีก ที่จะชอบบินเข้ามาหาคนแต่ว่าไม่ได้โจมตีคนแต่อย่างใด”

“น่าจะเป็นหนอนชั้นต่ำด้วยนะ จะมีแค่สัญชาตญาณกระหายเลือดที่น้อยมาก จึงทำได้เพียงแค่กัดแทะเฉยๆ”

เถิงจู้หัวเราะออกมาแบบไม่ค่อยใส่ใจ“จะบอกอะไรให้นะ แมลงนั้นมันมีการเปลี่ยนแปลงแบบหลากหลายชนิดนะ ไม่ได้แย่และเลวร้ายไปสะหมด”

“เพียงแค่มีคนใช้มันทำสิ่งไม่ดีเอาไว้เยอะ เลยทำให้ทุกคนนั้นนึกถึงแต่สิ่งเลวร้ายของพวกมัน และเอาแต่หลีกหนีจากพวกมัน”

“และมีพวกแมลงบางชนิด ที่สามารถที่จะช่วยทำให้ร่างกายของมนุษย์นั้นแข็งแรงขึ้น และสามารถที่จะช่วยรักษาโรคได้อีกด้วย”

ฉินเทียนเมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาก็เปล่งประกาย ที่แท้ก็คือก็คือเหมือนโลกที่กว้างใหญ่ มีแต่ของที่แปลกประหลาดเต็มไปหมด

ที่แท้หนอนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายไปสะทั้งหมด แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะมองอย่างไรต่างหาก

ก็เหมือนผีเสื้อสีเงินที่อยู่ตรงหน้าตัวนี้ ที่ราวกับว่าเหมือนได้ถูกกู่เซียนการอบรมสั่งสอนมาแล้ว และสามารถที่จะพานำทางไปได้

แต่ที่ไม่รู้คือว่า กู่เซียนนั้นอยากจะเหลืออะไรไว้ให้กับเถิงจู้กันแน่ แต่กลับทำให้ชะนีขาวนั้นตื่นเต้นอะไรเช่นนี้

ฉินเทียนนั้นเอาความคิดทุกอย่างนั้นไว้ภายในใจ และไม่ได้เอ่ยอะไร จึงทำได้แต่เดินตามหลังของเถิงจู้ไป

ส่วนเจ้าผีเสื้อสีเงินตัวนั้นได้บินอยู่เป็นเวลานาน และได้บินห่างไกลออกไปจากป่าไม้ไผ่ และไม่ได้ทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด

เถิงจู้นั้นจึงเดินตามต่อไป ส่วนเจ้าผีเสื้อสีเงินนั้นก็บินนำหน้า

และเมื่อเดินไปทางด้านหน้า ก็แทบจะออกจากที่เหิงหลิ่ง

เถิงจู้นั้นเหนื่อยจนแทบจะไม่ไหว และหายใจหอบแรงก่อนที่จะเอ่ย “มันนั้นจะพาพวกเราไปที่ไหนกันนะ？”

ฉินเทียนนั้นส่ายหัวไม่ได้เอ่ยอะไร เขานั้นแทบไม่เข้าใจในแมลง และก็มองไม่ออกถึงเจตนาของ ผีเสื้อสีเงิน

แต่ว่าตั้งแต่ที่พวกเรานั้นออกจากประตูมาจนตอนนี้ พวกนี้นั้นน่าจะไม่มีคนที่อยู่เบื้องหลัง และน่าจะไม่ได้เป็นเกมหรือกลอุบายของตระกูลฉีหรอกนะ

“ฉันนั้นจะกลับไปดูสักหน่อย ว่าเจ้าผีเสื้อสีเงินนั้นอยากที่จะบอกอะไรกับฉันกันแน่ อีกทั้งหน้าที่ของคุณนั้นก็คือ ช่วยฉันในการปกป้องคุณปู่！”

“เขานั้นจะต้องโดนเอาไปซ่อนกักขังไว้ที่บ้านตระกูลฉีอย่างแน่นอน มิฉะนั้นเจ้าบ้านตระกูลฉี คงจะไม่บังคับอยากที่ให้ฉันนั้นเอาปิ่นปักผมกระดูกออกมาให้”

“วางใจเถอะ ข้านั้นจะคอยจ้องมองตระกูลฉีดีๆให้เอง”ฉินเทียนพยักหน้า “งั้นคืนนี้ข้านั้นจะไปที่บ้านของตระกูลฉี เพื่อที่จะไปค้นหาสถานที่ที่คุณปู่ของเจ้านั้นถูกจับไปขังเอาไว้”

“ไม่”เถิงจู้นั้นส่ายหัวก่อนที่จะเอ่ย “ในตอนที่ยังไม่แน่ใจ อย่าไปแหวกหญ้าให้งูตื่นก็แล้วกัน”

“ตระกูลฉีนั้นสามารถจับคุณปู่ไว้ยี่สิบกว่าปี และไม่ให้ใครทราบได้ แน่นอนว่าจะต้องมีคู่ต่อสู้ที่ยากจะรับมือได้อย่างแน่นอน”

“ฉันไม่อยากที่จะให้เป็นเพราะความผิดพลาดเล็กๆน้อยพวกนี้ มาทำร้ายคุณปู่”

ฉินเทียนนั้นเข้าใจในความกังวลของเถิงจู้ ก่อนที่จะเอ่ยตอบไป “ได้สิ งั้นข้าจะรอเจ้ากลับมานะ”

และฉินเทียนนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าเมื่อเถิงจู้ฟังแล้วเธอนั้นกลับหน้าแดงออกมา

ทันใดนั้นเถิงจู้นั้นก็ได้พุ่งเข้ามา แล้วเข้ามากอดฉินเทียนเอาไว้

หลังจากนั้นในตอนที่ฉินเทียนนั้นตัวแข็งทื่อ ก่อนที่จะรีบปล่อยมือทันที ก่อนที่จะถอยออกมาสองก้าวจากเขา

“ฉินเทียน ฉันชอบคุณนะ จำเอาไว้ คุณจะต้องรอฉันกลับมานะ！”

เมื่อเอ่ยจบแล้วเถิงจู้นั้นก็ได้หันหลังจากไปแบบไม่หันหลังกลับ และยังพาชะนีขาวเดินไปยังทางแม่น้ำ

ฉินเทียนนั้นได้มองเธอจนขึ้นเรือ และเจ้าผีเสื้อสีเงินนั้นก็ได้เกาะอยู่บนไหล่ของเธออย่าสงบนิ่ง

จนกระทั่งเรือนั้นค่อยๆลอยจากไปไกลๆ ฉินเทียนนั้นถึงได้หันหน้าและเดินกลับไปยังบ้านของตระกูลซู

ในขณะเดียวกันนั่นเอง ส่วนเจ้าฉีเฟยที่โดนชะนีขาวนั้นตบออกไปจากบ้านตระกูลซู ตอนนี้ก็ได้กลับมายังบ้านของตระกูลซูแล้ว

ก่อนที่เขานั้นจะเช็ดคราบเลือดบนมุมปาก ก่อนที่จะหันไปเอ่ยคนที่เฝ้าประตูว่า “ท่านเจ้าบ้านล่ะ？”

ลูกน้องนั้นก็รีบเอ่ยอย่างเคารพ “อ่อ ท่าเจ้าบ้านนั้นได้อยู่ที่ห้องโถงในงานเลี้ยง รอให้พวกนักธุรกิจสมาชิกของเหิงหลิ่งมากันให้ครบครับ”